Во културната дискусија околу миленијалците (родени околу 1981-1996 година), често се наоѓа терминот „изгубени“ - како генерација без правец, дистанцирани социјално или професионално, и постојано во потрага по смисла. Но, многумина - и експерти, а и самите миленијалци - тврдат дека вистината е поедноставна: не се изгубени, само се у-мор-ни.

И филмовите нè имаат истренирано - штом се нешто пресреќни, се гушкаат и им е идеално - одма чекаш некој некаде да се утепа. Уште па, ако има трапаво домашно видео од жената под чаршав, па жената во џемпер на плажа, па вртење во круг со камерата - готово.

Во последните неколку години, се забележува интересен феномен: инфлуенсерите, кои долго време беа водечки гласови во мода, убавина и дигитални трендови, почнуваат да се исклучуваат. Некои од нив ги бришат профилите, други објавуваат поретко, а трети одново ги дефинираат нивните содржини. Овој „одлив на влијание“ отвора прашање: кој сега го обликува вкусот и што значи тоа за дигиталната култура?

Во современата работна култура, двете генерации сосема различно ја доживуваат својата улога. Едните, З - родени од 1997 до 2012 и другите - Икс, родени од 1965–1980, го гледаат светот на работа низ различни перспективи и на двете генерации им е страв - само на различни начини.

Дигиталниот burnout веќе не е нов поим. Уште од 2010 се зборуваше за замор од екрани и постојани нотификации, но во 2025 година, феноменот доби нови облици и значење, поради промените во начинот на работа, социјалната интеракција и културните очекувања. Денес, дигитално да прегориш не значи само да се премориш од телефони или компјутери - се работи за целосен емоционален и когнитивен феномен.

Ако некогаш сте се запрашале зошто трендовите на социјалните мрежи денес исчезнуваат толку брзо, одговорот лежи во феноменот што аналитичарите го нарекуваат „естетски замор“. Инстаграм, ТикТок и Пинтерест се платформи кои постојано промовираат нови идеи, стилови и визуелни елементи. Од нови филтри, техники за шминка, облека, па дури и трендови за уредување - некако сè се менува со невидена брзина. И, многу корисници, разбирливо, едноставно не можат да го следат тој ритам.

Во последниве години, ТикТок се разви од платформа за кратки видеа и предизвици во простор каде што многумина бараат емотивна поддршка. Се делат совети за анксиозност и депресија, се исповедаат луѓе, се споделуваат хакови за ментално здравје... Сепак - вистинска помош е во прашање, или илузија дека си помагаме?

Во време кога речиси секој агол од дигиталниот простор изгледа внимателно среден, полиран и подготвен за публика, најискрените реченици почнаа да се појавуваат на место што воопшто не е наменето за настап. Notes апликацијата, алатка создадена за лични потсетници и фрагментарни мисли, стана извор на неочекувана интимност.

Некогаш, важните животни промени доаѓаа со јасна објава. Новата врска имаше „официјална“ фотографија. Преселбата се најавуваше со текст и панорама од нов град. Новата работа добиваше статус со благодарност и емоџиња. Денес, сè почесто, ништо од тоа не се случува директно - се појавува една фотографија без опис, или рака што не е твоја, или поглед од тераса што никогаш порано не сме го виделе, или кафе на ново место, без објаснување. Животот не се објавува - меко се лансира.

Инстаграм долго време функционираше како јавен дневник, со секој пост како доказ дека нешто се случува: патување, љубов, успех, трансформација. Ви текнува и дека секое отсуство и враќање од апликацијата мораше да дојде со објаснување? Оние „малку ќе паузирам, но...“ како некој да се насекира? Денес, тој модел очигледно се распаѓа.

Се појави вирално тврдење дека „за само 28 дена, со промена на козметиката, се исклучуваат гени поврзани со рак на дојка“. Звучи сензационално, но вистината, како и обично, е понијансирана.

Кога денес се зборува за структурата на модерните митови и филмови, името на Џозеф Кембел звучи како неизбежна референца за познавачите, а сепак, многумина од нас немаат слушнато за него. И стварно, кој е и каков е Џозеф Кембел?

Додека чекаме 25 декември за да ја видиме новата епизода, да видиме што забележале поспремни од нас. Нормално, ќе има спојлери, така што читајте ако имате изгледано сè до крај.

Спојлер: Мајките. Мајките се главен двигател на убавината на празниците. Ако се традиционални, со трпези. Ако се модерни, со активности. Ама - тие се.

Како најсигурен знак дека годината завршува, пристигна и годишниот ритуал на дигиталната култура: Spotify Wrapped. Кампањата која од 2015 наваму успева да нè убеди дека нашите слушачки навики се мала, но важна биографија, повторно стана најсподелуваниот визуелен трофеј на интернетот.

Во 1984 година, пациентка што и тогаш и денес е позната само по иницијалите „АБ“, почнува да слуша гласови во главата, како што бива кај луѓе што страдаат од шизофренија. Само што - тоа не е нејзина дијагноза, нејзината дијагноза е тумор на мозок. Кој ѝ кажал? Па, гласовите.

Луѓето на глобално ниво толку многу ги мрзи да средуваат глупости по дома, што милион називи ќе измислат, само за да се мотивираат. Сега го имаме на пример методот „роднини или колеги“.

Пет правила што нè ослободуваат од ропството на храната.

Просто - не можеш да згрешиш, без разлика дали е за периодов на празници, или за роденден или за што и да ти текне.

Вработен во француското министерство за култура на жените кои ги интервјуирал за работа во пијалаците им ставал диуретик, па предлагал прошетки и „им помагал“ кога добивале неконтролирана желба за уринирање.

Историјата на Виетнамската војна вклучува многу добро документирани настани, но улогата на т.н. Donut Dollies останува релативно непозната, иако повеќе од шестотини Американки доброволно служеле во зоната на конфликт. Меѓу нив е и Вирџинија Џини Кирш од Охајо, која пристигнала во Виетнам само четиринаесет дена пред да биде убиена на возраст од 22 години.

На некого на интернет му текна и светот си го презема со задоволство празничниот прекар на Меган Маркл, само затоа што одлучи да нè просветли со нејзиниот начин на спремање мисирка и не го извади накитот.

Некој штетник се обидел да ја киднапира принцезата Ана кога имала 23 години и откако пукал во сè што ќе му се најдело на пат, ѝ рекол да излезе од колата. Му рекла „Not bloody likely.“

Првата средба на Дајен Вист со Вуди Ален траела едвај половина минута. Влегла, тој ја погледнал, кажал „здраво“, побарал некој да направи Полароид-фотографија, ѝ се заблагодарил - и толку. Сепак, агентот веќе ја имал предупредено: така изгледа кастингот кај Ален. Кратко, тивко, готово.