Како се чувствувате во врска со отсуството на визуелна дразба во текстов во форма на фотографија или цртеж? Искрено, нам ни е некако шубе. 

Западната книжевна традиција не може да се замисли без „Илијада“ и „Одисеја“, а секако и без нејзините преведувачи. Ново издание на „Одисеја“ на англиски е прво во долгата англо-саксонска традиција на преводи на ова дело започната во 17 век, препеано од жена. 

Во мај објавивме дека Рокенрол халата на славните во Кливленд, Охајо, бара библиотекар, за да раководи со големата архива од 20.000 книги, списанија, предмети, како и 500 академски дисертации во врска со рок и поп музика. Па, кој го доби местото?

„Сеќавање на ова“, „да не се заборави она“... Нашиот вообичаен став кон заборавањето е негативен - се плашиме од секојдневна расеаност, а спомнувањето на Алцхајмер нè ужаснува. Но што ако една пристојна мерка на колективен заборав е нужен предуслов за мирно и толерантно општество, а постојаното потсетување е политички, општествен и морален ризик?

Се смета за добро однесување, па дури и обврска, да се покаже почит за актуелни култури и начини на живот кои се поинакви од нашите. Но што е со оние на луѓето од минатото, кои имале различни стандарди за тоа што претставува прифатливо општествено поведение? Дали е исправно, па дури и фер, да ги оценуваме нивните постапки според денешните норми, за кои тие не ни можеле да знаат дека некогаш ќе постојат?

Во серија текстови на Нина МекЛафлин во Париз Ривју, под наслов Новемберанс, таа опишува феномени карактеристичен само за овој месец. Тема на еден од нив, од кого пренесуваме дел, е специфичната светлина во овој месец.

Глобален антрополошки истражувачки проект за употребата и последиците на социјалните мрежи, чии наоди се често спротивни на стереотипните демонизирања на овие алатки.

Документарен филм за Џоан Дидион, денес 82 годишна, сè уште луцидна старица, некогаш тигрица во светот на „новото новинарство“, која своите животни премрежја ги претвори во инспиративна приказна.  

Се слушала само дел од секунда, речиси незабележливо за дело кое трае два часа. Притоа не се скршил ниту еден прозорец. Но колку и да траела кратко, оваа нота не е испеана претходно во 137 години долгата историја на Мет.

Џон Бабакомб Ли бил осуден за убиство во 1884 на смртна казна со бесење. А потоа работите тргнале наопаку. По оние кои го осудиле.

Денес, 7.11, излегува од печат книга која се рекламира како „ново, револуционерно разбирање на еден од најважните производи во човечката исхрана“. Делува импресивно, иако ние повеќе би сакале да сме дегустатори на лебот направен според рецептите во неа. 

Колку и да звучи необично, Центар за политичка убавина е назив на група ангажирани уметници, кои себеси сепак не се сметаат ниту за уметници, ниту за активисти, бидејќи за нив ова асоцира на „кликтивисти“, односно на лажни бунтовници. Основан во 2009 од филозофот Филип Руш, Центарот е со седиште во Берлин, а работи со променливи групи волонтери и партнери низ Европа.

Пред некое време пишувавме за поетска форма позната како „блекаут“ или редактирана поезија, која се создава од поестоечки текст со бришење/покривање на одредени зборови, по што тој добива нова смисла. Повикавме да ни испратите свои, базирани на локални теми и текстови. Еве го победникот.

Што ли ќе правевме да имавме само четири прста? Ќе се мачевме да смислиме волку едноставен и лесно разбирлив гест, кој често е првиот и единствен одговор на неправдите кои нè опкружуваат.

Бејби-бум генерација, генерација Икс и милениумци. Сега на оваа хронолошко-социолошка низа им се придружуваат - иксенијалците.

Луѓето често размислуваат за незнаењето како за нешто кое треба да се искорени или да се надмине. Но всушност токму тоа го поттикнува развојот на науката.

The Atlantic, списание со според нас едни од најдобрите текстови од областа на културата и уметноста, во моментов сопственост на вдовицата на Стив Џобс, слави 160 години од излегувањето на првиот број. Повод за потсетување како изгледал медиумскиот свет пред повеќе од век и пол.

Вчера, 31.10, се одбележаа 500 години откако еден опскурен саксонски монах ја трансформираше Европа. Но протестантската реформација на Мартин Лутер сепак не го промени само начинот на кој голем број луѓе го слават Бога, туку и начинот на којшто дотогаш се пиело. 

Савитири Деви, обожавателка на Хитлер и на ариевскиот мит, од нејзината смрт пред 25 години беше ретко спомнувана. Но благодарение на подемот на екстремната десница, нејзиното име и слики почнаа сè почесто да се појавуваат онлајн.

Има еден момент во овој тежок но убав документарец, снимен откако Кејв го загуби синот Артур, во кој тој зборува за „еластичноста“ на времето по доживеана траума. Како да си врзан со гумена лента за трауматичното искуство, ја влечеш како што Сизиф го туркал каменот, но колку и да успеваш да се оддалечиш од него, во еден миг снеможуваш и лентата те катапултира назад. И потоа, од почеток. Филмот, и албумот на чиешто снимање е посветен, е такво ризично играње со катапултот на емоциите, при што секој си ја влече својата лента.

Во 2014 пишувавме за почеток на необичен проект - собирање 100 специјално напишани дела (едно годишно) и нивно објавување во 2114 година. Првата одбрана авторка беше Маргарет Атвуд. Сега се обелодени и четвртата, познатата турска писателка Елиф Шафак.

Познатиот словенечки филозоф, дојден во Скопје како поддршка на неговата сопруга Јела Кречич, која го промовираше македонското издание на својот роман „Нема друга“ во рамки на фестивалот Букстар а во издание на Антолог, на настанот беше запоседнат од луѓе кои сакаа да поразговараат и да се сликаат со него.

Нов документарец за човекот кого го памтиме од „Големото синило“ на Бесон - нуркачот Жак Мајол, кој наскоро ќе биде прикажан во рамки на Македокс и во Македонија. 

Како е да знаеш дека официјално си најдобриот копач на гробови? Не се опишува со зборови, велат победниците на овој необичен натпревар.