Тоа што секој за себе мисли дека е експерт чиј глас заслужува да биде слушнат, всушност само го прави побезначаен гласот на сите други. Меѓутоа ова е логичната завршница на демократизацијата на културата и ужасниот култ на инклузивност, кој инсистира дека сите мора да егзистираат под истиот чадор на корпоративна регулатива и мандат кој диктира како треба да се изразуваме и однесуваме, пишува Брет Истон Елис во текстот за Њујорк Тајмс.