Марина ја знам со години. Ситна но пркосна, со редок „ноу-булшит“ став, не како поза туку како кредо. Отсечна во говорот и артикулирана до степен кој прави да ти е незгодно, ако на пример за филм искоментираш само дека е „добар“. Сочувствително строга, нетипично македонски одговорна. Секогаш мислев дека за да бидеш Марина мора да си од некое друго место. Сега сфаќам дека, иако често сме се гледале, секогаш со нас имало други луѓе. Читајќи ја оваа книга конечно бевме сами, на тоа друго, нејзино место.