„Која светска метропола сте?“. „Кој тип италијанска паста?“. Ваквите тестови кои често знаат да искрснат на Фејсбук и наивно да бидат кликнати од досада, всушност не се толку наивни. 

Сите оние кои се ставиле на некоја од диетите кои се во моментов „ин“ - хроно, протекали, прашоци од сурутки - го знаат она чувство на поетски копнеж во првите денови кога се „симнуваш“ од шеќер. Ама долгорочно изгледа борбата со самиот себе се исплати.

Последниве неколку години терминот „усна историја“ се прелеа од сферите на етнологијата, антропологијата и историјата во популарната култура. Па има усна историја на Саут парк, на Терминатор, на порното, и што уште не. Нова книга со овој термин во насловот се однесува на ликот и делото на Боб Марли.

Најпрвин известивме дека научниците од Кембриџ успеале да ги сместат сите 154 сонети на Шекспир во човечка ДНК. Потоа дека истото го направи и Мајкрософт, само со „Војна и мир“. Најново е дека истражувачи од Харвард за прв пат успеаа да креираат жива библиотека, вградена во бактерија која на човека му е позната по неубаво.

Во нас има две јаства кои имаат конкурентни сфаќања за среќата. Едното инсистира да му е убаво во психолошката сегашност. Другото е склоно да сумира, и својата проценка на задоволство да ја врши во ретроспектива. Важните одлуки (за среќа?) сепак ги носи второто. 

Од 2016 наваму забележителен тренд на социјалните мрежи е да се бие шега со смрт, самоубиство и депресија. А ако е нешто „ин“, зошто ние би останале покусо?

Испраќаш порака до нашиот Музеј на современа уметност со клучни зборови „жешко лето“, а тие ти испраќаат слика од „Капачките“, серија скулптури на Анета Светиева. Епа истото тоа, ама во Сан Франциско. 

Лингвистите го користат Твитер за да проучуваат регионални варијанти на различни јазици. За инает на оние кои мислат дека социјалните мрежи се корисни само ако сакаш да плукаш на неистомислениците, и тоа плукање знае да биде лингвистичка ризница.

88-годишна госпоѓа, чии фотографии масовно се споделуваат на Инстаграм, ги руши стереотипите за тоа како треба да изгледа и да се однесува жена во „поодминати години“.

Дали гледањето насилни содржини на сцена различно се доживуваат од нивното гледање на монитор? Спојувајќи маркетинг со реално истражување, еден театар користи наука за да добие одговор на ова прашање.

Луѓето кои се обидуваат да го надминат јазичниот јаз на значајни меѓународни средби на политичкиот врв служат не само како „обични“ преведувачи туку и како де факто дипломати.

Фридрих Енгелс живеел две децении во Манчестер. Страшните услови за работа во тогашната колевка на индустриската револуција биле поттик за неговите дела. Но градот никогаш не му се оддолжил. Сè до сега.

Егзотичниот турбан на Зејди Смит, наочарите со рамки од жица на Џојс, „банданата“ на Дејвид Фостер Валас - начинот на којшто е облечен некој писател често го отсликува неговото дело. Нова книга ја истражува оваа замислена или реална врска помеѓу авторите, времето во кое тие живееле, и нивниот личен стил на облекување.

Нешто као Прустов прашалник. И лик кој ни е нешто као познат. 

Четирикратниот добитник на Пулицер за драма, автор на „Кој се плаши од Вирџинија Вулф“, почина минатава есен. Но тој има уште една, последна желба, која не е баш јасно дали ќе му биде исполнета.

Додека ние сме шампиони во измислување што повулгарни и политички некоректни термини за „другите“, некои народи се обидуваат да си го прошират јазичниот фонд со зборови кои би ја претставиле различноста на начин кој неа ја објаснува, и оттаму ја прави поприфатлива.

Славниот руски режисер („Љубовниците на Марија“, „Полудениот воз“, „Танго и кеш“) со мисловни етиди на различни теми. Самиот се нарекува конзервативен „мракобесник“, но има нешто во неговите ставови што нè тера да помислиме дека и ние не сме далеку од тоа да станеме такви. 

Со годините човек станува поскржав кон своето време, и кон сето она што непродуктивно му го троши. Досадните и глупите филмови после кои се чувствуваш како оставен со празни раце се едни од најфрустрирачките искуства, па макар траеле и само саат и пол. Како да знаеш дали вреди да се гледа некој филм, а да не е затоа што некој само ти рекол дека тој е „тиња“?

Koга следниот пат ќе се фатите за мобилниот пред некоја убава глетка, помислете уште еднаш - дали ви е навистина потребна уште една снимка на прекрасно зајдисонце кое повторно ќе го пропуштите затоа што сте го гледале преку пластика?

Понекогаш најдобрите филмски моменти минуваат незабележано доколку немате широко отворени очи. За овој пак треба широко отворени уши, но и знаење странски јазици. Во случајов - корејски.

Стандардното резиме на серијава како „инсајдерски поглед во револуцијата на персоналните компјутери“ може многумина да наведе на погрешен пат, дека за да ја гледаш треба да знаеш нешто за кодирање и програмирање. И не дека тоа не е плус, но главни во неа се сепак крајно привлечните ликови и нивните заебани меѓусебни односи.

Твитер знае да биде фино место за она што модерно се вика „социјален ангажман“: хуманитарни календари, оброци за бездомници, собирање пари. Ама не мора па сè да биде масовно и по цело (Твитер) село. Има и осамени јавачи, кои на ветерниците јуришаат со точак, и со поезија. Нивниот успех може да биде инспирација за идни поетски твитања. 

Не мислиме на нешто метафорично (пример да имаш „г’з“ да пишуваш како Хантер Томпсон), ниту на нешто безобразно. Ова е вистински, и голем задник, кој полека но сигурно расте ко крофна под р’бетот на оние чија професија е пишувањето. И за ова имаме решение - пишување лежечки.

„Доброто вино е најдобрата проповед“. „Смртта, кога ќе дојде, нема да има овци“. Ова се некои од „древните“ поговорки, измислени не од исто толку древни Кинези или Македонци, туку од современи неврални мрежи.