Она кога правиме нешто што подразбира прецизност на рацете и се фаќаме како несвесно јазикот ни ѕирка од устата? Ова можеби изгледа смешно, но открива една цела историја на еволутивни врски во човечкото тело.

„Презентациите, како и порното, секогаш ја имаат туркано технологијата напред“. Оваа реченица во статија за историја на oна што денес генерички го нарекуваме „Пауер поинт“, односно на периодот пред тој да почне да гази во различни области од бизнис до образование, нè натера да се заинтересираме. 

Преку серија скулптури создавани во тек на девет години, уметникот од Лос Анѓелес, Валид Бешти сакал да види (и да ни прикаже) што се случува со стаклени предмети кога истите ќе бидат испратени во стандардни кутии на ФедЕкс. Накратко, скулптурите се - крш.

Легендата вели дека новоизбраните папи во средниот век требало да ги презентираат своите гениталии на „инспектор“ кој потврдувал дека тие се мажи. За таквата потврда тогаш било доволно да се има мадиња, и физички, а и метафорично - за да се издржи церемонијата.

Не се случува само во земји како нашата, во која странски експерти често доаѓаат да споделат искуства со нивните одлични системи на заштита на културното наследство. Илјадници предмети од Британскиот музеј едноставно ги нема, и тоа не само физички туку и (случајно или намерно) во документацијата. 

10-11 слоеви тенко тесто, секое рачно сукано, полнето со мелени ореви (во новокомпонирани верзии и со чоколадо, вишни и други марифети) и прелиено со шербет од шеќер или мед. Звучи премногу академски кога се опишува вака детално, во споредба со сензацијата на простото лапни-голтни. 

Поентата на копирањето на постоечки цртежи или сликање живи модели е контрола на очите кои на тој начин се натерани навистина да гледаат, и на раката која е главната алатка на пренесување на виденото на хартија или на платно. Но повеќето уметнички школи денес не изгледаат нешто заинтересирани да ги научат своите студенти на оваа темелна вештина. Тие се фокусираат на други, „потренди“ активности, а оние кои сакаат да учат традиционално тоа најчесто мора да го прават самите. 

На 20 август, во организација на Гоблин, се одржа првиот официјален државен натпревар во „Катан“. Оние кои играат друштвени игри ја знаат оваа игра како одлична комбинација на среќа, комбинаторика и преговарање – сите елементи во кои Ведран излезе најдобар и со тоа се здоби со можност (а сега богами и обврска) да ја претставува Македонија на Европското првенство во Катан во Копенхаген од 27-29 октомври. Па, да го запознаеме шампионот.

Серија која хронолошки не е прва во овој жанр, но делува како „мајка“ на сканди-ноарот. Иако темите би требало да ни се блиски (и ние сме во Европа, нели?), по само неколку епизоди станува јасно дека секоја од нив треба да се гледа со тефтерче пред себе за да се запомнат сите тие „Андерсони“ и „Јоргени“ и поврзаноста помеѓу настаните и ликовите. Токму онака како што и би очекувале од една квалитетна криминалистичка серија која не треба да е „тралалајка“ за пред заспивање, какви што се понекогаш американските. 

На моменти како да ни е потребен свеж збор за да го опишеме преклопувањето без преседан во историјата помеѓу еколошките, политички и економски предизвици. Ако „криза“ звучи недоволно сериозно и преџвакано, тогаш како би било - поликриза?

Името му е комбинација на харфа и арпеџо. Долг еден метар, тој може да се опише како „кога пијаното и гитарата би имале дете“. Откако пред десет години се појави во рацете на Стиви Вондер и други музичари почнаа да му обрнуваат внимание.

Целна група на радио формат од 1970-тите била „женската душа“, а нејзе продуцентите ѝ се обраќале со музички ре-аранжмани кои содржеле помеки и понежни (женски?) верзии од популарните хитови на тоа време. 

Вчера, 20 август, се појавија постови во чест на 41-годишнината од еден од пионерските електронски албуми на дуото Јазу, „Горе кај Ерик“. Кога сакавме да се потсетиме на него, на јутјуб ни излезе истиот но од бенд наречен Јаз. Уат?

Џеси МекЛин, режисерката на овој документарец, очигледно сака растенија. Или барем сака да ги разбере оние луѓе кои дури и во мали станови живеат опкружени со толку многу, и толку големи билки, што делува како да имаат еден куп цимери. Секојa oд нив со своите каприци и потреби, главно од вода и светлина. Делува едноставно, но како што знаеме и од искуство и од филмот, ич не е.

„Се беше било случило“ - понекогаш недоволно ги користиме и оние опции за лоцирање на дејството во време кои веќе постојат во јазикот (затоа што се комплицирани или звучат архаично), а тоа е штета, затоа што можат да затребаат. Доколку пак нема опција во нашиот јазик, секогаш можеме да позајмиме од таков во кој има.

Тајното здружение формирано на крајот од 19 век во Вирџинија, познато по своите хуманитарни и просветителски активности, дури и во времето на својата најголема активност се собирало ретко - само кога тринаесеттиот ден во месецот ќе се паднел во петок. Намерно, затоа што една од неговите цели била борба против суеверието.

„Букинистите“, или продавачите на книги од втора рака на зелените киосци лоцирани крај париската Сена, се подготвени да одат до крај во протестот против одлуката на градските власти, нивниот извор на приход и белег на градот да биде отстранет во име на безбедноста на Олимпијците за време на летните игри следната година.

Нова интригантна книга на географката Џеј Овенс покажува зошто честичките кои летаат низ воздухот се истовремено и спас за природата и нејзин отров. Таа е тука не само кога ќе заборавиме да забришеме по дома, туку и - или особено - кога не ја гледаме. 

Се вика „Метал машин мјузик“ и е петтиот студиски албум на Рид, како соло изведувач. Уште од времето на неговото излегување во јули 1975 критичарите и публиката биле збунети - дали навистина станува збор за експериментална музика или е просто „местенка“, нож забоден во ушите, особено на првите. 

Во пресрет на првото Државно првенство во „Катан“, кое ќе се одржи на 20 август од 11 часот во „Јавна соба“, рецепти инспирирани од оваа игра-бестселер, и причина повеќе да почнете да ја играте - ем друштво, ем добра храна.

Кога во 1960 излегол еден од најпознатите филмови на Хичкок, за да привлече внимание и за да си ги врати вложените пари, тој смислил лукава рекламна кампања. Пред секоја сала поставил постер со предупредување - „Директорот на ова кино доби инструкции, по ризик на својот живот, да не пушта никого откако ќе почне проекцијата. Сите обиди за влез од странични врати, пожарни излези или излези за вентилација ќе бидат санкционирани“. Колку и да звучи чудно, ова успеало.

Да се стане во 5 наутро без намера да се гледа изгрејсонце од врв на вулкан е нешто што треба да се направи максимум два пати во животот - чисто да се види како е. Но и да се станува во 10 не е баш најдобра идеја, затоа што може многу да се пропушти. Тогаш?

Елементите како контраст и поширока палета бои (читај: шарено) им се допаѓаат и на бебиња и на возрасни. Оттаму, можеби нашите естетски преференци и не се менуваат толку многу во текот на животот. Освен кога во нив ќе се замеша животното искуство кое бебињата го немаат.

Како најава на 14-тото издание на Фестивалот на документарен филм, кој почнува на 17.8 (четврток), осврт за - како што најавува и самиот наслов - „сонувачки“ филм за магичната територија каде се среќаваат авторот и преведувачот, оригиналот и преводот, документарното и фикцијата.