Во 1463, Лондон ги забранува чевлите на неговите најфенси мажи. Овие дотеранки господа почнале да претеруваат во својата дотераност и по улица шетале во долгнавести чевли со форма на морков. Се викале „кракови“ или „пулени“ и кралот Едвард IV во еден момент толку многу се навредил од нивниот глуп изглед што донел цел закон да не смеат да се носат чевли чии врвови се подолги од 5 цм после прстите.

Пак имаме Редит трач. Има сабредит (канал) со наслов Am I The Asshole? на кој луѓе споделуваат приказни од животот каде што се спротиставиле на одредена личност, па други одговараат и кажуваат кој е тука црепот.

Да можеш да си дозволиш полна куќа маркетинг стратези и експерти (и адвокати) и пак да правиш глупости, треба да си Кендал и/или Кајли Џенер.

Плажи во Сен Тропе, азурни базени во Монако и бротчиња што летаат со полна брзина се само дел од она што на јужна Франција ѝ дава магија што те тера да си речеш „Еден ден, многу скоро, и ја вака.“ А овде се умешно прикажани преку објективот на Слим Арон.

Толку многу ги има на пазарот, и ветуваат неверојатни и различни резултати и ефекти, што купувачите се често во искушение да ги пробаат сите. Особено кога се работи за нов, многу зборуван производ, а такви има на секои неколку месеци. А вие имате само едно лице.

Хиндаш не сме го знаеле, ама го знаеле 1,2 милиони луѓе ширум светот, што го следат на Јутјуб, па изгледа наш е пропустот. И додека ЈТ врие од туторијали што главно се прават на млада кожа, не врие баш толку од покажување - како да нашминкаш зрело лице и да изгледа фантастично.

Убава куќа, плус оддава впечаток дека ја нема пипнато сама, туку само има влезено дизајнер на ентериер и има решено сѐ. И потребна ни е куќава, некако.

Време е да се прошетаме низ спомени, особено онакви што само музика (шпица!) ти треба, за да те вратат во моментот кога прв пат си ги доживеал.

ТикТок компилација од бабата на некој тип, со животни анегдоти, совети за убавина и општи фраерлуци што стануваат дел од личноста дури откако ќе наполниш 70. А женава има 70 со 24 години стаж.

Добар ден, драг читателу. Се надевам дека овој текст те наоѓа здрав и со барем малку останати нерви во ова ненормално време. Сега очекуваш текст во кој некој ќе ти се дере и ќе ти рече, „Сите што не веруваат во вакцини се луди теоретичари на заговор, и сега јас ќе се спуштам од рајот, за на овој неук свет да му ја објаснам длабочината на неговата заблуда“. Такви луѓе ми се одбивни. Ова нема да биде таков текст.

Злите јазици може ќе речат дека славните пак си бараат рачка да ги има во јавност, ама - се случува нешто ретко, нешто крајно потребно, дури и луксуз - жени поддржуваат жени.

Во моментов, тату-мајстори, или луѓе што ги почитуваат, или општо - нормални луѓе што чуле барем еден моронски муабет на човек што „решил дека ќе се тетовира и најјака ќе му биде тетоважата“ превртуваат со очи. Затоа што знаат што следи.

„За многумина, принцезата Маргарет беше црната овца во нејзината кралска генерација. Но таа репутација не ѝ пречеше којзнае колку,“ пишува во нејзиниот некролог во Њујорк Тајмс.

Тие што почнале викаат дека е откровение. Кога ги гледаш тие светкави тракатанци во излог не можеш ни да замислиш дека можеби те бива сам да ги направиш. Самиот процес е медитативен - нижење монистри, врзување јазли и виткање жица бара трпение и пракса, заедно со оние неколку фундаментални техники. И ако немате продавница во близина, сѐ може да се нарача онлајн

„Луѓето ме прашуваат за она што сега го работам. Без разлика дали се сосема непознати или шокирани пријатели, обично почнува со шепот, божем, ако ги кажеш тие зборови доволно гласно, некој може да умре. Луѓето се љубопитни и малку исплашени. Нивната замисла за порно е некоја верзија на Рон Џереми зад камера, со цигара, додека пред камера се одвива некоја издрогирана оргија. Нонстоп е испотен и вечно е 1975. И потоа ќе ме видат мене.“

Нешто многу си дозволуваат луѓе да кажуваат што смее, што не смее. Ред е да се разбереме околу дозволени и недозволени работи и еднаш засекогаш да разграничиме што е во ред, а што не. Малку е поразително што мора ова да се повторува, ама па кога ќе се излае некој јавно како е нешто неприфатливо (затоа што му го вреѓа префинетиот вкус, уредно одгледуван со години во неговата детска соба), ај.

Веројатно му доаѓа како некој нас да ни донесе ајвар во прав, оригинал американско производство. Згрозени се.

Има играно полицајци, рокери, кралици и убијци. Кариерата - неверојатна.

Не мора притисок за цела година. За денес, чисто така, да видиш дали си на прав пат. Некои од вас не се. Некои треба малку да се потрудат. Сите сте јаки. Само малку труд треба.

Пред една недела, Базфид Њуз објави извештај за проблеми со расизам, сеење страв, одмаздничко однесување и заплашување на вработените во „Шоуто на Елен“. Наводно било јавна тајна во индустријата, а сега и сегашните вработени се јавуваат да кажат дека се задоволни што „конечно се знае“.

Неговите блиски се обидуваат да се доискажат дека има сериозни ментални проблеми и дека му треба помош, американската јавност (со право) се труди да го смести во наратив на „греота е, не му се смејте“, ама, да му текнеше на некој порано, додека уште беше во „Јас сум Господ“ - фазата? Дека сега вриска како за малку ќе ја убиел ќерка му (со абортус).

Носите очила? Е па, ви фалат уште гумени ластичиња и две копчиња. И се разбира, маска, која мора да се носи ако сакате да се наречете одговорни.

Амбер Херд сега сведочи дека Џони Деп бил љубоморен и дека ја обвинувал за афери со секој колега на филм. Уште да ѝ текне дека за тоа можеш да се скараш, да се разделиш и да се разведеш, ама не и да тепаш.

Толку се полни со себе, што за вас нема ни место.