Консензуален е заклучокот дека медиумите одиграа посебно срамна улога во крвавите војни во поранешна Југославија. Во подготвување на атмосферата, одржувањето на огнот, долевањето бензин на огнот... Не се тоа којзнае колку префинети пропагандни финеси и разлики. Матрицата е иста, само треба да се заменат улогите кој е агресор а кој жртва. 

При доделување или проширување на концесиите, нема ниту еден член во законот со кој централната власт ќе се обврзе да побара мислење од локалната - било тоа да е градоначалник или совет на одредена општина. Ова значи дека државата или некој министер, законски ќе може да ти донесе рудник пред врата, во село, на планина, покрај река – а ти ќе немаш апсолутно никаков законски основ да се жалиш на таа одлука.

Снимено во близина на Сити мол:

Не зборува многу. Не троши зборови. Економичен е и во говорот и во мислата. Секоја му е алтан. Го изустува само што што во тој момент треба да се каже. А тоа да е конструктивно. Знае како да помине квалитетно време со својот син. Цар е. 

„Ја Уна, јесам твој син“ ја парафразираше Дарко Рундек (Хаустор) неговата позната „Ена“ лани, кога луѓе од Хрватска и Босна ја почнаа борбата против узурпација на реката Уна и плановите да се прави хидроцентрала. Една година подоцна, луѓето пак се собраа на истото место, за да се потсетат дека битките сè уште не се добиени. Во меѓувреме Рундек скоцка песна посветена на Уна и сите реки на светот.

Ме слуша жената од таа страна и ми вели: госпоѓо, не доаѓаме за починати. Јас ѝ велам дека не знам дали е починат човекот и дека треба лекар да констатира смрт. И знаете што?! Добивам инструкции да одам јас да проверам дали има пулс или со огледалце дали дише!!!