Во година во која освен „Џокер“ ниту еден друг филм (до сега) не отскокна по својот квалитет и успехот на кино-благајните, јужно-корејската бизарна сатира на класното општество делува како освежување. Со оглед на тоа што тој веќе ја доби „Златната палма“ во Кан, следен чекор би можел да биде и Оскар.

Мотото на вознемирувачкиот документарец за Мајкл Џексон, Leaving Neverland, беше: „Тежок да се гледа, потежок да се игнорира, невозможно да се заборави“. Во него главно стануваше збор за сексуална злоупотреба на две некогашни деца. Е овој е за повеќе од 200, злоупотребени од ист човек.

Бил шармер кој зборувал неколку јазици и тврдел дека „речиси“ работел со Стивен Хокинг. Поради склоп на околности завршил живеејќи на автомобилски паркинг, и починал сосем сам.

Фотографот Крис де Бод, во соработка со организацијата „Спасете ги децата“, тргнал да визуелизира соништа. Речиси ниту едно од децата со кои разговарал не било прашано до тогаш што е тоа по што мечтае, што го посакува. Детските желби се трогателно мали - доволно е да можеш да се грижиш за растенија, и да возиш такси. 

Во говор содржан во книгата „Мисли, пишувај, зборувај: несобрани есеи, критики, интервјуа и писма до уредникот“, која излегува утре, 12.11, рускиот писател зборува за односот помеѓу луѓето и нештата околу нив. Поточно, за оние луѓе на кои им е жал да фрлат стари пантолани или кои чуваат писма кои никогаш нема да ги препрочитаат.

Личи на мешавина на уметнички перформанс и психо-терапија. Го нудaт јужнокорејски компании (главно погребни претпријатија), кои се обидуваат да ги подобрат животите на своите клиенти, симулирајќи ја нивната смрт. Барем додека тие не се вратат, ама тогаш за озбилно. 

Некои луѓе се фрустрираат од тоа да бидат одбиени, многумина и целосно креваат раце од она со што почнале да се занимаваат. А други...

Во нова книга на хумористот Мо Рока се исправаат некои неправди од минатото - луѓе кои не биле во свое време доволно сфатени и ценети ги добиваат некролозите кои ги заслужуваат. Но последно испраќање добиваат и цели држави и спортски клубови.

Насловот е „Еон“, специјално програмирана апликација за ајфон, која произведува динамичко парче музика, такво кое постојано еволуира.

Славниот холивудски актер не е жив веќе 64 години. Но (како што пренесовме тука) ова не било пречка тој да добие улога во нов филм за Виетнамската војна. Веста предизвика лавина критики.

Се вика Елизабет Бик и се има самопрогласено за детектив кога станува збор за манипулација со визуелни прикази во научни текстови. Ова го работи бесплатно веќе долго време, во обид да го корегира корпусот онлајн текстови врз кои се заснова светското знаење. Од нас - со среќа!

Ова не е наслов на некаква модерна басна, туку вистински случај, од Калифорнија.

Пред една година пишувавме за намерата на режисерот Стив МекКвин да работи нов проект во кој ќе ги слика сите ученици од трето одделение кои во моментов учат во Лондон. Проектот заврши, и ова се неговите искуства.

Славниот комичар почнал да се појавува во филмови - поточно во своите 40 филмови - во 1914, а веќе до 1915 во САД владеел вистински „чаплинитис“. Се појавиле куп имитатори, и биле организирани натпревари за најуверливи двојници. На еден од нив наводно се појавил и самиот Чаплин. Не завршил баш успешно.

Пред некое време пишувавме за тоа дека музеј во Амстердам ќе престане да го користи терминот „холандско златно доба“. Но сега градот оди чекор понатаму во соочувањето и раздавањето на своето минато.

Го добил името по својот креатор - Чарлс К Блис. Бил замислен како универзален систем на пишување, кој ни помалку ни повеќе требало да ги надмине сите недоразбирања на човештвото. 

„Врба“ го стега срцето. Но и потсетува на важните работи, оние блиску до дома.

Едно време будно ја следевме оваа награда, а потоа неколку години ни исчезна од вид. Еве ја сега пак со номинираните книги за 2019.

Завчера, 29.10, од печат излезе „Убавите“ (The Beautiful Ones), мемоарот кој Принс почнал да го пишува пред неговата прерана смрт. Во него има спомени за детството, од првиот бакнеж до опседнатоста со Супермен. Но има и коментари за неговите колеги и дискографската индустрија воопшто.

Нов филм на Нетфликс во кој Еди Марфи го портретира Руди Реј Мур, американски комичар, пејач, актер и продуцент од шеесетите на минатиот век, нарекуван „кум на рапот“.

Човекот бил раскажувач и пејач во стилот „калипсо“ - вид музика во синкопиран африкански ритам. Им продавал касети на посетителите на Кауита, неговиот роден град во Коста Рика. Сега, како во варијанта на „Барајќи го Шугармен“, на интернет се одвива потрага по овие стари снимки.

Изложба која се отвара утре, 31.10 во Лондон, нуди можност човек да се наспие. Но и да биде свесен за сите дразби кои во секојдневниот живот го држат буден.

„Грофот Монте Кристо е еден од највозбудливите романи на сите времиња. Истовремено, тој е еден од најлошо напишаните романи на сите времиња“, вели Еко, обидувајќи се да открие од каде произлегува овој јаз.

Горниот хаштаг можеби звучи дефетистички. Но наместо досегашната пракса да сугерираме добри идеи со надеж дека тие некогаш би се примениле кај нас, ќе почнеме да ги третираме под судбински запечатеното „далеку сме ние од...“.