И покрај тоа што постојат и други важни математички константи, што се однесува до популарната култура на бројот пи му нема конкуренција. Денес во Америка е неговиот национален ден, а со оглед на тоа што празникот вклучува јадење пити, не гледаме причина зошто и ние не би можеле да се приклучиме.

Да речеш „заеби", тоа е масажа на умот - ја релаксира тензијата, прави да се чувствуваш добро, да ги изигнорираш сите и да си истераш по свое. Џон Паркин оди и чекор понатаму тврдејќи дека тоа е духовен чин, совршен западен еквивалент на источните идеи за ослободување од небитните нешта.

„Оваа забегала“ и „ова може да се споредува со Моцартовиот Реквием“ - тоа се само некои од коментарите на видеата на кои се однесува оваа статија. Оставаме на вас да процените дали имаат некаква смисла. Нас дефинитивно нè освежија. 9:99, 9:98, 9:97...

„Гас и јас: приказната за дедо ми и мојата прва гитара" е прва книга за деца на славниот Кит, илустрирана од неговата ќерка Теодора. Дедо му, Теодор Аугустус Дупре, на кого се однесува книгата, свирел џез во биг бенд и го вовел Кит во музиката.

Што се случува кога Британија ќе воспостави награда за проза напишана на англиски, на која ќе може да конкурираат и американски автори? Нормално, ќе ја добие Американец.

На 20. февруари во Лондон се отвори изложба на која се прикажани историски релевантни графички прикази на научни податоци. Еден од примероците е дијаграм на Флоренс Најтингејл, кој прикажува како нехигиената во болниците убива повеќе војници отколку Кримските битки во кои тие биле ранети.

„Ти го праќам заради еден збор" - беше пораката што ја добив од Дејан Тиаго Станковиќ, чиј расказ ви го понудивме за св. Валентин. Зборот веројатно ќе го препознаете, a целата приказна е генерално многу едноставна и пресмешна. Таквите се најдобри.

Низ прозорецот пука Пацификот, пред тебе топло кафе и лаптоп, и дур возот речиси бесшумно лизга по пругата единственото нешто што треба да правиш е да напишеш неколку збора за тоа колку ти е убаво. Би се менувале и за Пелагонија, само да има интернет и чиста крпа.

Ако Саша Греј се покажа како просечна авторка на еротски роман, нејзината колешка Џени Кетчам го има целиот потенцијал да заглави во патетична исповед, и јавајќи на бранот на за кратко продолжената слава со ваков тип соголување, на кое публиката исто така мастурбира колку и врз нечии физички голи слики, да исцеди уште некој долар до следниот „проект".

После 10-те песни составени од наслови на офф.нет, решивме да го прошириме полето за поетска инспирација. Еве неколку составени од наслови на денешни вести кои ги најдовме на агрегаторот Daily.mk. Заеднички на сите би можел да им биде - „Животиште“.

Дизајнот на некоја серија често има клучна улога во нејзината привлечност и убедливост. Особено ако токму сценографските детали и реквизити се оние кои треба да го водат гледачот низ заплетканата приказна. Како во случајот со оваа.

Eден од начините на кои некои современи жени искажуваат отпор кон хегемонистичката и шовинистичка машка културна матрица е одлуката да не им биде гајле дали влакна им штрчат од под мишка или им ѕиркаат од под хулахопка. Но практиката на женско „обезвлакнување" е историски долга, а во отсуство на креми за депилација и бричеви знаела да биде и опасна.

Што би рекол Платон за Гугл, магнетна резонанца или за Сител - тоа се оние прашања кои на прв поглед делуваат евтино, но од друга страна овозможуваат таков увид во ставовите на античките филозофи кои инаку делуваат неповрзано со современиот живот. 

Повеќе од 400 фотографии на познатиот актер и режисер стоеле неколку години во шифоњер во неговата куќа, помешани со новогодишни украси.

Во 1879, 44-годишниот Марк Твен се качил на подумот на еден џентлменски клуб во Париз и одржал предавање на тема „Неколку мисли за науката на онанизмот". Тоа во 2009 е адаптирано во книшка под наслов „За мастурбацијата", придружена со 30 ретро илустрации.

Музички овие три композиции на Моцарт звучат „нормално", сè додека не се заслушате во стиховите. Или човекот се забавувал, или тие се резултат на „импресивниот список" психијатриски проблеми кои наводно ги имал. Еве ги, без цензура.

Да ја ситниш четвртата деценија е малку зафркнато. Шансите некои работи да се случат по прв пат, или да се повторат, се тенчат. На пазар уште те викаат „девојче“, ама во продавница „госпоѓо“. Виктор Иго ја нарекувал оваа возраст „старост на младоста“, и имал право. Затоа што во неа е содржана и мудроста на искуството, но и желбата уште да се колва од трошките на лудоста.

Филмот со непрепознатливо добриот Метју МекКонахи е номиниран во шест категории, меѓу другото за најдобар филм, главна и споредна улога. Не знаеме што од ова ќе добие вечерва, но и без статуетката неговата приказна е фасцинантна. Прв, пред цели дваесет години, ја забележал еден новинар.

Оние огласи од типот „пишувам докторски, поволно" наскоро ќе ги снема - ваквите вносни занимања ќе ги заменат компјутерски програми. Искористете ги додека се бесплатни, а ако ве фатат бруката и не е толку голема колку што се чини на прв поглед.

Инспирирана од денешната статија за твитерџијата кој си го нашол чарето, прочепкав по мојот изминат твитер труд. Чаре додуша не најдов, ама по првата збирка, издвоив твитови за уште една. 

Секој оној кој се мачи да напише тн. „стручен“ текст, а ја има вкусено сласта на брзопотезното лежено изразување во 140 карактери, ќе знае што мака имал Јаросински. Но дали афоризмите навистина се неакадемски и несериозни, или тие биле основна алатка на изразување и на големите филозофи?

Одамна во нашиот град не дошол асален циркус, кој би нè оставил без здив. Или пак ние сме остареле и сме заборавиле да им се радуваме. Дека сепак порано циркусот нудел многу повозбудливи доживувања од сликање со пони покажуваат и овие постери. 

Не ни текнува дали ваква традиција имало и кај нас, но во рачното насликаните филмски постери дефинитивно има некаква магија. Таа за жал полека згаснува, со заминувањето на последните уметници кои се занимаваат со овој жанр. Василис Димитриу е еден од нив.