Страв од болест. Страв од смрт. Сето тоа поттикнува ирационални верувања и однесувања кои можат да му наштетат на општеството. Еден римски поет и филозоф од петтиот век п.н.е. зборува токму за ова.

Нова изложба во Лондон истражува за тоа како се прикажувани жените во „благословена состојба“ од средниот век до денешното, дигитално доба. Со оглед на моменталното седење дома, по пар месеци можно е актуелизирање на темата.

„Диксит“ е популарна друштвена игра со карти, чии илустрации поттикнуваат асоцијации и инспирираат раскажување приказни. Даваме награда за првите тројца кои ќе ни испратат свои. Но пишувајте и за ќеф, онака.

Се викала Јунис Нортон, живеела од 1908 до 2005, а нејзините изведби (над сто) денес се достапни само на Јутјуб. Откако се омажила нејзината дискографска куќа едноставно ја избришала од списокот на свои клиенти.

„Знам дека ми ги читаше претходните книги, некои ти се допаднаа повеќе, некои помалку, но оваа, по седум години пауза, сметам дека ми е поместување од досегашната издадена проза.“

Aко деновиве ви се случило да одбиете да се ракувате до сега веројатно ве прогласиле за арогантен или ненормален. Иако ракувањето докажано пренесува патогени, ритуалот е толку длабоко всаден, што луѓето се збунети кога остануваат без него. 

Кога во твојот јазик не постои одреден термин (или постои, ама не го знаеш), тогаш тенденцијата е тој феномен воопшто да не го забележуваш. Ова значи дека ти се случува „подсознание“, или хипокогниција.

Има неколку книжевни дела кои почнаа да се препрочитуваат низ призмата на коронавирусот - „Чума“ на Ками, „Слепило“ на Сарамаго, „Беснило“ на Пекиќ. И едно италијанско дело од 14 век, од кое ги памтиме еротските сцени, но на сметка на тоа имавме подзаборавено дека се одвива во време на пандемија.

Го видовме клипчето на кое жена чита соопштение во кое се препорачува недопирање на лицето заради опасност од пренос на коронавирусот, а потоа си го лизнува прстот за да го сврти листот. Колку и да ти кажуваат дека не треба да го правиш тоа, нагонот за самодопирање е посилен. А тој е забележан и во историјата на уметноста.

Некаде онлајн постојат ливади посипани со ситни цвеќенца, сончеви зраци кои ѕиркаат низ гранките, стадо диви елени и кошници полни печурки. Во селската колиба со сламен покрив мириса на тазе пита, а пред неа се суши облека која мириса на лаванда.

Пред 25 години излезе албумот Jagged Little Pill на Аланис Морисет, на кој се најде песна која и до денес е нејзин најголем хит. „Ајроник“ наводно зборуваше за иронични ситуации. Ама, иронично, можеби и не.

Помислете на кој и да е збор. На пример „магдонос“. Почнете да го изговарате или да го пишувате десетина пати. После некое време тој ќе почне да ви губи смисла и ќе имате чувство дека никогаш и ја немал. После кратка пауза магдоносот пак ќе стане тоа што е.

Едноставна шема преземена од играта Dungeons&Dragons стана вирален начин за категоризирање на луѓе, начини на седење или пакување леб. Луѓето едноставно сакаат некаков ред, дури и кога тој потенцијално може да создаде уште поголем хаос.

Вчера, 6.3., десетина вработени во познатиот издавач Ашет организирано излегоа од њујоршката канцеларија на фирмата, како протест против објавувањето на автобиографијата на Ален. Тоа, заедно со уште куп реакции, придонесе истиот ден Ашет да ја повлече својата одлука.

Станува збор за архетип, кој низ историјата се менувал, со сета своја комплексност и контрадикторност. Нова изложба во Лондон покажува како се конструира(л) ликот на идеалниот маж низ медиумите на филмот и фотографијата. И какво било влијанието на жените врз истото.

Кинески филозоф-легалист кого го споредуваат со авторот на „Владетелот“. Иако неговите идеи биле слични со оние на Макијавели, завршил повеќе како Сократ, пиејќи отров откако бил затворен од властите, по клевета на свој „колега“.

Секој оној кој нестрпливо очекувал да излезе некоја книга (колкумина има такви?) знае дека барем што се однесува до странските изданија прво излегува верзија во тврда корица (хардкaвер) а потоа во мека (пејпрбек). И дека ако сака да помине поевтино ќе мора да се стрпи, понекогаш цела година. Зошто е тоа така?

Понекогаш, колку да се освежиме, отвараме портали на јазици кои не ги владееме добро, чисто да видиме дали целиот свет е во еден голем медиумски „бабл“ или има и малку поинакви теми. Еве една, од Франција

Трката за тоа кој прв и кој подалеку ќе стигне во вселената од 1960-тите вклучувала двајца главни играчи: САД и СССР. Но имало и помали, ама пркосни. Еден од нив требало да биде Замбија.

Ја викаат „Нобел за архитектура“, награда воспоставена „за да им оддаде признание на архитекти чии дела се комбинација на талент, визија и посветеност“. Оваа година ја добија две жени од Ирска.

Харвардски социолог во својата книга „Некој со кого можеш да зборуваш“ (Someone to Talk To) се обидува да објасни зошто наместо на најблиските често се одлучуваме да им се отвориме на сосема непознати луѓе.

Свесни сме дека во рубрикава често објавуваме текстови за некакви измамници или ликови кои целиот живот се обидувале (најчесто безуспешно) да се реобмислат себеси, оправдувајќи ги средствата со целта. Но во овие приказни има и нешто трогателно, во тој напор да се прикажеш како нешто што не си. Во случајов уште повеќе затоа што доаѓа од некој што денес би го нарекле „животен советник“.

Во Десау, родниот град на Вајл, од 28 февруари до 15 март се одвива фестивал посветен на творештвото на овој германски композитор. Мотото на овогодишното издание, 28-мо по ред, е „Што се границите?“. Тоа упатува на присилната емиграција на Вајл од Германија во 1933, но и на иновативноста на неговите дела.

Со најновото освежување на речникот во него се вклучени 29 зборови од секојдневниот нигериски говор, со што се признава „специфичниот придонес кон англискиот како глобален јазик“ на најнаселената држава во Африка. Но Нигеријците не се воодушевени.