Фасцинантна е способноста на вештачката интелигенција не само да менаџира со целото онлајн знаење на човештвото туку и да ги лови контекстите, авторските особености и „виолинските клучеви“ во кои некој го гледа светот и мисли за него. Се сепнавме кога ни напиша „наша “вест за погребот на Папата (види на ФБ) а нашиот пријател и брат Милан (архитект од Виена и философ од Тафталиџе) го трзнал на далеку послоевита тема.

Сведочев на болни трансформации: пад на академската извонредност, нормализација на просечноста и ползечката милитаризација на наставната програма. Критичкиот дух е заменет со конформизам; независна мисла со усогласување. Сведочев на НАТО-изацијата на академскиот дискурс, на раѓањето - и тивката смрт - на студиите за мир. Тoa некогаш беше смело ветување; денес, тоа е само спомен. 

Потсетување за тоа како и од кого е стандардизирана бугарската азбука и граматика, нешто што подоцна исчезнува во официјалната историја на нашите комшии. Тоа е само дел од приказната во видеото. Другиот дел е потсетување за она систематско хеленизирање на Егејска Македонија, од погрчување на личните имиња и на топонимите до секакво, па и насилно, потиснување на мајчиниот јазик на тамошните Македонци. Па ене ги, ги има.

Главен „јунак“ на оваа приказна е Блерим Скоро, косовар кој пред доста години паѓа во американски затвор поради трговија со дрога, oколност која ЦИА ја користи за да го врбува. После излегувањето од затворот во која станува главна фаца, му викаат „Сега ќе одиш во Македонија и таму ќе создадеш ќелија на Ал Каеда“. Блерим ја извршува мисијата сè додека агенцијата, после едно крваво пукање во Македонија, не го остава на цедило.

Музичари од Колумбија и Венецуела им свират македонска песна на луѓе од Бангладеш. Онаа кога луѓето на Јордан Пиперката се собираат за да му се мајке наебат на Алил Паша, што ја има грабнато плавушата Стојна. Целата оваа музичката иницијација на Бангладешанци се случува во Чешка. Вива ла Македонија.

Она што е збунувачки е како Македонија продолжува да игра според правилата... а сепак се третира како црна овца во семејството. Не станува збор за одбивање на реформи или отфрлање на Европа - далеку од тоа. Мицкоски јасно стави до знаење дека иднината на Македонија е во ЕУ. Само не по цена на откажување од уште еден екстремитет. 

Не знаеме кој уште мечтае да студира во странство кога и овде со забрзани чекори се заокружуваат потребите и комфорот кој го заслужуваат македонските студенти. Во склоп на штипската клиничка болница, деновиве за нив е отворена - соблекувална! Пазете, тој „проект“ успеваме да го изведеме само две години откако Албанија лансираше два сателита преку Кејп Канаверал. А сега да го видите тоа минималистички модерно куќаре.  

Пред некој ден објавивме дека во 36-та сезона, епизода 15, наш човек конечно дојде во Спрингфилд (види: Македонец стигна во Симпсонови) но, тоа не е сè! И циникот Мо, газдата на таверната (оној кој Барт го шупчи по телефон) по потекло да ти бил Македонец и го убедува дедото дека сè уште прилично добро зборува македонски . „Никој не умееше да ти изгаси цигара од врат како баба Бранка,“ носталгично ќе се присети Мо.

Овој, Herr Asimov, казакстанецот под вас, има пет деца, од кои три ги „шлепа“ во станот наменет за четиричлено семејство. Знаеш и самиот дека киријата му е целосно покриена од државата. Врз база на дадени лажни фамилијарни податоци на институциите. Срамота, Herr Poposki. Покрај социјалното, зема и по 250Eur месечно за секое дете. Од в година, 255. А тој, мажот, главата на семејството, ништо не работи.

Македонците во Австралија подигнале навистина импозантен манастирски комплекс со црква, на дури 60.000 метри квадратни, близу Волонгонг. Деталите ги објаснува главниот плејмејкер на проектот кој, иако донесен во Австралија уште на 16 годишн возраст, не ја вади Македонија од срцето.

Соочен со нејзините длабочини кои можат да бидат опасни ако во нив влез тркало од „точок“ или пак нога (комада 1), главниот менаџер на македонските кризи опишува и геолоцира една отворена шахта, раскринкувајќи ги бирократските игри со надлежностите. Погледот на Стојанче кон крошните на дрвјата е бесценет а прилогот е толку темелен што фалеше само уште изјава да ѝ земе на шахтата.

Архитект, живее во скопско преградие каде е страсно посветен на неговата градина, одгледувана без машини, пестициди и вештачки ѓубрива. Полевана е со љубов и затоа она што го дава, со својот вкус, мирис, текстура и живост, ја одразува чистотата на тој процец. Има нешто магично да се сведочи на целиот животен циклус, вели Јордан за кого градинарството не е пасија туку начин да се биде.

„Ќе влеземе и ние во големото друштво. Ставени сме на листата на чекање и на неа сме пред Нарнија“.
Дејан Иванов, добар.

Ги објавивме овие прекрасни старки во „Вака се чува своето“ но тие се само мал дел од еден драгоцен документарец за жилавоста на македонскиот дух во Егејска Македонија. А целата нивна приказна е преубава: се знаат од нивни пет години и денес живеат во неговата куќа која е карши куќата во која таа живеела како мала. Додуша, има и грди страни приказната за филмот.

Нè интересираше да видиме што судел и како досега пресудувал за кривични дела поврзани со безбедноста на сообраќајот тетовскиот судија Евљедин Ферати кој деновиве донесе пресуда што ја скандализираше македонската јавност - две години затвор за Менсур Пајазити кој пред три години смртно ја прегази 22-годишната Теодора Ристовска. Со вакви судии, ич да не излегуваме од дома.

Речиси 5 милиони долари на Вашингтон завршиле во касата на Сорос за да се сработи тоа што треба да се сработи во Македонија. Judicial Watch пишуваат: Со помош на американскиот амбасадор во Македонија од времето на Обама, Џес Бејли,  американската влада потроши милиони долари од даночните обврзници за во соработка со Сорос да се дестабилизира демократски избраната централно-десничарска влада во Македонија. 

Се замуабетив со Грок, и си реков, ајде политика да го масирам. Тргнавме од Платоновата „Република“, видеото од Офф.Нет и преку светот, дојдовме до Македонија и нашава „ситуација“. Јас како радикален елемент, Грок како неутрален коментатор ... јебем га, Грок има повеќе мозок од сите луѓе во Македонија (вклучително и мене) на куб! Или што би рекол Будалата, од овде до онде.

Морам да ви ја кажам приказнава...
Пред месец-два заглавив со една екипа на пиво во Варшава. Се смеевме и евоциравме спомени за животот и (особено) цртаните филмови од источниот блок во Европа, па до крајот на вечерта пијани ги пеевме "Пора на добраноц" и влезната песна од "Мечето ушко (Миш Ушатек)".

Притиснати меѓу страшна тага, болка и страв, во Кочани тагуваат семејствата, пријателите, соседите. Наместо да ја живеат младоста, на локалните гробишта последно почивалиште најдоа оние чии животи - во градот во кој сите се познаваат - беа испреплетени, некогаш во животот, сега и во смртта. Има ли Македонија сила да се ослободи од оковите на корупцијата што доведе до невидена трагедија во која загина една генерација млади луѓе?

Во една прилика го нарековме Јован Спасител. Младиот Костадинов од Виница има само 19 години и се нашол во смртоносната дискотека во Кочани таа вечер кога настана пеколот кој го сотре градот и Македонија. Останал прибран и присебен, херојски помагајќи им на тие што можел да им помогне. Ужасен настан. Ужасно сведоштво. 

Добиваме ние секакви спам меилови, ама главно од странски преваранти со бизнис/маркетинг понуди за наивни. Не очекуваме да ни се полни сандачето од некоја служба на министерство на кое нит си ѝ побарал да ти праќа меилови, ниту предвиделе културен начин да се извадиш од таа меилинг листа (слушнале тие за опцијата „unsubscrube“?) а богами мува не ги лази ни кога ќе им пишеш. А им имаме пишано два пати. Ова е третпат.

Долго време ми требаше да соберам сила и храброст да ја напишам оваа објава. Но како човек што јавно и гласно ја поддржа иницијативата „Кој е следен“, чувствувам морална обврска да објаснам зошто изминатиов прериод бев тивка - затоа што длабоко во себе носам чувство на лична одговорност. Време е јавно да раскажам, хронолошки и без цензура, што точно се случуваше по убиството на мојата сестра, Фросина.