„Би верувал само во Бог кој знае да танцува" е една од славните изреки на Ниче, којшто не само што бил голем љубител на музиката, туку и самиот ја создавал.

Потрагата по „најдобриот од сите можни светови" е сигурен начин како да се откажеш и од она малку животна среќа којашто ти следува. Многу подобро поминуваат оние коишто наместо многу да бираат, уживаат во она што е „сосема ок", исто како тоа да е совршено.

Иако сонетите на Шекспир главно се толкуваат како љубовни, и како такви се често цитирани на маици, плишани срциња и покани за свадби, има и такви кои се всушност остра критика на нехуманите времиња во кои владеат разорени морални и естетски вредности. Таков е 66-тиот, чија атмосфера можеби ќе ви се види позната.

Помала од нокт, оваа книга содржи сè за што би требало да бидеме благодарни што воопшто сме живи - балони, мирис на дожд, возење на колички во супермаркет, кога ќе го извадиш она што ти се заглавило меѓу забите...И да, јадење музли од черепот на твојот непријател.

Каде се границите на нашата природна потреба за потчинување на авторитет и припадност на група? Колкав е нашиот капацитет за нанесување зло во име на овие „повисоки добра"? Тоа се темите со коишто се занимава oвој филм, правен според реален социјален експеримент, чии резултати се применливи и сега и тука.

Албумот на Идоли беше објавен 1982 и до денес остана еден од антологиските кога се зборува за музиката на бившите југословенски простори. Со него се поврзани најмалку двајца писатели, едниот поочигледен, другиот малку затскриен. Андрија Шкаре на сајтот Букса зборува за Влада, „Русија" и книжевната петокрака на нејзиното чело.

Убав есеј на нобеловецот за, според него, практично и симболички најважниот градежен објект којшто го има измислено човештвото - мостот.

40-те книги од серијата Discworld, продадени во 85 милиони копии на 37 јазици, црната шапка со широк обод со која повеќе личеше на урбан каубој отколку на „сер" и неговото залагање за правото на еутаназија, се работите по кои ќе биде запамтен човекот во чии дела Смртта сака мачки, пилешко со кари и луди журки.

Необично електронско џиџе, кое личи на играчка, всушност е инструмент на којшто може да се свири на повеќе начини. Веќе го замисливме како распалува во некоја кафана, заменувајќи го целиот оркестар.

Кога го добиваше Оскарот за најдобар филм, режисерот Инариту му оддаде почит на Карвер, чиј расказ е дел од сценариото. Но дали начинот на којшто е употребено ова дело навистина го слави, или го дискредитира славниот автор?

Древниот кинески трактат, кој му се припишува на стратегот и воен генерал Сун Цу, е една од најприлагодливите книги која некогаш била напишана. Има верзија на „Уметноста на војувањето" за мали бизниси. Истиот наслов е искористен за прирачник за успешни романтични средби. Има дури и „Уметност на војувањето" за библиотекари.Оваа најновата е - цртана.

„Потеклото на светот" е ремек-дело на Гистав Курбе, славниот француски реалист од 19. век. Но она што на оваа негова слика во уметничкиот свет се толкува како „реалистично", Фејсбук го толкува како „порнографско", и го цензурира. Ова е постхумно продолжување на маките на сликарот кој целиот живот страдаше затоа што самиот сакаше да цензурира еден - столб.

Марко Петровиќ, по потекло „од наша гора лист", работи како обезбедување во јавната библиотека во Портланд. Но не го чува само објектот како таков, туку се грижи и за редот и дисциплината во него. Низ неговото искуство со секакви ликови, такви кои навистина читаат или се прават дека го прават тоа, библиотеката ни се гледа како интересно место, во кое човек треба почесто да навраќа.

Еден научно-фантастичен роман од најпопуларниот кинески автор од овој жанр е преведен на англиски. Тоа е можност да се проценат културолошките разлики во пишувањето СФ, кои можат да доведат и до такви живописни приказни во кои сиромашен кинески селанец талка низ вселената рака под рака со Стивен Хокинг.

Њујоршкиот Mузеј на современа уметност со месеци ја најавуваше ретроспективната изложба посветена на Бјорк, којашто официјално ќе се отвори утре, 8.март. И додека по кој знае кој пат медитиравме над судбината која одредува некои луѓе да се сега во Њујорк, други на Кариби а трети во Тафталиџе, наидовме на еден утешен текст - изложбата не чинела. Како тоа „не чинела“?

Имате дома луле и лупа? Ленонки и миленик-бувче? Сива кравата и лисици? Дојдете на 1. април на Букбокс маскенбал, специјализиран за книжевни маски.

Дали може слика од мртво ткиво да биде убава? Или единствен начин да се ужива во прелевањето на боите и формите на овие фотографии е да не знаете што има на нив.

Текст на Светлана Слапшак, авторка на над 40 книги чии сфери на истражување се антропологијата, лингвистиката и феминизмот, во кој таа се сеќава на нејзиното „читање" на Ѕвездените патеки во времето на Југославија, и начинот на кој тоа еволуирало како што се развивала и приказната на нејзината некогашна татковина. Сето тоа со очигледни симпатии упатени кон човекот со зашилени уши.

Целава работа околу визуелизација на различни видови податоци ни се гледа многу интересна - кариерата на уметниците, за кои и онака знаеме дека се значајни, добиваат уште поголема тежина кога ќе видиш колку и што сè работеле. И самиот Мајлс веројатно би бил задоволен од својот учинок, преставен на оваа огромна мапа. 

Со развојот на технологијата на обезбедување на книжарниците, како и со подемот на електронските изданија, ни крадците на книги веќе не се она што биле. Овие лондонските ги замислуваме како живописна, но софистицирана дружина апаши, на кои мора да им се признае - дека барем книга имаат отворено. 

Во неговата прекрасна „Зен и уметност на поправање мотори" Роберт Пирсиг прави разлика меѓу два начина на мислење – класичен и романтичен. Класичниот го осмислува светот низ апстракции, форми и класификации.

Унгарските везилки енкодирале тајни музички пораки во нивните носии и ткаенини? Веројатно не. Но Жанет Ширмај сепак ги декодира, така за да можеме да ги слушнеме.