Достоевски го мацкал во попладневниот чај, а го сакала и Катерина Велика. Софија Толстаја, сопругата на славниот писател, постојано го правела за гостите и за семејството. Колачето пастила во 19 век се јадело во богатите куќи, иако не подразбирало кој знае какви скапи состојки. Пире од јаболки, белки од јајца и шеќер се мешаат и се печат долго, на многу тивок оган, создавајќи лесни и меки „облачести“ пандишпани помеѓу кои се става лесен карамелизиран крем.
Според современите промотори на колачето името му доаѓа од „постела“, можеби поради мекоста на состојките. Русија во 19 век имала голем број овоштарници со јаболка, иако за пастилата се препорачувале тврдите и огромни видови Антоновка, кои добро растат на студено. Истовремено, тие се и доволно кисели, што значи дека содржат и повеќе пектин, супстанцата која ѝ ја дава „гуместата“ текстура на пастилата.
Коломна и Елјов се најпознатите руски градови по производство на ова колаче, а меѓу нив постои конфликт кој бил првиот. Во времето пред електричните миксери мешањето на пирето се правело рачно, според еден рецепт дури и по 48 часови. Ова секако не го правеле господарите, туку нивните слуги, па можеби затоа тоа едно време колачето исчезнало од трпезите - по Руската револуција веќе немало кој да го прави. Но сега се појавува бран на промотори на старите рецепти, а во Коломна е отворен и Музеј на заборавени вкусови како и работилница во кои се произведуваат различни десерти, при што сепак главни се повеќе видови пастили.
Потрагата по рецепти нè донесе до повеќе варијанти, но некако најмногу ни фати око овој. Предупредување: целата подготовка може да трае до 10 часа. Но ако е за утеха, колачето е толку природно и диетално (нема брашно) што може и цело да го изедете без чувство на вина.
