На денешен ден е родена славната „кралица на крими романите", во кои беа разрешувани и најсложените мистерии. Но има една случка од нејзиниот приватен живот која до ден денес не е разјаснета.

Пријателка од Македонија, која успеала да влезе во Дисмаленд, раскажа интересна случка. Кога по доста чекање конечно се нашла близу билетарницата сфатила дека не примаат картички, а дека нема доволно во кеш.

Помеѓу различните иницијативи и акции кои се одвиваат во европските земји за поддршка на бегалците е и онаа на британските писатели, кои подготвуваат антологија есеи и раскази како одговор на анти-бегалската реторика на медиумите. Славни писатели од светот истапуваат и со свои изјави за поддршка на белгаците.

Како што пренесоа и нашите медиуми, овогодишен добитник на Златен лав е Лоренцо Вигас, за неговиот прв филм „Од далеку". Но тој не беше единствениот дебитант кој изненади на фестивалот, кој заврши вчера (12.09). Еден друг доби дури две награди, а неговиот филм е правен според расказ на славниот егзистенцијалист.

Неговиот нов филм „Кoго да нападнеме следен" оваа недела го отвори филмскиот фестивал во Торонто. По тој повод Мајкл Мур за Гардијан уште еднаш ги искажа своите ставови - дека современа Америка е рамна на јужноафриканскиот апартхејд, дека ја подржува Хилари, но и сите јаки жени во уметноста и во политиката. Она што е необично е што филмот е оценет како „весел“ и „оптимистичен“. 

Книгата „Ју: загубената земја" на Драгана Јурисиќ е фото-хроника на нејзиниот некогашен дом и оживување на искуствата поврзани со него. Била и во Македонија.

Во 2008 Трамп снима клипче во кое го анализира славниот филм. Сега му го вадат, но не за да го ругаат што тогаш бил глуп, туку за да му ја покажат разликата во неговото интелектуално ниво тогаш и сега, кога звучи „како од него да зборува Мусолини“.

Емануел Луаје е професорка по современа историја, и авторка на првата вистинска биографија на еден од најголемите интелектуалци на 20 век. И навистина е храброст некој да се зафати со ваков потфат, имајќи предвид дека се работи за човек кој живееше 100 години, а го заврши животот наградуван со најзначајните француски признанија, но и со голема светска слава, особено во антрополошките и книжевните кругови.

Марија Ана Валбурга Игнација Моцарт, чиј прекар бил Нанерл, била дете-генијалче како и нејзиниот брат Волфганг. Но нејзината кариера завршила кога ѝ дошло време за мажење. Една монодрама ја врати на сцената, кадешто припаѓа.

Ги знаете оние емисии во кои опсесивните „трупачи" на предмети ги лечат со тоа што ги тераат да исфрлаат предмети од дома? Додека притисокот да „средуваш", кој го врши културата, е можеби лек за вакви екстремни состојби, таа создава други, кои се подеднакво загрижувачки.

Во декември 2011, на повеќе од 100 страници, излезе божикното издание на списанието New Statesman, чиј гостин-уредник беше Ричард Докинс. За овој специјален број тој направи големо интервју со Кристофер Хиченс, негов пријател и атеистички соборец, кој почина пред објавувањето. Сега тоа за прв пат е достапно онлајн. 

„Тоа беше пред 16 години, ОК е" - одговара Ружди на веќе досадните прашања околу фатвата и дали може слободно да се движи. Повеќе сака да зборува за новиот роман, неговиот 12-ти по ред, а прв по седум години.

Текст кој не е лесно ни да се чита, ни да се преведува со замаглени очи. Истите оние со кои ги гледаме фотографиите поврзани со него, на тој начин учествувајќи во реалноста на една детска смрт, неподнослива за секој кој има душа.  

На плоштад во кинескиот град Нанџинг се одвива необичен експеримент: книжарница на отворено, без продавач, само со кутија во која ги оставате парите.

Оливер Сакс, докторот-писател кој почина на 30 август, со години пишуваше за The New York Review of Books. Ова беше неговиот последен текст во ова списание, за невролошките состојби зад незаситните нагони, и за правните и етичките прашања кои ги покренуваат тие.

Во април издаде втора автобиографија на повеќе од 500 страници, „Лутината е енергија: мојот живот, нецензуриран". Утре, 4 септември, излегува и неговиот нов албум, „Она што му треба сега на светот". Човекот кој беше познат како „Џони Гнилиот“ има скоро 60 години, а според ова интервју сега е прилично зен, и не толку лут на светот.

„Дрвач", „дрндач", „празна воденица" - во САД во текот на актуелната кампањата за претседател се актуелизира еден подзаборавен збор, кој само покажува дека професијата политичар подразбира една универзална карактеристика: способноста многу да се зборува, а ништо да не се каже.

Ни се виде соодветно денов да го одбележиме со нешто кое не е анти-училишно, но покажува дека наученото во школо може да биде од тотално бескорисно, до спротивно на она со што децата ќе се соочат во реалниот живот. Или што би рекол Марк Твен - „Образованието главно се состои во она што сме го однаучиле".

Пред неколку дена, прв пат по 1978, од печат излезе едно необично дело - поема на речиси 400 страници. Но таа не е интересна само заради нејзиниот обем, туку и заради нејзината содржина.

Во февруари оваа година Сакс соопшти дека има рак, и дека е „лице во лице со умирањето". Докторот кој не само што лечеше, туку и прекрасно пишуваше за необичните случаи кои ги третирал, според неговиот публицист, имал добра смрт, како што имал и добар живот.

Масив атак, Лори Андерсон и Моби се меѓу соработниците на новиот проект на Жар, кој не само што физички изгледа доста свежо за свои години, туку според она што го слушнавме од албумов има уште многу да каже во полето во кое беше еден од пионерите.

Колкав притисок ќе ви врши околината денес, за да ѝ го доделите она што ви е вам најскапоцено - вашето внимание? И колку притоа можете да ѝ се спротивставите? Оваа книга дијагностицира проблем, но истовремено нуди и можни решенија.

Во пресрет на 70 годишнината од смртта на Блајнд Вили Џонсон, неколкумина познати музичари меѓу кои Том Вејтс и Шинед О'Конор се согласија да направат свои верзии од неговите песни. Парите за проектот беа многу бргу собрани преку Кикстартер, што само покажува дека музиката на Џонсон е се уште жива. Но кој бил тој всушност?

Во Хрватска по излегувањето на монографијата за историјата на Ферал се виде дека не само што весникот не е заборавен, туку и дека тој сè уште се смета за некаков „светилник на слободата“ кој на луѓето им е потребен како поткрепа и во овие времиња.