Тоа што младите киснат пред мониторите играјќи компјутерски игри не мора да е толку страшно, ако истовремено индиректно учат и нешто корисно. На пример - странски јазик. Така барем се тешиме кога по стоти пат ја потсетуваме нашата млада генерација конечно да го исклучи тоа Иксбоксот и да напише домашно.

Неодамна се обидовме да почнеме книгопредизвик, кој иако беше инспириран од она што веќе се случуваше на социјалните мрежи, содржеше еден малку поинаков, но суштински детал - не правење списоци на „книги кои ви го смениле животот", туку вистинско читање. Aма...

Шахтите се неправедно предмет на потсмев и дискриминација во однос на другите архитектонски објекти, затоа што покриваат нешто што сакаме да заборавиме дека постои - нашите срања. Но за чудо тие, доколку им се даде шанса, тие можат да бидат и убави! На кого му паднало на памет ваква бизарна идеја? Нормално, на Јапонците.

На крајот од неделата во која првачињата се иницираа во школските клупи, изгледа згодно да се претстави книга - неодамна излезено првенче - која низ деконструкција на овој обред постигнува по малку морничав, но силен ефект.

Финтата на свирење кавери на овој инструмент како да се потроши по успехот на метал-челата на Апокалиптика или на хрватските 2Cellos и нивните обработки на Мајкл Џексон или AC/DC. Но освен што жена на виолончело е многу посекси, Maja Беисер (Maya Beiser) е и повеќе по стариот добар рокенрол.

Ако сте автор чие дело ќе ве надживее, не можете да знаете кој и како ќе ве чита по вашата смрт, и во тоа истовремено има и некаква возбуда и некаква тага. Но што ако отсега знаете дека вашата книга ќе биде прв пат објавена дури по 100 години? Така таа станува „порака во шише“, фрлена во бурните води на времето.

Варијации на тема „предизвици" по урнекот на кофите студена вода има многу, а некои од нив веројатно и не се многу пријатни. Ние ви нудиме еден кој е образовно-забавно-хуманитарен, и не претерано тежок.

Новинар на Дејли Бист, подготвен да си ги признае вербалните гревови и да започне со сопствената рехабилитација, ги наведува најчестите залудно или прекумерно употребувани термини во современото новинарство, на кое не е имуно и нашето.

Додека е во полн ек дискусијата околу протечените голи фотографии од холивудските ѕвезди, уште една приказна отвара прашања за приватноста на славните и кој ја одредува вредноста на оставштината на некој уметник. Запознајте го човекот кој го поседува ѓубрето на Апдајк.

Позајмувањето гласови на филмски ликови е актерска вештина за почит. Со носталгија се сеќаваме на оние на Борис Мајсторов, Таска Балабанова и Божо Софрониевски од цртаните, а новите генерации имаат прилика да следат синхронизирани турски серии. Но во земји како Германија ова е долга традиција, во која важат високи стандарди. Дитмар Вундер е еден од најбараните актери кога се во прашање блокбастерите.

Прво беа симпатичен украс на текстуалните пораки, но сега овие симболи се користат за цели реченици и пренесување сложени пораки. На нив се „преведени“ дури и цели книжевни дела.

Спортот изгледа како нешто кое не може да биде поспротивно од панкот, и како идеја и како практика. Дисциплината и физичката подготвеност која ја подразбира трчањето маратон, пак, никако не ни одат нога пред нога со ликот и делото на Џо Страмер. А можеби цело време тука некој лажел.

„Поетите реагираат" (Poets Respond) е веб рубрика на поетското списание Rattle, кое од јуни оваа година ги покани сите поетски настроени да опишат значаен настан во текот на неделата. Така се создава архива од некој вид пара-вести, односно се промовира поинаков новински дискурс, овој пат во стихови.

Додека нашиот критериум за тоа што е убава (и квалитетна) градба секојдневно се деградира до степен на сеедност, во други контексти сè уште се обидуваат, не без доза на сарказам, да ги критикуваат новооизградените објекти. Таква е оваа британска награда, за најгрда нова зграда на годината.

Италијанскиот режисер, поет, филозоф, сликар и политички активист беше убиен на 2. ноември 1975. И денес, четири децении подоцна, сè уште не се знае точно кој го сторил тоа, иако се претпоставува зошто. Еден филм на годинешново Венецијанско биенале ќе се обиде да ги реконструира последните часови од неговиот живот и да укаже на неговите можни убијци.

Свесни сме дека во рубрикава во последно време малку го претеравме со Спрингстин. Ама поводот е реален и баш фин - човекот пишува сликовница според своја песна.

Руфус Харли е познат како првиот џез музичар чиј главен инструмент биле гајдите. Неговите изведби по кој знае кој пат потсетуваат дека не е до тоа на што е нешто исвирено, туку како.

Колку варијанти на дистописки книги претворени во филмови, кои зборуваат за тинејџери кои го предизвикуваат системот со своите востанички потфати можете да поднесете? Што се однесува до нас, ако главниот лик е женско на граница на супер-херој, колку сакате. Па уште ако вешто ракува со студено оружје...

Овој пат ќе бидеме кратки - Линч, кафе, труба и еден евергрин исвирен многу, многу лошо. Потоа, истото тоа пуштено наназад. Плус, неговата номинација. 

Му родила 13 деца, му готвела, го крпела и трпела, за тој да ѝ врати со расказ во кој проповеда сексуална апстиненција и симболички ја убива. Откако книгата била забранета, уште и отишла да го брани пред самиот цар. Море фрли го под воз, да види што е целибат.

Ете, дојде и тој момент, некое момче од предградијата на Техеран да може да го прочита Хенк на својот мајчин јазик. Освен ако не го цензурираат до непрепознатливост. Истото важи и за поезијата на Силвија Плат.

И двајцата како табиети не биле цвеќиња за мирисање. Имале и долга меѓусебна историја на професионална завист и неподнесување. Но едно писмо на Бероуз јасно покажува до каде била дојдена работата.

Вчера, 24.8, на 90 години почина лорд Ричард Атенбороу, актер, режисер-оскаровец и постар брат на природонаучникот Дејвид. Неколку нешта за неговата богата кариера и долг живот во кој доживеал и успеси, но и трагедии. 

И покрај нашата конзервативност кога е во прашање нова музика, признаваме - Лана дел Реј има „нешто". Меѓу другото, нејзините стихови содржат и куп книжевни референци.