Сејо Сексон вади интересна теза зошто во бивша Југославија беше толку важна и богата рокенрол сцената, на ниво кое не можеа ни да го сонуваат тогашна Романија или Бугарија. Па раскажува што му кажал Бреговиќ за тоа кога свиреле во Пловдив, кога народната милиција мавала со пендреци ако некој станал од столче. Оти тоа го рачунале за непристојно.

Огромна торта долга најмалку два метра, од неа излегува бел дим, околу неа пршти огномет а во салата свири оркестар. Личи на класична балканска теревенка само што во случајов, тортата е во облик на мртовечки сандак а оркестарот е оној што свири на погреби. Каде? Во Србија, нормално.  

Внук ја носи баба му на зрачење. Лежи старата позади во колата, снеможена од болеста и терапијата. На бензиска станица внуков го здогледува Халид Бешлиќ, му оди и му кажува што е работата, дека старата е лошо и физички и психички и дали може да дојде и барем да ја поздрави, да ја дигне малку во расположението. Гледајте го сега царот што прави. Тоа биле нејзините последни денови.

„Ни отиде Халид. Го оплакуваат луѓе од трајно раскараните и завојувани страни. Го жалат и оние кои би ги развеселило кога би умрел секој друг кого оние другине го жалат“, напиша деновиве Миљенко Јерговиќ по веста за заминувањето на легендарниот пејач кој повеќе сакаше да го паметат како добар човек.

Случајот нè потсети на времињата кога овде се прекинуваа претстави или доделувања награди (оној глупан Паралитико со Орхан Памук), сè во името на мисијата земјата да ја извадат од мракот ама за да ни донесат слобода, никој нема слобода да мисли поинаку од нив. После една театарска претстава, српски глумци дигнаа индекси како солидарност со студентите. Еден од нив не дигна.