Едно 15-годишно девојче лани почна со протести за климатски промени и стана медиумска ѕвезда. Нејзините настапи инспирираат голем број млади луѓе, меѓу другото и да читаат на оваа тема.

Краток документарец за судбините на професионалните американски камионџии, некои од нив и четириесет години зад воланот, постојано крстарејќи од брег до брег. Водат еден живот дома, друг на патот. Но со себе ги носат своите приказни.

Сакате да читате, ама не можете да се натерате да пуштите мобилен од рака и да земете книга, за смирено со неа да минете барем еден час? Или немате каде? Има лек. Читање во тишина, со други.

Во годината која не може баш да се пофали со добри драми, оваа избива на површина, иако со веќе видена идеја.

Мразот за богатите Европејци од 19 век претставувал знак на престиж - да се има дома за разладување, но и да се лизга на него во текот на целата година. Со глобалното затоплување, и покрај сета расположива технологија, ова може да стане и луксуз на иднината. 

Од нашата дамнешна посета на Стоунхенџ ни останало во сеќавање како среде ливада стојат големи камени блокови, додека наоколу нема камен - ни со камен да фрлиш. За тоа од каде пристигнале сега се знае повеќе, но не и за тоа како.

Работа-роб-робот. Звучи многу познато, и лингвистички, и како чувство. Но Карел Чапек бил прв кој го употребил зборот во контекст на дистописката иднина на трудот, во која роботите ќе ја преземат работата на луѓето. Кои пак ќе станат нивни робови.

За различните, понекогаш бизарни бизнис проекти кои ги имал откачениот Твен сме пишувале и претходно. Но ни се измолкнал еден детал, моментот кога славниот писател инвестирал во компанија за таа да произведува „Марк Твен“ џебен часовник.

Не сме баш сигурни дека би сакале да го употребиме. Ама па можеби би слушнале нешто важно, што инаку го пропуштаме, додека не се слушаме себеси.

Замислете мешавина од Big Bang Theory и Breaking Bad, aма со Италијанци. Комедија, иако препознавајќи некои од ситуациите и ликовите човек не знае дали да се смее, или да плаче.

Ова го тврди Нил Бартон, психијатар и филозоф, чија најнова книга носи наслов „Хиперсвесност: мислење кое го надминува мислењето“. A зошто некој хиперсвесен би се криел? Па затоа што е...свесен!

Имала 42 години, била трудна со четвртото дете од љубовник-поет, а за свое животно дело го прогласила преводот од латински на „Принципите“ на Њутн. Толку напорно работела, што не дочекала да го види објавено.

Хибридниот знак, љубовен спој помеѓу точката и запирката, е резултат на период кога не постоеле интерпункциски правила, и секој можел да си измислува, додава и брише знаци кои му се допаѓаат. Ама таа е еден од ретките кои преживеале до денес.

Со Александар се запознавме преку Букбокс, од време на време знае да испрати некој интересен линк или да отпоздрави од некоја далечна земја. За последнава од која се јави се фативме дека не знаеме ама баш ништо. И ете повод за интервју-репортажа, за дестинација која звучи идеална за посета некаде од октомври, кога кај нас ќе фатат тоа загадувањето и маглите. 

Се вика „Хобсоновиот избор“, но се состои од понуда на само едно нешто. Бидејќи може само да се одбие да се прифати она што е понудено, опциите се сведуваат на тоа нештото да се земе, или да се остави.

Вчера, 1.8, се одбележаа два века од раѓањето на авторот на најзначајната, а најретко читана книга на англиски. Наречена е „Монт Еверест на книжевноста“, но не заради големиот број страници (такви обемни книги има многу), туку заради тоа што нејзиното исчитување станува поход до самиот себе - борба со сопствените демони, бури и китови.

Борис е дел од екипата зад местото каде може да редите кула од „Џенга“, да погодувате имиња на шпиони во „Коуд нејмс“ или да развивате цели цивилизации во „7 вондерс“. Да играте со познати, или преку играње да се запознаете со непознати. Да се дружите, затоа што тоа и е поентата на ДРУШТВЕНИТЕ игри.

Иако крајно го упростува наративниот стил на Хелер, серијата успева да ги пренесе главните пораки: дека војната е срање. И дека ненормалното, во сулуди околности, станува нормално.

Наместо Путин, главен „зликовец“ во руската верзија станал Трамп. Плус без знаење на авторот се променети и некои битни термини. Сепак тој деновиве е под остра критика на јавноста што се согласил на каква и да е адаптација под притисок на руските цензори.

Лизгањето на банана е класичен скеч од оние црно-белите комедии. Но тој има реална историска основа, поврзана со време кога фрлените кори по њујоршките улици биле кошмар за неговите жители.

Лени Моган ја претвора својата трчачка патека во слики, одбирајќи патишта кои кога ќе се видат на мапа даваат разни облици.

Знаеме дека ова звучи „коељовски“ и тешко применливо во реалноста. Ама пак можеби токму во ваквите кратки средби и размени лежи клучот за психолошко преживување на големите приказни - малите муабети, со непознати.

Клучот за разбирање на овој крајно необичен филм е токму во насловот. Тој ги замаглува жанровските граници, се одвива на вистинска државна граница, но испитува и други видови „сиви зони“ - оние помеѓу луѓето и животните, помеѓу доброто и злото.

Зимово ентузијастички напишавме дека на одмор ќе одиме во новоотворената библиотека Ооди во Хелсинки. Како што стојат работите, најверојатно ќе завршиме во „Другарче“. Ама па затоа можеме да продолжиме да читаме што се случува во неа.