Mинатото лето актуелниот министер за финансии на Грција минал десет дена пишувајќи книга за економија на грчки. Идејата била таа да се напише како да ѝ се обраќа на неговата ќерка-тинејџерка, односно идеите во неа да бидат изложени едноставно, и на начин кој би ги инспирирал младите да покажат интерес за економските процеси. Судејќи според овој извадок, Варуфакис успева во тоа.

Нов филм на режисер чие уметничко име е Диастем (Diastème) сугерира врска помеѓу неонацистите и третата по големина партија во Франција, Националниот фронт. Иако критиките се позитивни, кино салите во Франција ги откажуваат проекциите, поради страв од насилства.

Иако звучи како нешто што е универзално убаво да се чуе, „благодарам" во различни култури се употребува и се толкува различно. Еве една споредба помеѓу САД и Индија - Македонија е веројатно нешто помеѓу.

Објавен на денешен ден, 8 јуни 1949, „1984" е еден од најзначајните романи во светската книжевност. „Големиот брат", „новоговор", „орвеловски" се асоцијации за репресивни времиња и режими, кои и денес се исто толку актуелни колку и во времето на појавување на книгата, која за малку никогаш немало да биде завршена.

Двајца британски актери, кои се играат самите себеси, минуваат шест дена шетајќи по италијанскиот брег. Се мачат јадејќи во прекрасни ресторани, спиејќи во скапи апартмани во кои престојувале Наполеон или Грета Гарбо и едрејќи со брод под име „Трпение". Ама освен од завист и воајеризам, филмот го изгледавме и заради нивните шармантно апсурдни муабети.

Бескрајно шармантен, неофицијален туристички водич за град-антички побратим на Скопје, во кој се наоѓа најтесната улица на светот, а ако сте доволно љубопитни, и најширокиот поглед на свет. 

Мислевме дека нема нешто што не сме го чуле од Кеш, додека не наидовме на оваа песна, чија приказна и различни верзии излегоа поинтересни од очекуваното.

Додека ние сакаме модерното да го претвораме во барок, Французите одат контра - во нивните барокни замоци од време на време поставуваат изложби на современи автори. Сега една таква поставка, во замокот Версај, предизвикува жестоки полемики.

Има луѓе во овој напорен и сè помалку хуман град, кои се обидуваат барем од своето „внатре" да направат естетски автономна територија. Лежерен, дискретен и посветен на своите љубови, Влатко е еден од нив. Денес промовира и книга, чиј жанр е веројатно најдобро опишан со насловот.

Истражувачко-културно-гастрономски проект изработен од Центарот за мировни студии на Хрватска, кој нè запознава со мирисот и вкусот на домашната кујна на бегалците и азилантите во оваа земја.

Во Германија во моментов има 10.200 библиотеки, од кои 106 се мобилни, библиотеки „на тркала" кои патуваат главно низ руралните средини. Но оние општинските се соочуваат со буџетски скратувања кои се закана по нивното постоење. Во последниве години голем број од нив се затворени, а други се драстично намалени или пак работат со скратено работно време.

На покана на гостите-уредници на специјално издание на New Statesman, Нил Гајман и Аманда Палмер, познати писатели, активисти и јавни личности го откриваат она што обично го оставаат неискажано. Што од немукает, што од страв, што затоа што е потребна мудрост за да се направи разлика помеѓу она за што е подобро да се молчи, и она за што мора да се зборува, па дури и да се вика. 

Последниве 15 години ниту една книга напишана од жена, а во која истовремено работите се раскажани од аспект на женски лик, нема добиено ни Пулицер, ни Букер, ни бутур. Ако не верувате, погледнете ги овие дијаграми.

Тешко е да се гледа научна-фантастика во која речиси совршени човечки „репликанти" се обидуваат да ја преземат контролата, без асоцијации на Блејд Ранер, и чувство дека сè по него е во сенка на неговата визуелна и визионерска моќ. Па сепак, Ex Machina е повеќе од дистописки спектакл во кој главен лик е згодна и (вештачки) интелигентна жена, какви што се изнагледавме во последно време.

Дека содржината на едно дело е во втор план пред вонкнижевните случувања поврзани со неговиот автор, особено ако некој има интерес од таквото толкување, покажаа неодамнешните случувања во Хрватска. Причина е една елементарна честичка која недостасува - знаењето.

Ричард Принс (1949) е еден од најкритикуваните, а истовремено одлично продавани современи уметници. Неговата техника еуфемистично се нарекува „рефотографирање", а всушност се состои од обично крадење туѓи фотографии и правење минимални интервенции врз нив. Најнов скандал поврзан со него - изложба на слики од Инстаграм и нивно продавање за 90,000 долари.

„Ловци на стил" или стилјаги бил навредлив термин за членови на субкултура во СССР во 1950-тите. Иако самите биле аполитични, власта ги сметала за провокација, затоа што се облекувале по западен терк и ја идеализирале Америка.

По одличните резултати на левицата во првиот круг локални избори во Шпанија oд пред неколку дена, политичкиот пејсаж на оваа земја почнува да се менува. „Индигнадосите" ги потиснаа и десничарите и традиционално второпласираните партии од центарот. И во далечната 1936 радикално левите револуционерни сили владееле со Шпанија. А таму, за да се придружи на нивната борба против фашистите, дошол Орвел.

Македонскиот еквивалент веројатно би бил „спиндонски", кога оние на кои тоа им е работа користат фрази кои навидум звучат разбирливо, но всушност ви го матат умот. Американците наскоро ќе имаат цел речник со илјадници примери од секојдневниот живот, што значи дека оние кои веќе зборуваат спинглиш ќе мора да бидат уште покреативни ако сакаат да ја постигнат целта - да бидат неразбирливи.

Оскаровецот „Прекрасен ум“ раскажуваше за jaзот помеѓу генијалноста на еден познат математичар и неговата психичка состојба. Ова како да е судбина на голем број уметници и научници во историјата - некои од нив биле пациенти во истата болница кадешто се лечел и Неш.

Извадок од новата книга на некогашниот басист на Азра, напишана во стихови и без интерпункција. За разлика од Џони, кој во своите преводи внимава на секоја запирка, Хрњак е лефтерен, но живописен. Во овој дел за инцидент во Словенија, каде Штулиќ кршел опрема на сцена, како да има вишок гитари.

На вчерашниот, 9-ти ден од 68тиот фестивал во Кан се случила вистинска тепачка за карти - 2,300 пицнати луѓе се појавиле на полноќната проекција на новиот филм на Гаспар Ное, а некои од нив не успеале ни да влезат во салата. По проекцијата имало долга, стоечка овација.

Андре Риу е познатиот холандски виолинист, кого често го гледаме во пост-новогодишните музички програми со неговиот оркестар Јохан Штраус. Неговата мешавина на популарна музика, банални смешки и кич костимографија некои ја оценуваат како лигава, други како празник за уши и очи. Ние бевме во првите, до денес, кога некако нè погоди оваа снимка.

Колку и да изгледа така, Eвровизија е далеку од „лесна забавна програма" - деталната анализа на настапите, гласањето и сојузништвата можат да ни кажат нешто за актуелната европска геостратешка ситуација. Еве ја анализата на Гардијан за оваа година, но само преку темите и стиховите на песните.