„Ни отиде Халид. Го оплакуваат луѓе од трајно раскараните и завојувани страни. Го жалат и оние кои би ги развеселило кога би умрел секој друг кого оние другине го жалат“, напиша деновиве Миљенко Јерговиќ по веста за заминувањето на легендарниот пејач кој повеќе сакаше да го паметат како добар човек.

Случајот нè потсети на времињата кога овде се прекинуваа претстави или доделувања награди (оној глупан Паралитико со Орхан Памук), сè во името на мисијата земјата да ја извадат од мракот ама за да ни донесат слобода, никој нема слобода да мисли поинаку од нив. После една театарска претстава, српски глумци дигнаа индекси како солидарност со студентите. Еден од нив не дигна. 

Од овогодинешното Аки Башо натпреварување во сумо каде што после подолг период (од 2009-та) имаше натпревар со двајца Јокозуна (највисок ранг) борци.

Ако рандом бодете по 45 минутниот документарец на овие двајца дечки кои патуваат со кајак на дување, комотно може да помислите дека пловат по Ганг или некоја слично запуштена и загадена река во Индија или Бангладеш. Ама тоа е нашиот Вардар, нашата гордост, нашето ова- она.... река која уште само на државниот грб изгледа нормално.