Шекспировите сонети се извор на инспирација за голем број музичари - 18тиот во изведба на Брајан Фери, или истиот во изведба на Гилмор, како и 29-тиот на Руфус Вајнрајт. Но тука имаме еден малку помалку љубовен, а повеќе огорчен - 66-тиот во изведба на дубровничкиот трубадур Ибрица Јусиќ, од неговиот албум од 1978, „Не давајте да ве заведат".
Оригиналот на Шекспир:
Tired with all these, for restful death I cry,
As to behold desert a beggar born,
And needy nothing trimm'd in jollity,
And purest faith unhappily forsworn,
And gilded honour shamefully misplaced,
And maiden virtue rudely strumpeted,
And right perfection wrongfully disgraced,
And strength by limping sway disabled
And art made tongue-tied by authority,
And folly, doctor-like, controlling skill,
And simple truth miscalled simplicity,
And captive good attending captain ill:
Tired with all these, from these would I be gone,
Save that, to die, I leave my love alone.
Македонски препев на Драги Михајловски:
66
Уморен од сè ова, за смрт успокојувачка молам,
што заслужноста, гледам, понижена е во беда;
и бедната ништост зацарена во раскош гола
и најчистата верба прекршена и мошне бледа;
и златната чест укажана грешно,
и моминската доблест изблудена грубо;
и совршенството врвно унижено, смешно
и моќта од немоќните урната убо;
и уметноста замолчена од властодржната грубост
и лудоста над умешноста ставена да кружи;
и вистината едноставна сметана за глупост
и заробена добро, ставена на злото да ѝ служи.
Уморен од сè ова, в смрт би пошол без драма
само да не ми остане љубовта сама.
Уште еден препев на Љупчо Бочваров:
66
Уморен од сето ова, кон смртта ми се ита:
наспроти заслужноста, падната и поразена,
гледам како израдувани никаквеци се китат
со триумф врз чистата вера в кал згазена.
На злобници златни почести им се дадени,
грубоста со моминската невиност е платена,
совршенствата со беззаконие се разјадени,
од поткупливата власт, јакоста е осакатена.
Уметноста со јазик во узда на власта врзан,
лудоста се перчи ко ангел што ќе нè спаси,
простотилакот заслепено пред мудроста брза
а добрината е заробена и слуга е на гнаси.
Од сето тоа волјата за живот ми е загубена,
не умирам оти сама ќе остане мојата љубена.
Препевот на Данко Анѓелиновиќ, којшто го пее Јусиќ
LXVI
Sit svega toga vapim smrt smirenja,
Kad gledam Vrijednost ko bokče rođenu,
I Ništavnost u duhu uzvišenja,
I tvrdu Vjeru sramno pogaženu,
I Čast predivnu sramotno izdanu,
I Savršenost grubo osramoćenu,
I djevičansku Krepost, krepost prokurvanu,
I u krzmanju Snagu razdrobljenu,
I Umjetnost od vlasti zauzdanu,
I Ludost kako nadzire Umnika,
I Istinitost Glupošću nazvanu
I ropče Dobro gdje dvori Silnika,
Sit svega toga, ostavio sve bih,
Kad smrću ljubav napustio ne bih.
Илустрација (горе): „Јас уморен“ од еден 4-годишен уметник
