Во текот на пандемијата и карантините за многумина се актуелизираше проблемот на осаменоста и немањето со кого да прекршиш збор. Ако не си човек што вообичаено слуша внатрешни гласови, зошто да не ги создадеш намерно? 

Нова изложба во Етнографскиот музеј во Белград, организирана по повод 120 години од постоењето на оваа институција, е посветена на еден предмет за кој мислиме дека на македонски се вика кобилица, а на српски е обрамец или кобилка. Навидум банална тема, но преку неа се истражуваат начините да се опстане и да се совлада и физичкото и, симболично, секое друго бреме.

Трета-среќа за Дејмон Галгaт, кој престижната награда ја доби вчера (3.11) за романот „Ветување“.

Нова книга на канадско-американскиот психолог Пол Блум, која излезе вчера, 2.11, тврди нешто што изгледа како парадокс - дека вистинскиот вид страдање го отвора патот до среќата. Болката може да нè дефокусира од нашите стравови и да ни помогне да се надминеме себеси. Едно од поглавјата се однесува на родителството, како на извор и на болка, и на исполнетост.

Прашани каков внатрешен глас слушаат кога си зборуваат самите со себе луѓето најчесто велат - сопствениот. Но има и такви кои признаваат дека во главата им се врти монолог кој како да се прикажува на телевизија, или како да доаѓа од подрум. А замислете тоа да е пар кој постојано се кара меѓусебно?

Стаорци-китови кои живеат под вода. Богомолки со големина на кучиња. Научниците се обидуваат да ја замислат идната еволуција на животот на Земјата.
А човекот? Што човекот?

Денес науката е согласна дека морковите, поради високата доза витамин А (во форма на бета каротин) се добри за очите. Но има мала разлика помеѓу „ок е“ и „има супер-моќи“. Оваа финеса послужила за сојузничка пропаганда во текот на Втората светска војна.

За време на трите строги карантини во Франција, владата ги поддржа малите книжарници со тоа што им ги надомести трошоците за транспорт за онлајн нарачки и на тој начин спаси од пропаѓање 70% од нив. Но сега ќе оди и чекор понатаму.

Високото образование на глобално ниво е обвиено во мит на престижност и добра ситуираност. Речиси е невозможно да се убеди некој вон академската заедница дека вистината е поинаква. Некогаш и многу поинаква.

Во два тома, убаво спакувана во кутија, и скоро 1000 страници, новата книга на Пол Мекартни се состои од сите стихови на песните кои тој ги напишал во текот на самостојната кариера и со Битлси, но и приказни за секоја од нив.

Пандемијата ја засили комуникацијата онлајн, па лексикографите (се мисли на оние кои будно следат и ги регистрираат динамичните промени) имаат полни раце работа.

Веднаш по веста дека на пазарот на криптовалути излезе нова под името Сквид, нејзината цена порасна од 1 цент (на 26.10) на 2,34 долари (денес, 29.10). Се проценува дека нејзиниот вкупен обем на пазарот е околу 184 милиони долари. 

Најголемиот саем на книгата во Европа привлече внимание не (толку) поради некој нов наслов или присуство на популарен писател во Франкфурт, туку поради штанд на издавач за кои некои велат дека е водач на германска радикално десничарска група.

Се вика Деј МекОми, прескромен човек и професионалец, кој специјализира во отворање нешта кои никој друг не може да ги отвори. Помеѓу сите предизвици во текот на неговата кариера, еден бил исклучителен, и тоа не само поради сопственикот на сефот.

Денес се смета за еден од најзначајните француски писатели на 20 век. Но неговиот потврден антисемитизам при крајот на Втората светска војна го принудил да избега од земјата, оставајќи зад себе куп ракописи. Сега тие се предмет на судски спор и на медиумски скандали.

Како би се чувствувале ако некој ви каже дека „Ав, ав Шарко лае“ не е за куче? Или дека не постои воз за Кочани (кој носи деца помочани)? Излажани. Разочарани. Зачудени? Токму тој ефект го има овој филм за оние растени во поранешна Југославија со една словенечка, народна песна. 

Реакцијата на епидемијата на „жолта треска“ на Пиринејскиот полуостров од 19 век е многу слична на она што се случува денес. Што не е баш комплимент за тоа колку напреднале методите за справување со заразните болести. 

Денес е реткост човек да види лоша слика. Дури и кога нема да се погоди, таа веднаш се брише. Зошто ни е нешто помалку од совршено? 

На 10 октомври 1896 Њујорк Тајмс прв пат вовел рубрика за книги, која во 1911 почнала да излегува како посебен додаток во неделното издание на весникот. Таа во текот на своето долго постоење станала една од највлијателните публикации за книжевни рецензии во светот.

Во ноември 1929 во Белград пристигнала необична атракција - жена тешка 270 килограми, за која весниците пишувале дека ѝ се потребни две столици за да може да седне. Тие повикувале народот да ја види во живо, а влезницата чинела два динари. 

Вчера, 22.10, Алек Болдвин случајно ја застрелал Хајлина Хачкинс (42), директор на фотографија на нов филм кој се снимал во Ново Мексико. Ваквите настани се ретки, но се случувале и претходно.

Нашата колективна меморија за трауматични настани, особено од поблиското минато, делува како онаа на златна рипка. После првичниот шок, сочувството, бранот обвинувања и френетичните коментари по социјалните мрежи, нештата спласнуваат. Луѓето погодени од природната катастрофа или последиците на човечката негрижа мораат сами да си го најдат патот. 

Во средината на 1880-тите на пристаништата во САД и Канада се организирале претстави чија главна точка била тоа што коњ бил качуван на скокалница некогаш висока и 20 метри, и бил теран да се фрла во водата. Среќа за коњите што денес луѓето имаат поинакви занимации.

Станува збор за серија книги започната во поранешна Југославија, позната како „Библиотека ХХ век“, преведени и оригинални дела од теоријата на општествените и хуманистичките науки, која и кај нас за многумина овозможуваше увид во историјата и современите тенденции на овие науки.