Лутајќи по женските страни на македонскиот интернет, човек може да налета на такви едни неверојатни бисери, да мора цел ден да му се упропасти после во запрашување себеси: дали е можно некој стварно да се раководи според такви ослепувачки глупости?

Декември е. Започнаа најдобрите месеци за кроење. Можеби чудно за некого, можеби ново, но со кроењето би требало да завршиме ПРЕД почетокот на пролетта. Не се приспособува природата на нас; ние треба на неа. Но, како се крои? И, зошто воопшто да кроиме? Оваа статија ќе биде за кроењето грмушки.

Дали понекогаш кроиш дрвца? Можеби имаш и поголеми дрва во двор. Ако е така, и ако сакаш да го правиш тоа квалитетно и за доброто на дрвото, сигурно ќе те интересира како исправно се сече гранка. Што? Имало „исправно и прогрешно“? Замисли!.. Дури и во 21.век, кога се игнорираат нормите на секое поле и сè се сведува на релативно (права, слободи), се уште може да ни бидат од корист норми... ако се потрудиме да ги разбереме и примениме во пракса.

Денес е понеделник. Туп и облачен. Намуртен и сив. Денес е сè, и секој е сешто, и секој е ништо, а животот отиде, пичка ли му матер лажовска. 

...Сега пак сакам да кажам прекрасна, пред да продолжам што стварите што ги научив. Значи, многу е прекрасна. Заљубена сум во ова. Нај-rewarding ствар у свет. Онака, го разбирам вистинското значење на зборот rewarding сега, ако не можам да го преведам. Сакам да се омажам за писателството. Да му родам деца.

"You don't have to be French to be a Parisian."—Karl Lagerfeld

Ги земаа. Ги однесоа.Тоа беше последна опомена.

Замислете ситуација и запрашајте се како би било малата да ви открие бенигно писмо од кое може самата да си изведе заклучок дека сте некаков силен мафијаш, ако случајно открие фрази на вашиот случајно отворен компјутер во кои се вели: Ќе го запалиме, уништиме, фамилијата ќе му ја сотреме или слично

Децата подло се кикотеа, покажуваа накај моите гаќи полуискинати. Покажуваа кон моите јајца кои висеа бетер од на баба им подбрадокот. Не ми требаше многу да сфатам. Овие си играат курац со мене...

Пост-изборие во Македонија. Шок, траор и неверица. Нека не ве лаже привидната слика дека некој е во екстатично славје, а други во паничен траор. Тоа се само првичните симптоми на она што го искусуваат сите учесници во изборниот процес: пост-изборна депресија. Има ли лек? Не се баборадувајте, Бетменџи ви го знае чарето. Бујрум.

Има нешто обредно во начинот на кој ја сакаа оние бледи, слаби девојки кои секогаш ја избираа Одри наместо Мерлин, секогаш Појадок кај Тифани наместо Некои тоа го сакаат жешко, оние префинети девојки со елонгирани коски кои навечер во своите препони ја носат онаа мала смрт.

Од спремните фрази „сè што ќе посакаш да ти се исполни" и „па да те мажиме годинава", ќе ги замолам сите драги и помалку драги луѓе да се задржат на првата. Пошто, ако ми е желба да се омажам, нели, ќе го покриеме тоа и со првата честитка. Зашо толку сакаат да се мажиме?

Поминаа неколку тешки, траорни тмурни денови после историската изјава на Претседателот на Либералната партија Ивон Величковски , формулирана во Закон за забранување употреба на знамето со Сонцето од Кутлеш .Либералите во Македонија уште еднаш покажаа и докажаа дека се...

Така да, јас ќе ти кажувам, а ти не мора да ме слушаш ако читајќи од кого доаѓа, со презумција на апровинцијалност ти се потслошува на кажаното. Да се изразам со речник на еден доктор по философија: тоа ти е исто како женско стенкање при секс. Ако доаѓа од под тебе, си лудо среќен. Ако доаѓа од кај комшиите, си окезен и радознал. Али ако доаѓа од собата на сестра ти, ставаш слушалки и пушташ Пантера до даске. И 10 години подоцна пцуеш луѓе на нет.

Ако на Питу и Карев им беше лесно да се борат против Турците, ако Александар и Филип немаа гајле да влезат во ринг со Грците, ако Ченто и соборците со задоволство прогласија победа над германските фашисти, новата генерација во фамилијарното дрво на славните херои од историјата има реален проблем: нема против кого да се бори и да ја оживее македонската слава.

Дали на нас ни е по вољу да признаемо или не, капа почна да се крои, односно, јебани Адам и Ева ни га скувасва гра у зачетак на светлост- и би светлост, па заради њини црвљиви јабуке и жељу да им мрда дупе, Ное реши да нè казни, и од т'к искрено, бел д'н не видесмо, па су сви овија актуелни иницијативе пандан и обид да се искупи гре на човечку прошлост и похлепност да се огреши како Ацета Македонскога сас туѓо и истополово створење ала ЕЛА ЛИГО, ПЕДИ МУ...

Ако ова беше писмена работа на тема „Катастрофалниот земјотрес во Скопје" веројатно петтооделенецот јас ќе ја започнеше со „26-ти јули 1963 година, датум запишан со црни букви во срцето на секој Македонец...". Бидејќи не е писмена работа а јас не сум стигнал до петто оделение (на интернет сите имаме по 10 години), излагањето по темата ќе го започнам со едно реторичко прашање: Драго Скопје, дали земјотресот некогаш ќе престане?

Бракот е една прилично досадна институција.

По една година и кусур дружење, љубов во бавчите на Трендо.

Пред некоја година, прошол некој наш, нов и храбар Македонец, на искурзија во Рим, ја видел Фонтана ди Треви, застанал, гледал, фрлил паричка... и ја видел годината на споменикот, 1762-ро лето, и му светнало... Па нели има една црква во Скопје, во Центар, Св. Димитрија... и пред неа ништо? Само еден тапа паркинг? Да направиме таму плоштадче, си помислил тој, и на него статуи со фонтани, троа покрупни...

Л'ко е да се мрзи, тешко е да се сака... Б'ш такој. Сви ми сакамо некога и нешто, а мрзимо заради активно незадовољство. Фрустрације, предрасуде, општество на незадовољну масу. Ете тој смо ми заедно сас тебе у ист пакет, Свети Синоде Петре. Ти си ваљда женомрзац, па затој такој збориш. Некоја те е здраво изгорела, па после њума све ти се црно види. Или си изгорен, или па од што не можеш да си приуштиш жену и цело оној задовољство што доваѓа сас њума, шириш говор на омразу. Ти мрзиш, па и т'ј до тебе пошто мисли дека умно збориш, па од вас ќе чуе и он'ј па и он ќе почне да мрзи, сее се семе на мржњу, шири се омраза како жутица и куга.

Денес е ден на мајка ми, а и на мајка ти. Мој, на моите пријателки, на мајките на моите пријателки, на мајка и на мајка ми, на мајка ти стара, молчалива, прекрасна или досадна, зболеста или дебела, избраздена, уморна, болна, распеана, на мајка ти голема, на мајка ти која ти е потпoра, утеха, мелем, сигурност, заштита и среќа. На мајка ти која ти е другар. На мајка ти со која повремено не се согласуваш. На мајка ти која ќе биде многу причини за тоа што си, за тоа што не си и за тоа што ќе постанеш. И на мајка ти која веќе ја нема.

Како, и зошто воопшто да се бира меѓу две зла? Изборот треба да е меѓу доброто и злото, нели? ...Ако не си сигурен во тоа дека избираш добро а не зло, поарно седи си мадро и не се истрчувај да си за едно а против друго, оти истиот ти утре ќе си за она против што си бил вчера...