Еден од најзначајните антрополози на 20 век е можеби жена за која ретко кој слушнал. На 11-годишна возраст била киднапирана од племето Јаномамо, земјоделци од Амазон, па така знаела за што зборува кога го опишувала нивниот живот. Сепак, никој од академската заедница не ѝ обрнал внимание, иако нејзините искуства можеле да исправат некои погрешни претстави и да ѝ овозможат поспокоен живот, откако еднаш избегала во „цивилизација“.
Навидум ништо посебно - зеленикава мувла заштитена под стакло. Ама тоа е посебен примерок на габа која довела до откритието на пеницилинот, а наскоро ќе биде на продажба.
Кога се појавија компјутерите, таблетите и мобилните, ретко кој продолжи да користи роковници и нотеси. Претходно зајмевме филмови од видеотеки, а сега низ светот нив ги има во многу мал број, само за носталгични „н'рдови“. Сите сакаат пристап до содржини со еден клик. Логично на сето ова - како и зошто опстануваат книжарниците?
Кога би требало да изберете само еден спомен за да го чувате засекогаш, дури и после смртта, кој би бил тој? Одговорот на ова прашање може да ви открие многу за тоа што ви е важно во животот, кој на крајот е само тоа - збир спомени.
На врв на рид во северна Јапонија лежи гробот на човек кој во блиското село Шинго е запаметен како Даитенку Таро Џураи. Остатокот од светот го знае како Исус Христос.
Во последно време сите како да станавме епидемиолози и статистичари. Се обидуваме да најдеме некоја закономерност во хаосот од податоци, да претпоставиме кога и како сето ова ќе заврши. Но притоа, освен ако не се работи за некој наш близок, забораваме дека сите тие бројки на заболени и на починати, се всушност - луѓе.
„Домашната библиотека е прозорец кон душата на нејзиниот сопственик“, вели стандардната изрека. Онлајн интервјуата од дома на некои од славните личности откриваат што имаат во нивните збирки.
„Во текот на работните денови и во работното време, Влатко Милошевски е професионалец во областа на електрониката и компјутерските науки“. Вака гласи почетокот на рубриката „За авторот“, на сајт кој претставува дел од нашата историја на уметност.
Јуни 1374. Во денешен Ахен, Германија, празникот Св. Јован Крстител требало да се прослави вообичаено, како ден за одмор и молитва. Но наместо тоа, најпрвин во мали групи, а потоа масовно, луѓето почнале да играат како да се на техно журка.
Како дел од серија текстови кои ги објавува списанието Тајм за тоа како коронавирусот ни ги менува животите, размислувањата на авторката на „Приказната на слугинката“ и добитничка на Струшкиот венец за поезија во 2016.
Подгответе се за вознемирувачка приказна, со френетично детско викање (кое можеби ќе треба често да го ставате на ’мјут’), агресија и солзи. Но и покрај сето ова, филмот вреди да се погледне, и тоа поради најмалку две причини.
Не мислиме на физичко дистанцирање од 2 метра. Мислиме на емотивната дистанца на која сме осудени, доколку не сакаме да бидеме повредени од „боцките“ на другите луѓе.
Зошто азиските земји подобро се справуваат со пандемијата споредено со европскиот Медитеран? И во сама Европа постојат големи разлики. Можеби објаснувањето не е во политиката или медицината туку во - културата.
Во 1964 јужно-американските фанови со нетрпение го очекувале пристигнувањето на „фамозната четворка“. Само што овие не биле Џон, Пол, Џорџ и Ринго, туку Том, Вик, Бил и Дејв.
Кога компир изгледа како мапа на голема Македонија. Или, поактуелно, кога облак делува како модел на коронавирус. Ако гледате ликови и познати форми насекаде, тогаш искусувате нешто што во минатото се сметало за симптом на психоза, а денес за нормална човечка тенденција, која може да е и сигнал на висока креативност.
Teрминот воведен од либанско-американскиот статистичар и аналитичар на ризици Насим Николас Талеб често се спомнува деновиве како соодветен за опис на она што ни се случува. Ама наместо да се радува, самиот Талеб е резигниран, затоа што e погрешно разбран.
Малку време требаше да помине од пандемијата, па луѓе низ целиот свет да почнат да известуваат дека нивните соништа станале поживописни, побизарни од обично. Истражувачите се обидуваат да објаснат зошто.
Пред повеќе од 300 години во Лондон владеела чума. Најчесто цитиран книжевен „документ“ во врска со овој период е „Дневник на годината на чумата“ од Даниел Дефо, истиот оној што ја напиша „Робинзон Крусо“.
Во своето време - 18 век - Сара Сидонс со право можела да се нарече „селебрити“. Нејзина специјалност биле трагедиите, а најпозната улога онаа на лејди Магбет. Со нејзиното име се врзува и една урбана легенда, за ефектот што едно уметничко дело може да го има врз кревката човечка психа.
Трагајќи по интересни теми го пронајдовме подкастот Stuff You Should Know и епизода посветена на еден подзаборавен елемент на бела техника, кој станува актуелен во време на тоалет хартија паника.
Во животот се изнагледал трагедии, па сепак успеал да ја направи најоптимистичната песна на светот, What a Wonderful World. Епидемијата која ја доживеал како 17-годишник на некој чуден начин не го закачила.
