Во ова издание двајца по сензибилитет блиски поети. jурак можеби веќе го знаете, или го сакате или го мразите. Сиров е, и силен е. Алкохолен и телесен. Синиша е посуптилен, помисловен. Но и двајцата се блиску до човечкиот и авторскиот идеал - "нежен како молитва, остар како жилет". Том Вејтс додуша тоа го има кажано за жена. Ама нели и 'уметност' е од женски род...
Ми рекоа да не чепкам ништо во материјалот, и не чепкам. Еве, само тивко се потпишувам.
Илина Ј.
јурак ОТ петроф : : Siniša Oreščanin
јурак ОТ петроф, роден на 1 јануари 1976, Македонија.
уметник. писател, композитор, веб дизајнер. поет.
песни за 1 јуро
1.000 знаци крај путот
ја пишувам со денови и глеам како се мења под прсти,
ко страст што ја држиш далеку од тротоари и празни резервоари,
кретени што вараат сопруги и клинци што ќутат за да научат зборови.
горе зградите, мала -
остај ги заградите, тие знаат сè што не ти треба
и насмеј се, али поштено
и излези од фармерки, штом веќе ти стојат -
покажи ми што носиш долу, за што стварно имам талент
и што ми вреска в јазик.
ја, ко сон без 1.000 јастуци
и ти, есен без 1.000 дождови -
мислиш дека не можев да видам,
кој бев и кој не можев слободно да бидам.
мислиш знаеш се' и гледаш што има позади,
дека мирот иде од ред и ножот не те сече на пола,
мислиш те доведов на југ за да те прокоцкам на север,
дека сум без идоли за да се клањам пред слики.
кога спиеш не ти треба никој,
ко сензитивна виолина што сања дует,
далеку од сè исто ко што можеш да си близу
и мирна ко да го скротуваш денот.
кога спиеш ти ја раѓаш својата младост,
прикована на кауч на така фер начин,
твоето лице молчи ко афера под твојата коса,
и на момент ја сум стварно ја,
и ти своја,
и онда промаја, но просто е;
таа фура зашто нема др. начин да ти каже дека е тука.
ја знам што ти дадов и што ми даде без да ти земам
и ако те имам, тоа нема да биде поинаку од сега
зашто све' што у себе носиш увек ќе сака да бега.
и кога отсуствуваш, тоа е страшно губење време,
ко одлична прича што бара автор,
што дрма рука
и те тера да дркаш, али мушки,
ко задњи клошар на путот што добил шанса -
ко љубов, ти кажувам,
ко кошмар,
трчај, сфати тибам - увек е време,
иди до задњото светло на путот,
иди и сврши на углот,
извади го сеќавањето и скини му врат,
не плаши се од демони и не жали ангели -
никад не допирај без да го сакаш
и не сакај го без да те допре.
оваа ноќ градот нема каде освен во мене -
5 сабајле -
1.000 постели таму гужваат соништа,
1.000 океани тука се жедни за бродови -
на стартот на денот ја сум на финишот од светот,
но ти си премлада за да бидам престар,
ги средувам сликите - премногу бои, премногу бои.
збориш за своите згодни линии,
тие слаткиши што инсистираш да останат на маса,
зборам низ јазикот што добива форма
1.000 крстопути од мотелот во кој бевме без да му дадеме име.
и прв пат знаеш дека нема да има крај,
бар не таков во кој ќе се каеш
и мораш да го шутнеш под тепих или в ќуш.
ти кажав дека ќе пишувам љубовна поезија, али права,
ти кажав дека никад не запрев да љубам љубов иако престанав да ја барам,
ти кажав дека сакам да го дигнам на мој начин
и влегов најдобро што можам -
и брзо и бавно
и цврсто и ебено меко,
секако,
но не сеедно
и без намера да се гонам брзо.
горе гард, така ти кажав, но тоа е лоша идеја,
знаеш колку ти треба дождот и колку сакаш да те кутне ветрот,
знаеш од кај тргнаа овие бранови и што бараш од една плима -
од 1.000 години, 1.000 запирки, пар паузи и љубовни аплаузи,
од 1.000 километри и 1.000 знаци крај путот,
1.000 пољубци што сакаш да најдеш на своето лице,
1.000 илјади, 1 суза, прва прва црвена блуза
и твоја моја задња барикада.
нова-песна.txt
нејзината пичка е сеќавање на дождот,
таа гилотина што ми ја сече главата кога ќе го дигнам в облаци,
таа курва што ме сече до јајца.
ти треба презиме? сакаш др. лице?
пробај го ова срање, ќе те издува високо над камбаната на углот -
но кој мери, Мери?
сакаш да јаваш оргазми, ко лопов што ѕирка в новчаник -
пробај го ова лајно и ќути.
сакаш да сакаш, да голташ поезија пред спање -
остај ме да ти свршам на јазик и поврати -
што имаш да дадеш освен семеен ручек?
нејзината пичка е ватра и сахрана,
секое нејно некад било тука, ја држам за коса додека вришти
ко епитаф под мојот труп, ко планина низ која клиза лавина -
она што се движи не е она што ни треба
она што не кочи е она што ни бега.
в визба виси твојот портрет,
на сталажа лежи твојата поза -
на метар од срцето, на педа до вратот,
1.000 свода горе, 1.000 пода дремат под спратот.
нејзината пичка е апсолутна тишина,
јастук врз кој се руши ноќта -
таква метафора држиш меѓу нозе, мала
ко задња утеха за задња будала.
што имаш да ми кажеш, а сакаш?
што сакаш да чуеш, а мислам?
ни се ебе за врски, се ебеме од досада,
уштекани до макс у оваа прича што почнува
на 15 мин. од полноќ, две улици подолу од pornhub.
нејзината пичка е ехо од камбаната над путот,
но ја не идам на никаква проклета свадба,
ако се сеќавам о.к., ја сретнав со намера да ме најде
и ја најдов ко страв од кој се плашиш -
рече, што имаш за мене, нешто органско, нешто екстра?
рече, што нудиш, будало?
реков, пичката е погреб, курот крст.
реков, све' што имам веќе е твое
и све' што бараш веќе си дала -
но, еве нè, па зашто не?
да, еве нè, но тоа не значи дека сме тука.
нејзината пичка е гаража, нејзината пичка е плажа,
за сите покварени аута, сите издркани цвикери што сликаат цицки -
мислам, кој кур? која прича е стварно твоја,
што сакаш да немаш и што криеш далеку од сите?
она касни, ти си утнал место - векот шљака,
ако се сеќавам, ако се сеќавам о.к.,
она имаше очи, но ја немав добра рука,
она е оттаму, ја од тука.
не веруј му на човек што пишува добро, кога збори за љубов
и кога сере остај го на раат,
не веруј ѝ на светица што носи крст,
ни на светец што не бил со курва -
нејзината пичка знае колку долго сум бил таму
и колку длабоко долу,
доста е, тибам, стварно доста.
губитници ко нас
излози од тела влагаат у око,
плоштад од сенки под правта,
ова е песји град, жута штампа, издркан неон -
овде сите добиваат шанса да попушат.
зад секоја цигла, на секој спрат,
нередот плука в лице,
малерот чека у улаз,
ждереме лајна, сереме у песни -
совршена дупка за губитници ко нас.
сакаш да го прекроиш градов,
секоја улица, секој ќуш,
идеш тешко, ко што паѓаш -
спремен си да го шитнеш срцето,
но кој сака да купи.
социјала плаќа рабуш,
тато ти купуе кредит,
ѓубрето иде кроз прозор,
луѓе локаат на крај од патот,
радничка шљака, мава трета, па прва -
иде у аут, се враќа у курац.
мислиш на љубов, те ебат странци,
мењаш јастуци ко страници,
бараш паркинг, чекаш такси,
сè додека не запреш негде,
ил не запре тоа што те држи за јајца.
пријди, драга, и пријди добро
збор-два да ти шепнам у пупак;
сакаш да си секси,
сакаш да останеш влажна -
малку ти е кур, бараш цела прича.
пријди добро и остани близу, да те фотнам;
пикни пиштол в пичка
и повлечи чкрапец,
увек си била лесна на прсти.
ја облакаш у бело, фрлаш одело,
ја љубиш на жур, го вадиш на време -
така спора ноќ, ко пијана кучка,
имаш нагон да се дигнеш,
но немаш што да кренеш.
флаша у рука ко млитав курац,
цицаш досада ко цицка,
ОВАА НОЌ Е СЕКОЈА НОЌ,
секој разлог се губи у едно,
да издркаш само за да останеш тука.
да фрлиш пикавец-два, да истресеш пепел,
да напуниш дно, за да бидеш жив.
зад решетките е таа, но не знаеш зашто нема лице -
посегнуваш -
1.000 ката горе чекаат да дојдеш,
1.000 станици долу тонат сеќавања
до првиот бакнеж на кеј,
последното колено и сукња.
наместо љубов
секој разлог мора да попуши 1.000 ноќи
за да искочи надвор од умот -
ко твоето тело од мене, ко твојот гз' в огледало.
сакаше да лизнеш долу, сакаше да го разбиеш дното
сакав да те рокам до бесвест, да те набијам под гравитација.
тоа е болест, тоа е раскажан мрак
кога се потиш и го ладиш куршумот што те ебе,
сеа и секоја следна сезона
што иде да те погуби ко задњи клошар -
кога сенките те сакаат во себе
и кога ништо свое не сакаш да оставиш таму.
кој вели дека секоја молитва има шанса
и дека секој што склопува раце знае што сака,
кој знае под колку чаршави ќе паднеш додека станеш
и колку кревети ќе потонат во тебе.
2 или 2.5 - тоа е начинот, ефтина доза
1.000 болки, ваљда, можам да здиплам в новчаник
ко фотки од сите деца што немаат глас -
во овој свет шамарот е здраво, а бакнежот збогум,
ако добро бројам, сред ова лето чувам бар десетици зими.
ги фрлив сликите, ѕидовите се празни
таа боја што се дере да остане бела - таа стерилна кучка,
таа прича никад не почнува без да те потроши скроз;
ако ти даде кец, ќе ти земе 10
ако идеш до крај, ќе останеш таму.
од овие скали можеш да го видиш месецот, ако се' уште виси за тебе
под овие прсти своето лице, ако се' уште го носиш;
ќе речеш, како е - кога под прсти имаш магија место јајца?
кога в рука ме имаш мене место курац, како е песу?
колку си поблизу до патот, толку побрзо доаѓа аглот -
време е да свртиш, пред да остари сигналот.
тие чаши не нè помнат веќе, тие барови се ѓубре под нокт
твојата шминка е фосил, моето одело флека во плакарот.
кога низ шаки ти цури дожд е ко да го држиш небото на миг -
тоа ме прави нервозен - ко нешто да иде премногу близу.
наместо љубов не оставам ништо,
сè е јасно, мала - и кога пишувам и кога дркаш.
наместо љубов не оставам прашина,
ни у книга, ни надвор од неа,
ни под сунце, ни во ќушот на денот.
наместо љубов не бришам сузи,
ни барам повод таа да се деси -
наместо тебе не наоѓам ништо,
ни сега, ни утре ако утре почне навреме
ни тука, ни на крај од глобусот ако идам,
ќе знаеш дека сум таму -
кога е доволно мирно да можеш да спиеш, а не сакаш
кога е доволно тивко да можеш да чуеш, а не зборам.
не трампај го за говно
не трампај го за говно,
не трампај го за мислење, штом те боли кур -
кога доаѓа од ништо, дај го за џабе
кога мислиш дека го имаш клучот, гарант си утнал врата -
тие дркаџии имаат резервни соби,
тие знаат колку си далеку од дома.
ако им провалиш, ќе рикне алармот
ако ги добиеш, ќе се колнат дека мамиш -
тоа не е твоја игра, кога ниедна од картите не сакаш да имаш.
не трампај го за среќа, таа е шанса
не трампај го за пољубац, кога спиеш со курва -
коа иде мавни и' тура
и не грижи се за ништо надвор од твојот кревет.
не почитувај никого, не иди им на плоштад
тие те чекаат тука, тоа е форма на заведување
таа фарса, тие методи -
стара школа во која понављаат будали.
но, ако го имаш, не би го трампал
а те боли, зашто си на список -
ќе напраиш дил, ќе удриш потпис,
колку нули моеш да прибереш в гз'?
се вадиш на просек, сереш диплома
идеш со такси, влагаш у кола -
таа гајба е твојата полноќ, твојата венчана курва;
ќенеф за она да се пудра, момент ти да издркаш на раат.
како да те научам да издржиш пораз, кога си увек у право
како да ти покажам разум, кога све' сакаш да разбереш -
како да те промашам, будало, кога увек идеш на време
како да те интонирам, штом се дереш коа треба да ќутиш.
засрами ги светците, збркај ги курвите
надвор вришти, пес ко многуте -
ако имаш каде тргни веднаш,
дрш кога фрлам, замини штом го допрам дното.
таму и оттука, тука и оттаму -
секој ебен трик во книгата, секој крик
ако ќутиш, спушти завеси в стомак -
ако раскажуваш, кажи гласно;
што имаш в џеб,
каков покрет, каква порука.
дигни рука, идиоту, да пребројам колку ве има,
да видам чиј кур држиш, чија парола! -
никому расправам, мала
знаеш дека секој мора да падне.
- курво либерална, попуши од куртоазија!
времето е сенка од просек,
прагот шанса да одложам чевел -
ќе станеш по 30 кога ќе идам на спиење
и прв пат ќе прифатам дно без да го сфатам.
како те пољуби ветрот, се сеќаш?
како те покри дожд -
тоа беше последната флаша,
таа ноќ, кога прв пат влеговме в кревет
ко пред олтар, кога излеговме.
о.к. беа други -
ги имаш под дланки, тоа е сè што вреди
и ми треба да одебам -
се молиш, го бодеш телото со сенки
псст, имам доза или две - ќе потрае до утре.
каква историја, каква минџа -
можам да истурам литар сперма и да остане сува
да ѝ го начукам без да каже збор -
каков студ, мала, кога те голтаат згради
и кога улицата нема каде освен во тебе -
па да падне последната цигара.
сонцето дрка врз правот
ти смрдиш на години -
твоето лице е храм на лузни
мизеријата те ебе, акаш креми внатре,
го пушиш карминот,
жилетот те љуби в пичка,
дај повод да ти начукам љубов, дај шанса и прости -
ќе те оставам без ланец и каење,
ќе те потрошам до кусур,
ќе ти набијам клин, мала
и ќе те оставам в молитва.
љубовна поезија на средниот прст
1, 2, 3 - ебено танго
ебени кораци;
сперма до пупак, крш у мозак
броиме свадби, венчаваме погреби -
тие ѕвона шљакаат за џабе,
тие веце шољи чекаат вечера -
пунч за верници што сањаат сукњи
и светици што идат од скут до крут.
знам колку кошта
и колку кура в уста примил светов,
ко бродел, ти'бам, ко финиш на крстопат -
немаат поим зашо трчаат,
колку екстази крка асфалтот
и што стартот им начукал в гз'.
дрш се, мала, ти не паѓаш ефтино,
ко исписница на рецепција у 2,
ко кармин на кошуља, ко гумица у ќуш -
ти имаш ритам, ти си на пут да свршиш и завршиш
потпиши, па да бегам.
кажи да, речи не - сеедно сè
ние сме наши, ние иаме шанса да неаме у пар
ние им идеме доцна и си идеме рано
ние го знаеме градот од страна - остави -
клизни долу, курво и попуши 33 мрака,
25 мерака - ќути сеа -
по пар бакнежи ред е да добиеш шамар.
аа, како идеш да се навалиш на прозор,
дигни рука, мала и покажи им прст, а мене гз'
ти си курва, но моја
пуна протокол, но своја
од тие нозе почнува подот,
во тоа деколте свршува сводот -
од тилот до крајот на каучот оваа соба добива тен,
овој плафон разлог да се крене горе.
одеби - осеќам дека сањаш кусур,
ко онаа глутница надвор -
псст, мраков ебе 1.000 кровови од еднаш,
колку свое ќе понесеш в кревет,
толку мое ќе најдеш сабајле.
мокри срчи
вистински артист -
шлајм во твојата пичка
колку далеку можам да уфрлам сеништа,
колку долго да бидам в смрдеа
млада, жестока кучка растргната на подот
прашина, наоколу смрди на лимон удавен в вино
оваа ноќ е секоја ноќ, оваа дупка е нож в грло,
темен тен, влагам ко анемична будала
го стругам твојот пупак од синтелонот,
ти го набивам лицето в огледало
- можеш да си го видиш гз'от?
0.40x16 (и нешто екстра в гепек) искача од мене
и бара место да се сруши
в новчаник имам бар 10.000 - ми се пуши, пушиш
ќе си одиш ко дроља, дојде ко ретуширана лутка
без саат и возачка
немам време за кондоми - кутнав коњак, ти спакував прича,
знаеш дека не си права, знаеш дека не сум прв -
кретени ко нас навлечени на пози -
ќе ме ебеш сега?! о, не - ќе ме ебе ко кучка!
џабе, не можеш да испуштиш ништо што ноќта не погребала веќе,
знам каде ќе не' срушам
и што ќе промашам за нас 360 степени по полноќ.
© јурак ОТ петроф, сите права задржани
zovem se Siniša Oreščanin.
rođen sam u Karlovcu 1981. radim i živim u Inđiji.
poeziju pišem nekih 6-7 godina. do sada sam objavljivao samo u književnoj periodici, u Hrvatskoj i u Srbiji. to su konkretno sledeći časopisi: Kvartal, Knjigomat, RE, Kaos, Zarez, BKG..
učestvovao sam u dva navrata na konkursu Studentskog Kulturnog Centra Beograd - 'Reč u prostoru' na kojem su mi objavljivane pesme.
ende.
MRAK
ako te ljudi napuste
čineći ono što
moraju,
pustivši ih
njima samima,
oproštaj
će
biti
samo to
BEZ ODGOVORA
sve te priče o ratu
kojih nikad nećemo moći da se oslobodimo
priče o ubicama i ubijenima
i šta je sa onima
što su preživeli
gde su otišli
od čega sad umiru i žive
sve te priče i mrtva mladost
u njima
očevi što piju mahnito od straha
i saznanja
majke što lude u patnji
deca koja prestaju da misle o koječemu
i naglo odrastaju u mržnji i propagandi
vođe što razmenjuju iskustva
mnogi dani čekanja
mnoge noći straha
ono lice koje si video samo
jednom a onda je nestalo
samo sekund pošto si prošao
pored njega
šta li je mislio taj čovek
u tom trenutku
mnogo puta si se pitao posle,
bez odgovora
sve te nesrećne priče
sve te bolne priče
sve te promašene priče
otići će jednom niz vodu
do nekog drugog mesta
i drugi čovek će ih slušati
i pokušati da zaboravi
DRUGA PESMA
sećam se veoma dobro
tumarali smo
i tražili
klinci na ćošku
su pili pivo
a ulica
kojom smo prošli
učinila
nas
je
slepim
u
odnosu na grad
i
ono u gradu
sećam se veoma dobro
pogleda
i
tvojih još mrtvih
očiju
nisu bile drugačije
nego sada
ništa ti to nije
značilo
sećam se veoma
dobro
mnoštvo lica
na
izdisaju
i
naša lica među
njima
dve autogume na
tibetanskim vrhovima
iščekivanje da se
ništa
ne dogodi
i
nije
a
ako i jeste
to tebi ništa nije
značilo
sećam se veoma dobro
kiše i mladića i devojke
u parku
i sećam se da su
imali pivo i ruke
i sećam se da je
prošao
ker
negde sam sve to zapisao
i
sećam se da smo
uglavnom ćutali
jer
se znamo
i
reči nikad ne ostaju
same
previše toga vuku
za sobom
sećam se veoma dobro
kako ti sve to
ništa nije značilo,
dobro,možda ti je značilo
nešto
i sećam se da smo
kasnije razgovarali
u bašti kafane
na autobuskoj stanici
bila je kasna noć
i mi
i drugi ljudi
i to što si dobio,
kažem, ako je išta značilo,
postajalo je beznačajnije
kao i sve vremenom,
ti si to znao;
a onda smo se vratili u
stan
u kome nema više ništa
od
našeg života.
GODIŠNJICA
ona je spremila večeru
a bilo je i vina
koje sam doneo
ranije
pa sam popio
čašu-dve
ona se odlučila za kolač.
dok smo jeli
gledali smo neke
spotove
ali nije bilo ništa
zanimljivo pa smo prebacili
na
sportski kanal
i gledali
borbe
borili su se nabildovani lik
i mršavi lik
prvo su se odmeravali
razmenili su po koji udarac
a onda se nabildovani
neoprezno otvorio
i mršavi ga je zategao
u glavu
preciznom snagom
i tu je bio kraj
bilo mi je drago zbog toga
i sve u svemu
bila je to dobra borba
čak se i njoj dopalo
onda smo uradili ono što
obično muškarac i žena
rade
ali ja nisam mogao,
samo ona je svršila
nasmešila se i poljubila me
a ja sam sipao još
jednu čašu vina
kresnuo upaljač i
namestio se bolje u kauču
zagrlio sam je i
pomislio – ja sam neki
obespravljeni kralj koji
uvek zaboravlja
na to.
počinjala je nova borba na TV-u.
ona je zapalila cigaretu
i promenila kanal.
IGRA 64 POLJA
on crta čitavog dana
a ja blejim čitavog dana
i kasno uveče sednemo
da igramo šah
on dobija
i ja dobijam
uvek uzima bele figure
a ja sam uvek crni
tako je još
od prve partije
kad smo bili klinci
imamo za sobom
istoriju igranja šaha
ali najviše partija
smo odigrali
u proteklih nedelju dana
stalno koristimo ista
otvaranja
i ako je partija dobra
razrađujemo je kasnije
nemamo mnogo strpljenja
ali imamo strategije
on pravi zbrku na poljima
i tada obično dobija
dok ja menjam figure
i
čistim situaciju
da bi
pobeda bila čistija
i brza
i moja
postoji tu neki rivalitet
među nama
mi smo ipak braća
i znamo
mržnju bes i nasilje
isto kao i ljubav
i znamo šah
i svako polje na tabli
ima svoju figuru
kao što ja imam mesto ovde
i on seda preko
i pali neonku sa svog
stola za crtanje
i
počne sa postavljanjem
DŽEZ
sav taj džez uveče
uglavnom tužne
pesme
tužnih crnkinja
svi smo umorni
i
puštamo druge
da to saznaju
i
uopšte nam
nije
bolje
od toga
taj džez uveče
dok
soba posmatra
a ludilo i lude
oči žele
da se smire
nije bitno gde
od toga me obuzima
tuga
veća od tuge džez pevačica
veća od tuge naroda
i sedim, usled svega, nepomičan
dok se kazaljke jure
potom sam
otpio vino direktno
iz flaše
odložio fasciklu
i
nastavio
nepomično da sedim
slušajući
pesmu
o
Džimu koji je
slomio srce
sirotoj
devojci
koja
je
sada
tako sama
JEDNA ZA SVE PRIJATELJE
ja znam samo za sobu
za kafanu i park
tri puta sam bio na većim koncertima
dva puta u muzeju
i oba puta je bilo dosadno
nekoliko puta u bioskopu
i gledao sam,mislim,samo dve pozorišne predstave
ja znam samo za sobu
košarkaški teren i park
i verujem da sam samo gubio vreme
nisam ispunio očekivanja
ni svoja ni tuđa
radim i radio sam samo fizičke poslove
među pijancima i mladim ljudima
sličnim meni
i pizdeo uvek kad zakidaju na plati
ili kad kasni
bilo je i vreme kad sam delio
sa porodicom
kartonsku kutiju kao sto
bilo je vreme kad sam
pržio cigaretama svoje meso
i želeo da poludim
do kraja
tu sam negde
ali nisam uspeo u tome
kao što sam mislio da će biti
i izgubio sam još pre
deo sebe deo sveta
deo sna
možda sam ja vaš čovek
i ovo vaša pesma
MALA PESMA ZA LAKU NOĆ
malo piva i muzike
sa radija
za laku noć
dragi prijatelji
malo muzike i piva
za malog čoveka
i njegov san
i ne želim više
da lažem sebe
dosta mi je toga
mala pesma za laku noć
ali neće biti
lako da se zaspi
ni ovaj
put
ali nije bitno
snovi obično izađu na loše
evo,još samo malo muzike
i još jedan gutljaj
i onda zaista
može da se kaže
laku noć
MOJA ELEGIJA
tužan je klavir
a i ja sam tužan
a i ne zaboravimo
da sam
pijan
ne bih se bojao sad
ni da umrem
iako znam da
ni tamo
ničeg nema
par puta kad sam popio
bio sam blizu da
stanem pred šleper
ali
nisam valjda bio
dovoljno pijan
to mi ostavlja mogućnost
da još biram
i evo,
ja opet pijem
što bi trebalo nešto
da govori o mom
kukavičluku
MRTVE GODINE
ni u čijem kriku
nije bilo više istine
nego u tvom
i na kraju te je
odveo u smrt
preko špriceva i ludih
dana
koji su i sada tu
i tvoje moćne i iskrene
reči
koje sam čuo jedino
preko zvučnika
i dalje izazivaju ponuđeno
i na neki način
brišu to što se
hrabrost pretvorila
u crnu smrt
i jasno je da počivaj
u miru
dolazi prekasno za
bilo koga od nas
ali barem se nadam
da imaš nešto
od toga
u ovim svojim mrtvim
godinama
i da nije prekasno ipak
***
muzika svira belo u
mojoj glavi
ja sam čovek koji
nastanjuje iluziju
a
moje umorne otečene
šake
ne žele da
završim kao poznati pesnik
biću zapamćen kao
budala
smrt pre dolazi kao
prijatelj koji nosi
pivo u ruci
nego kao vatreni plašt
a
oni koji su se borili u
ratovima
sad jasno vide uzaludnost
bega
ono što su izbegli tada
danas im se kroz ono što je ostalo
od njihovih života
primiče veoma brzo
kao naravno i nama ostalima
NIŠTA OD TOGA
ne mogu da pronađem
utehu
ni za tebe ni za
sebe
u ovom svetu i
ovoj sobi
mogu samo da zapalim
još jednu
i zatvorim stranice knjige
koju čitam
posle mogu da odem da
pišam
posle mogu opet da sednem
onda da kuckam svoje zube prstima
leve ruke neko vreme
pa da napunim čašu
i opet zapalim
mogu još neke stvari
ali ništa od našeg spasenja
POGLED NA ČITULJE
uh, kako depresivno,
pogled na čitulje
uz jutarnju kafu,
pomisao na neka od mojih
lica tamo,
kakav strah, kakva jeza,
ogroman grč duševne
labilnosti...
s druge strane,
stavio sam meso za ručak
da se odmrzava,
moja ljubav spava iza zida
za mojim leđima,
i ona je baš vešta u
stvarima koje radi,
vazduh je topao i život se
preliva preko betona
u
našim organima
za
tumaranje
ali
ja vidim lica čitulja
i pitam se
o njihovim smrtima
i o smrtima iza njih
i iza, iza, iza...
večito crne misli
čak i sa jutarnjom erekcijom
i tome nikad kraja,
sećam se kako je moja baba
volela da čita smrtovnice i
odlazi na sahrane da broji duše
i još to radi
i još uvek mi je to nejasno
i to je dobro,ne želim
tako nešto da razumem
bolje da odspavam
još koji sat
ali ostajem budan i zarobljen u letnju morbidnost
svojim besmislenim
genima
i
tromim sećanjem
na krov, kuću, zidove...
kome uopšte treba da razume
smrt i svet koji
se njome hrani?
i znam da jutra
ne služe tome ili meni
ili nečem drugom
pa sam se digao sa stolice
i uključio šporet
meso je već bilo dovoljno
otkravljeno
***
postajem tako depresivan
pred spavanje
da ne znam šta da
radim,
kao da slede eoni stravične izbezumljenosti
ispred ili iza
mene
češem svoje maljavo
i meko telo,samo gledam u te ružne,
teške zavese, u crno iza njih,
gledam zidove, plafon, tv,
svoje nokte,utikače,
sve je savršeno mirno i ravnodušno, kao da je
zakopano duboko u nečemu
i pitam se,
sutra je petak, mnogo je više
očajnika nego dana
ili života
bože, ako te ima,
očigledno da ni tebi nije
išlo najbolje.
PRIČA
radimo i lik do mene
mi govori
neku priču o
nasleđenoj kući
i o tome šta je planirao
da uradi sa njom
kad bude
imao decu.
sve to loše deluje na
mene
misli mi krenu u tom
pravcu,postajem depresivan
a posao je sam po
sebi dovoljno težak
ali nastavljam da radim i mislim
o tome
a on i dalje
brblja o kućama,imanjima,provodima,
izvesnoj budućnosti.
pravim se da slušam
i skidam
blok po blok
sa trake
a
kad nešto treba
da bude smešno,
nasmejem se.
to ga ohrabri
pa se teme smenjuju,
reči postaju oblak koji sve jede,
svet je pun surove nade,mislim ja
radimo i on priča,priča,priča
i tako
svakog dana
kao i u ostalih 300 miliona
fabrika na ovom jebenom svetu.
SMRT
ne znam koji je dan to bio
ali zvao je na pivo
pa smo se našli
šljakali smo zajedno
neko vreme
a znam ga i od ranije
i sedeli smo u kafiću i on
je plaćao piva
jer ja ništa nisam radio
a on je ostao da radi
i pričao mi malo o tome
i kako razmišlja da
upiše neki fakultet,
možda poljoprivredu
pošteno smo pili
i bilo je zanimljivo
gledao sam lica po kafani
i razmišljao da možda
napravim neko sranje
onda smo se prebacili na
razgovor o očevima
on je zastupao stav da je
otac uvek tiranin a da
ga ti ipak voliš
a on je uvek tiranin
složio sam se,osim sa delom o ljubavi
imao sam svoje razloge
«uvek sam više voleo starog nego mater – rekao je
i jutro posle njegovog odlaska
u bolnicu znao
sam da je mrtav
dok sam lutao napolju
a suze su same krenule
i otišao sam do ortaka i
sa njegovim ćaletom popio
flašu pića
i sve vreme sam znao
i uveče kad sam došao kući
video sam sve te ljude
što su došli da iskažu poštovanje
i krenuo sam da razbijam stvari
vrata,sitnice iz kuće
ali ništa mi nije pomoglo tada
u konačnom prihvatanju
smrti koja je bila posvuda
oko mene».
SMRT I RAT I UMIRANJE
nije tako daleko vreme
kad smo uz sveću
slušali priče umornih vojnika
nije bilo struje mesecima
i pitali smo se
šta
će biti
sa nama
ali nismo pomišljali na smrt
kao sada
ja i ti
bio je to tužan život
bili smo deca
ništa nije zavisilo od nas
u to vreme
rat je napredovao
i s obzirom na okolnosti
to je izgledalo razumno
a ja i ti
znali smo šta su nam dopustili da znamo, što je
često bilo previše
ali rat smo osetili
to komešanje u vazduhu
od straha pijanih očeva
i plača majki
večito zabrinutih i
svi zajedno na rubu živaca
i nismo mislili da će ovako
da se završi
a dobro je što jeste
jer uskoro bi bio red na
tebe
imao si skoro osamnaest kada smo otišli
ali ipak su te hteli
onaj oficir kojem su sve pobili
on je hteo i tebe da ubiju
ali nije bio uporan
više razočaran smrću kao
nepogodnošću života
to vreme tada
i ovo vreme sada
mogu na neki način da se uporede
i nije mnogo drugačije
možda je i postalo sve gore godinama
nikad nas nije napustilo,
smrt i rat i umiranje
ovaj svet je bez šansi
i ne čezne ni za čim drugim
i znam da si delom zaboravio
kakav si bio
a
ni ja
se ne osećam
nimalo drugačije
ŠTA IMA
kažeš mi da pomišljaš
na heroin
na bilo šta samo
da se smiriš
kažeš da misliš o
samoubistvu
da ne možeš više,
kažeš kako opet dobijaš napade gušenja
i da plačeš satima...
sve što se ranije događalo
ponovo se događa.
ne znam šta da ti odgovorim.
mislim, pogledaj nas,
ponovo sedimo u ovoj
rupi i pijemo pivo i gledamo
jedno drugo i u stranu
dok
svi ti ljudi zastajkuju, nasmejani i sređeni,
i pitaju – ''de ste? šta ima?''
STARAC
skoro svakog dana
vidim tog dedu
kako stoji negde na
trotoaru i
gleda oko sebe
uvek nosi šešir
sako i pantalone
sa neprimetnim prugama
često stoji baš ispred
kuće u kojoj
živim
zagledan u kevino cveće
ili nešto u daljini
ponekad ga posmatram
kroz prozor
i čekam da nešto
uradi
nešto za šta se svaki dan
sprema tu
na ulici
ali jedino što se
dogodi
su spori koraci
dok se premešta na
neko drugo mesto
obično ga samo pozdravim
mada je
par puta govorio
nešto o amerikancima i rusima
i o tome što će
moguće biti
nikakvo sranje o iskustvu i mudrosti
on je samo čovek
koji oseća prazninu svojih godina
i ne zna šta će
sa sobom,
ali nedovoljno da se ubije
kao i ja.
SVIRKA
otišao sam na džez svirku
u ovdašnji bioskop
kako je bilo još vremena
seo sam u kafanu
popio dva vinjaka i dve vode
popušio nekoliko cigareta
za šankom su pričali
o jučerašnjoj velikoj utakmici
kupa UEFA u beogradu
slušao sam ih
bili su razočarani
njihov tim je izgubio
a kriv je bio trener i
određeni igrači
i ja sam bio razočaran
i krivio sam samo sebe
platio sam i otišao
pred bioskop i čekao da počne svirka
dosta ljudi je bilo ispred i u holu
i oni su isto čekali
seo sam na naslon klupe
i zapalio cigaretu
prišao mi je fotograf u pokušaju
i malo smo popričali
isprobao je svoj fotoaparat na meni
želeo je da slika koncert
pa da ga malo razradi
onda mi je pričao o komunikaciji
onog sa slike sa onim što posmatra
izloženu fotografiju
i da zato ne valja da
gledam u stranu
previše sam fin kad nisam pijan
a u oba slučaja ne znam da se ponašam
ali ljudi su počeli da ulaze
što je prekinulo «foto-sešn»
pa sam i ja ušao
i seo u drugi red
jer drugde nije bilo mesta
nakon uvodnog preseravanja
i aplauza
koncert je počeo
i posle sat i po bio gotov
sve vreme sam se osećao neprijatno
zbog svih tih ljudi što su sedeli iza mene
i što su mogli da me vide sleđa
navikao sam da sedim skroz pozadi
bilo gde da sedim
dok sam izlazio odlučio sam
da ne idem u neki kafić
i napijem se
nije mi bilo do toga ni do
ljudi koje ću tamo sresti
seo sam opet u onu kafanu
bila je prazna
stari konobar je zatvarao
ali mi je dopustio jedno piće
vinjak i čašu vode – rekao sam
popio sam piće u dva gutljaja
platio i izašao
kupio sam kutiju cigareta u blizini
i krenuo kući
u 23 i nešto,26. oktobra
bio mi je pun kurac
mog života
TO VREME
neizbrisivo je
a i ne treba da bude
to vreme s tobom
dok prolazimo
najbolje što
znamo
nikad neću zaboraviti
to vreme s tobom
ni u grobu
ni u paklu
čak ću ih naterati
da se smeju
tamo dole kad me vide
i pustiću ih da vide
ali nikad neću
zaboraviti
vreme provedeno
s tobom
dane i noći i jutra
kad smo skupljali jedno drugo
i pomogli
da se stvari i duše održe
nikad neću zaboraviti tebe kako
dolaziš smejući se
ili u rano jutro, u svom
najvećem ludilu,
držeći se za stablo,
plačeš po šavovima popucalog uma
nikad to neću zaboraviti,
a ni ostalo
želim da to znaš.
TUŽNA DEVOJKA KOJU ZNAM
ne spava noćima
grize svoje usne do krvi
i gleda u zid.
ona sluša kasne
emisije na radiju
čita Hamsuna i tako
dočeka zoru
i onda zaspi
njene more ni tu ne prestaju
i ona ne zna kako
da ih se otarasi
pamtim kad mi je,nedugo nakon što sam
je upoznao,rekla:
«mislim da ludilo počinje onda
kad čovek ne može ili nema vremena da
razume svoje misli»
setim se toga često
pijem sad ovo vino
i želim joj da izdrži sve ono
što hoće da ubije,
i ono što hoće nju da ubije,
ili je to jedno-isto
svejedno,vino i pesma su za nju.
VEČNA VATRA
moguće da je ovo pakao;
sediš u mraku
i mesečina ulazi kroz prozor
slušaš vesti na
radiju
a sat otkucava tvoj život
sa velikom hladnokrvnošću
mesečina pravi senke na zidu
i gledaš u njih
glasno prdneš
onda malo grizeš nokat
na malom prstu
leve ruke
moguće da je ovo pakao;
što više misliš o tome
više veruješ
u to
xxx
neobično je kad neko s kim
si nekad živeo
umre
vidiš slike u svojoj glavi
u kojima je ta osoba
živa i čuješ
izgovorene reči
prepoznaješ glas koji je
nekad bio živ
iako je to 83-godišnji starac
kojeg si video jednom
u zadnjih deset godina
iako je on bio pijanac
i okrutan čovek
smrt nije nimalo
drugačija
nego obično
ŽIVELI
kad sam došao uveliko su
već pili pivo
i napravili su mesta da sednem
muzika je bila glasna
i vikali smo dok
smo pričali između rifova
jedan je rekao da treba da
ide u australiju
drugi je rekao da neće doveka
da radi posao koji sad radi
treći je zapalio «laki» i ćutao
ja sam rekao,više u šali,
i za deset godina ovde ,
većih stomaka i toplijeg piva
onda nazdravimo
i neko odvali nešto
i smejemo se
to nam je potrebno.
trećem su ubili brata
a i on će nekom ubiti brata
nema drugog načina
da mržnja prođe
a sve eventualno prolazi
to svi znamo
i iako još mladi
pesma je rano
rano počela
da se stišava
za nas
ŽIVOTI
u mojoj smo sobi
i ćutimo
ona radi nešto
na mom telefonu
a ja
sedim preko puta nje
i gledam
u njene braon čarape.
-imaš različite čarape- kažem
ona prekida to što radi, pogleda
i kaže
-e, vidi, svaštai
nastavi da radi ono od pre
jedna čarapa je sa glavama cvetova
a druga sa belim figurama jelena.
ustanem i odem u kuhinju
da pogledam vodu za kafu
voda miruje, pa se vratim u sobu .
ona sada sedi glave naslonjene na kolena
i drži cigaretu
među prstima desne ruke
i mrtvo gleda ispred sebe
-još nije prokuvala- kažem
-još malo- kaže ona
i ispusti dim boje purpurnih senki.
životi su nam razjebani
i nema
tu mnogo šta da se kaže.
uzmem cigaretu i
pripalim je.
uzdahnem.
vazduh u sobi je težak i
smrdi na pikavce i vlagu.
otvorim prozor.
ona me pogleda
-idi vidi sada, već je sigurno prokuvalaizašao
sam,
voda je ključala
pa sam napunio džezvu kafom
vratio je ponovo na ringlu
i čekao da se ta mala akcija
završi.
onda sam se vratio u sobu
noseći dve šolje kafe.
malo se prosulo kad sam otvarao vrata.
onda sam opet izašao
da istresem
pepeljare.
MRAK
na kraju flaše
je
druga flaša
serija poruka ostavljenih
u
pivskom mulju
rasparčana pisma
pod nogama
krvožednog kera
i
želim da ubijem jutro
jer
iza mraka je
novi mrak
gomila ničega
kao tvoje oči
kao
krvavi izbljuvci na
bledom platnu
bela koža se pokreće
između betona
i stakla
u zamasima vetra
moje lice
krije drugo lice
ali
neće da umre
iza mraka je novi
mrak
mržnja uperena
u slabost
i
slabost kao visprena
smrt
smrt koja se
kreće u krugu
držeći
ruke
a ruke drže vratove
sve prerezane u mraku
svi čine mrak
onim što jeste
NA KRAJU
kažu da na kraju
oni to i urade
bez imalo bola
ili žaljenja
samo zarone u sebe
sve traje veoma
kratko
i to je najbolje od
svega
kao kada čuješ da se
neko smeje
zbog toga ih očevi sveta nazivaju
kukavicama
ali ono što je važno
je to da su bili tu
i da su uočili neke stvari
i da su bili dovoljno pametni
i dovoljno hrabri i dovoljno
ludi
da urade to nešto malo
za sebe
i
kad ti to uradiš
biće to
bez bola ali
ne verujem
da ćeš se smejati
znam da
ja
sigurno neću
samo ću ostati iza
da čekam
svoj red
***
divni momenti ljubavi noćas
lako vino
sve stvari koje si ti
uradila meni
i sve stvari koje sam
ja uradio tebi
sve što si govorila...
mislim na sve to
i veoma je dobro
veoma veoma
dobro
i
želim da ostane
tako
dovoljno vremena
i za tebe
a i za mene
VANGOGOVA BEZLIČNOST
od suncokreta u ruci
pločnici i lica
gaze me
i
razlozi jači od mojih
kao što su
gostoprimljivost,
trezvenost
bacili su moje
uho
u
pisoar
SEX
uđeš negde, u biro rada recimo,
i ljudi drkaju
i izađeš odatle
u školi su isto tako drkali
i u školi posle škole
isto drkanje
na ulici bogati momci i bogati
očevi i bogate kurve
svi drkaju
momci u plavom drkaju
i opasni momci drkaju
i starice drkaju (svi isto izgledaju i rade)
a kad odeš na posao (ako ga imaš)
tamo je isto drkanje
hale i kamioni i zidovi
ulice i kreveti
kad dođeš kući
tv drka i radio drka
mesec je izdrkan i sunce i
brijanje i lepi beli zubi
i
čiste farmerke
zato jebeš sve to
PEPEO I PRAŠINA
u stanju prašine i pepela
dok voštani
bageri prolaze
ulicama
i
svi ih čujemo
u stanju prašine i pepela
na ulicama, u krevetima
i za volanom,
uvek se
vraćajući
oživljavajući uvek sebe
kroz prašinu i pepeo
dok god jednom
nekom tamo
ne bude
dosta
u stanju prašine i pepela
pokušali smo zajedno
i želimo da sve bude
od reči do reči istinito
i zapamćeno kao takvo
u našem životu
konačno spremni na ono
što odavno
živimo
i uvek smo znali
mada
i dalje ne želimo sebi
to do kraja da
priznamo
MLADIĆ, DEVOJKA I RADIO
gledam te kako spavaš
i slušam tvoje
glasno disanje
mračno je i radio je
uključen
i pokrio sam te svojim duksom
a ti si mi okrenuta
leđima i tvoja desna
podlaktica stoji uspravno
ležao sam pored tebe
a sada te već sat vremena
posmatram
sedeći na podu,
s cigaretama,
želeći neko piće,
i imam osećaj
da se nalazimo u balonu ni od kuda.
mirno je, čujem samo tebe i radio.
od kako te znam govorila si
da voliš da spavaš,
da bi prespavala
čitav svoj život.
možda to i jeste rešenje
i mi 16 sati svakog dana
svakog svog života
radimo pogrešne stvari
a vazduh je spor i mi smo spori
i sve je prebrzo za nas.
bilo kako bilo,
lepo je biti ovde blizu
tebe
dok ova soba postaje
mesto kojem ništa više
nije potrebno.
© Siniša Oreščanin, сите права задржани
