Вилсон Џерман, кој во Белата куќа најпрвин работел во времето на Ајзенхауер, а се пензионирал под Обама, починал од коронавирус на возраст од 91 година.

Во својата книга „Како ја изгубив Нобеловата награда: приказна за космологија, амбиција и опасностите на највисокото научно признание“, физичарот Брајан Китинг раскажува приказна која вклучува голем ентузијазам, разочарување и научени лекции од целиот потфат.

Се вика „Петар Пан“ и може да ве буди со омилената грамофонска плоча, која ако барем малку ви значи нема да се осудите да ја оштетите со мавање по будилникот. 

Петер Фицек е дел од радикално десничарско движење кое го одрекува постоењето на модерната германска држава. Рахјсбургерите - неговите поданици - имаат свој пасош и свои „ангелски“ пари. Колку и да звучи откачено, сето ова со години функционира, и покрај обидот на властите за растурање на „кралството“.

Ремек-делото кое може да се толкува како илустрација на ужасите на 20 век, но и анксиозноста на нашиот, треба да се заштити од влажноста на здивовите на љубителите на уметноста. Дали тие ќе треба да носат маски, да не се приближуваат до сликата или просто да не дишат?

Иако не е најпријатното нешто што може да му се случи некому, престојот во затвор може да го обезбеди потребниот мир за размислување. Во овој пример на човек осуден за убиство, кој сега е ко-автор на статија од областа на теоријата на броеви.

Колку и да звучи грубо, периодов е „златна кокошка“ за агилните етнолози, историчари и хроничари. Под „агилни“ мислиме на таквите кои не чекаат нешто да биде со декрет прогласено за историски релевантно за да почнат да се занимаваат со него. И притоа да загубат скапоцено време.

Пандемијата го киднапираше јавниот дискурс, и истурка други значајни теми на маргините. Една од нив е како да се преживее, и физички но и ментално, во град под опсада. Не од вирус, туку од војна. И не со трупање тоалет хартија, туку со спасување книги. 

„Пријател“ од Паек Намнјонг во Северна Кореја била издадена прв пат во 1988. Триесет години подоцна, таа станува првиот севернокорејски роман кој е објавен на англиски, од престижниот издавач Коламбија јуниверзити прес.

Во август 1918 група сумо борачи се вратила во Јапонија од Тајван. Кога почнале да покажуваат симптоми, докторите мислеле дека станува збор за бронхит или пневмонија. Излегло дека донеле шпански грип.

Во рубрикава сме промовирале стратегии на нула отпад и штедење (друго е дали навистина сме ги остварувале). Ама ова решение ги нароси нашите креативни пори, што од шубе, што од интересно.

Можеби научниците се уште имаат куп дилеми околу вирусот. Ама барем едно се разјасни: тој е всушност таа.

„За што треба да зборуваме?“ на Ричард Нелсон се одвива на необична сцена - видеоконференциската платформа Зум. Но ова не е само финта, туку интегрален дел од заплетот.

Линч тринаесет години нема режирано игран филм, но тоа не значи дека седи без работа. Во овој период, меѓу другото, тој сними албум, напиша мемоар, одржуваше мастерклас и учествуваше во развојот на VR играта Твин Пикс. Сега, во време на пандемија, одлучи да снима - временски прогнози.

Деновиве објавуваме статии поврзани со темата „изолација“ - за луѓе кои во склоп на научно истражување минале неколку години затворени во „биосфера“. Или за шест момчиња кои живееле на пуст остров повеќе од една година. На ред е приказна за жена која во 1907 земала соба во њујоршки хотел. А од таму прв пат излегла во 1932, мртва.

Малку е необично после толку долга историја на радиото, дури оваа, 2020-та, да се воведува Пулицер за аудио новинарство, категорија која вклучува радио програми и подкасти. Погледнато од добрата страна, ова е големо признание за авторите и продуцентите на подкасти, но и поттик за оние кои допрва мислат да се занимаваат со овој жанр. Ние, признаваме, се навлековме.

Неговата слика е толку вообичаена, онака спокоjно седнат во лотус поза, што изгледа како таа да постоела отсекогаш. Но цели шест векови по неговата смрт, Буда не бил прикажуван во човечка форма, туку само преку симболи.

Романот на Голдинг, напишан во 1951, раскажува за момчиња кои затечени на пуст остров ја манифестират мрачната страна на човечката природа. Но дали е можна поинаква верзија на истата приказна? Една таква е подзаборавена, а датира од 1966. 

За љубители на „технолошкиот ноар“ жанр, ова е серија која делува како трилер, но всушност ги испитува филозофските идеи за постоењето на слободната волја наспроти детерминизмот. И тоа е добрата вест. Следуваат неколку помалку добри.

Има мелодии што те тераат да држиш ритам со глава, или да шизиш (макар и во себе), и толку „лепат“ што стиховите во нив се изговараат по автоматизам, без навлегување во нивното значење. А всушност во сето тоа „опа-иха“ има многу мрак.

Пандемијата, меѓу другото, го редефинира појадокот, како оброк на кој конечно можат да му се посветат оние кои се во изолација или кои работат од дома. Иако нема голем број готвачи со рецепти кои можат да помогнат во негово осмислување (како појадокот да не може да е креативен), истото можат да го направат романи, биографии и мемоари.

Нов документарец под наслов Spaceship Earth, чија премиера е закажана за утре, 8.5, ја раскажува приказната на осум луѓе кои пред 30 години влегле во огромна купола, структура наречена Биосфера 2 (затоа што број 1 била Земјата). Изолацијата сепак си го направила своето.

Еppur si muove! Ова е славната реченица која му се припишува на Галилео Галилеј, а се однесува на планетата Земја. Дали тој навистина некогаш ја изустил?

Кога прв пат ја видовме оваа направа мислевме дека е некаква пародија или научна фантастика. Можеби е обете, но сепак е реален изум на еден пронаоѓач, писател и издавач.