Повеќе од 40 португалски автори се пријавиле заеднички да пишуваат роман, поглавје по поглавје, а паралелно тече и преводот на неколку јазици.

Како дел од серија текстови кои ги објавува списанието Тајм за тоа како коронавирусот ни ги менува животите, размислувањата на авторката на „Приказната на слугинката“ и добитничка на Струшкиот венец за поезија во 2016.

Подгответе се за вознемирувачка приказна, со френетично детско викање (кое можеби ќе треба често да го ставате на ’мјут’), агресија и солзи. Но и покрај сето ова, филмот вреди да се погледне, и тоа поради најмалку две причини.

Не мислиме на физичко дистанцирање од 2 метра. Мислиме на емотивната дистанца на која сме осудени, доколку не сакаме да бидеме повредени од „боцките“ на другите луѓе.

Речиси секојдневно добиваме сугестии, линкови и материјали за објавување, но ретко толку сочни колку овој.

Зошто азиските земји подобро се справуваат со пандемијата споредено со европскиот Медитеран? И во сама Европа постојат големи разлики. Можеби објаснувањето не е во политиката или медицината туку во - културата.

Во 1964 јужно-американските фанови со нетрпение го очекувале пристигнувањето на „фамозната четворка“. Само што овие не биле Џон, Пол, Џорџ и Ринго, туку Том, Вик, Бил и Дејв.

Кога компир изгледа како мапа на голема Македонија. Или, поактуелно, кога облак делува како модел на коронавирус. Ако гледате ликови и познати форми насекаде, тогаш искусувате нешто што во минатото се сметало за симптом на психоза, а денес за нормална човечка тенденција, која може да е и сигнал на висока креативност.

Teрминот воведен од либанско-американскиот статистичар и аналитичар на ризици Насим Николас Талеб често се спомнува деновиве како соодветен за опис на она што ни се случува. Ама наместо да се радува, самиот Талеб е резигниран, затоа што e погрешно разбран.

Малку време требаше да помине од пандемијата, па луѓе низ целиот свет да почнат да известуваат дека нивните соништа станале поживописни, побизарни од обично. Истражувачите се обидуваат да објаснат зошто.

Пред повеќе од 300 години во Лондон владеела чума. Најчесто цитиран книжевен „документ“ во врска со овој период е „Дневник на годината на чумата“ од Даниел Дефо, истиот оној што ја напиша „Робинзон Крусо“.

Во своето време - 18 век - Сара Сидонс со право можела да се нарече „селебрити“. Нејзина специјалност биле трагедиите, а најпозната улога онаа на лејди Магбет. Со нејзиното име се врзува и една урбана легенда, за ефектот што едно уметничко дело може да го има врз кревката човечка психа.

Нормално е ненормалното да се потисне во меморијата, за да може да се живее понатаму. Така било низ историјата, така ќе биде и сега. 

Трагајќи по интересни теми го пронајдовме подкастот Stuff You Should Know и епизода посветена на еден подзаборавен елемент на бела техника, кој станува актуелен во време на тоалет хартија паника.

Пред интернет, информациите од јавен карактер, па и оние за заразни болести, биле пренесувани преку еден фундаментален графички медиум: постерот.

Во животот се изнагледал трагедии, па сепак успеал да ја направи најоптимистичната песна на светот, What a Wonderful World. Епидемијата која ја доживеал како 17-годишник на некој чуден начин не го закачила.

Полициски час во нешто што би требало да биде спокојна претпразнична сабота. Но затекнати од необичната тишина, комшиите зборуваат на за нијанса повисок тон, и пуштаат гласна музика. Наместо благословена нуспојава, тишината во овие моменти за многумина станува морничаво memento mori.

Ниту една статистика, графикон или новинарски текст не може да се спореди со лично сведоштво на некој кој заболел од Ковид-19 и (фала богу) преживеал за да раскаже. Наш читател кој живее во САД се согласи да го објавиме неговиот дневник, со делумно променети имиња. Бесен, уплашен, грижлив, оптимистичен - ова е текст кој што е пред сè искрен и многу човечен поглед кон новата реалност која ја опишува.

Оние кои барем еднаш биле на нашиот традиционален фестивал во „Пепер“, секоја година во април, знаат колку забавно и креативно си поминуваме. За жал јубилејното, десетто издание, мораме да го одбележиме само онлајн. Но темата ни е соодветна.

При крајот на март известивме за првата жртва на вирусот помеѓу музичарите, џезерот Ману Дибанго. За жал списокот во меѓувреме се прошири, а го вклучи и човекот кому сега му оддаваат почит Ник Кејв, Том Вејтс, Елвис Костело и целата екипа на SNL, со кои работеше четири децении.

Физичкото дистанцирање подразбира дека кога двајца ќе се сретнат треба да бидат прескокнати вообичаените пријателски тапкања, гушкања, ракувања. И ова отсуство на тактилност создава чувство дека нешто недостасува - комуникација со други, физички тела.

Во моментов никој (или речиси никој) не спори дека ситуацијата е сериозна и дека треба да се однесуваме соодветно. Но кога работите ќе слегнат, може да се очекува феномен познат како „геслајтинг“ - психолошка манипулација чиј резултат би требало да биде бришење од меморијата на она што се случило, за животот (читај: потрошувачката) да се врати на „нормално“.

Животни во природа (нешто како некогашните гоблени „коњи на поило“), познати архитектонски зданија, па дури и некои добиени како рекламен материјал кои дремеле по фиоки чекајќи го овој момент. Сега му е мајката да редите сложувалки.

Во годината во која се одбележуваат два и пол века од раѓањето на големиот композитор, се актуелизираат различни аспекти од неговиот живот. Еден од помалку познатите е дека тој најверојатно го имал единственото дете со една од неговите љубовници.