Има неколку книжевни дела кои почнаа да се препрочитуваат низ призмата на коронавирусот - „Чума“ на Ками, „Слепило“ на Сарамаго, „Беснило“ на Пекиќ. И едно италијанско дело од 14 век, од кое ги памтиме еротските сцени, но на сметка на тоа имавме подзаборавено дека се одвива во време на пандемија.

Го видовме клипчето на кое жена чита соопштение во кое се препорачува недопирање на лицето заради опасност од пренос на коронавирусот, а потоа си го лизнува прстот за да го сврти листот. Колку и да ти кажуваат дека не треба да го правиш тоа, нагонот за самодопирање е посилен. А тој е забележан и во историјата на уметноста.

Некаде онлајн постојат ливади посипани со ситни цвеќенца, сончеви зраци кои ѕиркаат низ гранките, стадо диви елени и кошници полни печурки. Во селската колиба со сламен покрив мириса на тазе пита, а пред неа се суши облека која мириса на лаванда.

Пред 25 години излезе албумот Jagged Little Pill на Аланис Морисет, на кој се најде песна која и до денес е нејзин најголем хит. „Ајроник“ наводно зборуваше за иронични ситуации. Ама, иронично, можеби и не.

Помислете на кој и да е збор. На пример „магдонос“. Почнете да го изговарате или да го пишувате десетина пати. После некое време тој ќе почне да ви губи смисла и ќе имате чувство дека никогаш и ја немал. После кратка пауза магдоносот пак ќе стане тоа што е.

Едноставна шема преземена од играта Dungeons&Dragons стана вирален начин за категоризирање на луѓе, начини на седење или пакување леб. Луѓето едноставно сакаат некаков ред, дури и кога тој потенцијално може да создаде уште поголем хаос.

Вчера, 6.3., десетина вработени во познатиот издавач Ашет организирано излегоа од њујоршката канцеларија на фирмата, како протест против објавувањето на автобиографијата на Ален. Тоа, заедно со уште куп реакции, придонесе истиот ден Ашет да ја повлече својата одлука.

Станува збор за архетип, кој низ историјата се менувал, со сета своја комплексност и контрадикторност. Нова изложба во Лондон покажува како се конструира(л) ликот на идеалниот маж низ медиумите на филмот и фотографијата. И какво било влијанието на жените врз истото.

Кинески филозоф-легалист кого го споредуваат со авторот на „Владетелот“. Иако неговите идеи биле слични со оние на Макијавели, завршил повеќе како Сократ, пиејќи отров откако бил затворен од властите, по клевета на свој „колега“.

Секој оној кој нестрпливо очекувал да излезе некоја книга (колкумина има такви?) знае дека барем што се однесува до странските изданија прво излегува верзија во тврда корица (хардкaвер) а потоа во мека (пејпрбек). И дека ако сака да помине поевтино ќе мора да се стрпи, понекогаш цела година. Зошто е тоа така?

Понекогаш, колку да се освежиме, отвараме портали на јазици кои не ги владееме добро, чисто да видиме дали целиот свет е во еден голем медиумски „бабл“ или има и малку поинакви теми. Еве една, од Франција

Трката за тоа кој прв и кој подалеку ќе стигне во вселената од 1960-тите вклучувала двајца главни играчи: САД и СССР. Но имало и помали, ама пркосни. Еден од нив требало да биде Замбија.

Ја викаат „Нобел за архитектура“, награда воспоставена „за да им оддаде признание на архитекти чии дела се комбинација на талент, визија и посветеност“. Оваа година ја добија две жени од Ирска.

Харвардски социолог во својата книга „Некој со кого можеш да зборуваш“ (Someone to Talk To) се обидува да објасни зошто наместо на најблиските често се одлучуваме да им се отвориме на сосема непознати луѓе.

Свесни сме дека во рубрикава често објавуваме текстови за некакви измамници или ликови кои целиот живот се обидувале (најчесто безуспешно) да се реобмислат себеси, оправдувајќи ги средствата со целта. Но во овие приказни има и нешто трогателно, во тој напор да се прикажеш како нешто што не си. Во случајов уште повеќе затоа што доаѓа од некој што денес би го нарекле „животен советник“.

Во Десау, родниот град на Вајл, од 28 февруари до 15 март се одвива фестивал посветен на творештвото на овој германски композитор. Мотото на овогодишното издание, 28-мо по ред, е „Што се границите?“. Тоа упатува на присилната емиграција на Вајл од Германија во 1933, но и на иновативноста на неговите дела.

Со најновото освежување на речникот во него се вклучени 29 зборови од секојдневниот нигериски говор, со што се признава „специфичниот придонес кон англискиот како глобален јазик“ на најнаселената држава во Африка. Но Нигеријците не се воодушевени.

Во традиционално патријархалните средини само еден ден бил исклучок од правилото мажот да нуди брак. Се паѓал еднаш на четири години, и тогаш ергените морале да бидат на штрек.

Најголемиот трговец со книги на светот вели дека дозволува продажба на небулозна литература поврзана со коронавирусот, за муштериите да имаат пристап до „различни гледишта“.

По семејната трагедија Ерл забрзано созреал. И одлучил од неа да направи нешто убаво.

Придавањето човечки карактеристики на други живи суштества е токму човечка карактеристика. Но кога истата наместо во басни и анимирани филмови ќе се појави во наука, тоа може да создаде погрешни претстави за природните закономерности.

Се викал Санторио Санторио. И бил другар на Галилео Галилеј. Очигледно Италијаните од тоа време сакале удвоени имиња. Но овој човек имал и поинаква страст кон броењето - го вовел квантитативниот пристап во природните науки и во медицината. Мерејќи буквално сè.

А про по веста дека заради коронавирусот Кинезите почнале да ги дезинфицираат и банкнотите, изложба под наслов „Бактерии без граници/Колонијалистички кеш“, која се отвори во Берлин во јануари, а ќе трае до 2 март.

Една од најтешките работи кога не си расположен е кога ќе те прашаат „што ти е?“, а ти го немаш вистинскиот збор. Ништо посебно лошо се нема случено, ама се чувствуваш „осојничаво“, малаксано, немотивирано. Заборавете го „даун“, еве зборови од различни јазици кои го опишуваат истото. Ако ништо друго, да се има избор.