Во свет на брутален натпревар, собирање на разузнавачки информации за опонентите знае да биде работа на живот или смрт. Еден вообичаен рептил наречен „ѕиден гуштер“ користи прилично лукава тактика за оваа цел.

Дали сте некој што чита голем број книги и ги довршува без оглед дали ви се допаѓаат или не, или пак порадо би ги читале одново и одново најдобрите на кои сте наишле до одредена возраст (на пример до 50-тата најдобрите 100). Мозокот си има свој мемориски капацитет, еквивалент на 3 милиони часови ТВ серии. Тоа изгледа многу, но кога на книгите и сериите ќе се додадат и сите други нешта кои треба да ги памтиме, мозокот лесно се „прегрева“.

Иако „лудак“ е веројатно пресилна дијагноза, мал број американски претседатели имале толку контрадикторно однесување колку Вудроу Вилсон. Фројд бил мотивиран да напише книга на оваа тема, но таа од калкулантски причини на нејзиниот ко-автор останала необјавена до доцните 1960-ти.

Има многу други нешта што светот ги памети од лудите 1920-ти. Но тогаш земал замав и еден откачен тренд кој е подзаборавен, а вклучувал ексцентрични забавувачи и „обични“ луѓе кои преку ноќ станале славни само затоа што седеле на високо. И тоа со недели.

Летото 1952, славниот сликар Анри Матис отишол на својот омилен базен во Кан. Му пречела гужвата, жештината, вревата. Се вратил дома и си направил свое мирно базенско катче.

„Дигитално раскажување“ е нова изложба која покажува како интерактивната технологија влијае врз начинот на кој ни раскажуваат или ние создаваме и пренесуваме приказни.

Овој јапонски филм беше прогласен за победник на неодамна одржаниот Филозофски фестивал во Скопје. Зборувајќи за свет во кој нема место за остарените, тој всушност длабоко задира во начинот на кој општеството ги вреднува своите до скоро највредни поединци - прогласувајќи ги за „вишок“ и поттикнувајќи ги на доброволно самоубиство за општо добро.

Веста за промоцијата на фотомонографијата „Огледало во Македонија“ на Нил Фолберг на 19 јуни во 19 часот во МКЦ деновиве ќе ја сретнете на повеќе портали. Но во неа недостасуваат најинтересните детали за тоа како после 50 години воопшто се случи некогашниот американски студент повторно да се поврзе со нашата земја. 

Неодамна излезе книга  на францускиот историчар и социолог Жорж Вигарело која го анализира феноменот на уморот од средниот век до денес. Без оглед за кој период станува збор, чувството на истоштеност кое го навјасува духот и ни ја влече снагата надолу е исто.

Од звуци на садници канабис до врескачки пауни, проголтани микрофони и бебиња во матка, постојат музичари кои ги отфрлаат „обичните“ инструменти и звуците кои можат да се добијат со компјутери. Нив ги интересира нешто...поинакво. 

Ова на фотографијата не е некаква импровизирана платформа за добивање на висина (како оние што викаа дека ги носел за сликање поранешниот француски претседател Саркози). Ова е за буквално покривање на траги на илегални производители на алкохол за време на прохибицијата. А може да послужи и за криења од секаков друг вид.

Несаканото присуство на концертните сцени на разно-разни сталкери, добронамерни но агресивни обожаватели или просто егзибиционисти се спречува со ангажирање обезедување или со физички бариери. Но ова важи само ако напасникот се движи по земја. 

Именуван според „местенка“ што била модерна во Њујорк во 1874, „Том Колинс“ и до денес останал еден од класичните коктели со џин.

„Смртоносна игра“ е наслов на првиот роман на славниот актер, во кој главен лик е поранешен полицаец по име Хари кој се обидува истовремено да излезе на крај со пребогати Руси, неонацисти и колумбиски нарко-картели. 

Претставата „Двоен хеликс“ ѝ оддава признание на Розалинд Френклин, чии истражувања биле од огромна важност за откривањето на структурата на ДНК. Нејзините машки колеги, кои ја добија Нобеловата токму за истото, не ја спомнале ни постхумно. 

Ликот и делото на Роберт Валзер се енигматични по повеќе основи. Но петстотините страници пронајдени по неговата смрт до 2000-тите содржеле „код“ кој неговите проучувачи едвај успеале да го пробијат. 

Топла приказна за моќта на поврзување на храната и традицијата. Поголем дел од филмот изгледа како реално шоу за готвење, со спори и тивки сцени кои што се однесува до нас можеле да го сочинуваат и целиот филм. После него може ќе се фатите за работа - да направите „дорajaки“, јапонска палачинка со фил од сладок грав. 

Веројатно најфасцинантното за илустрациите од важните судски процеси во САД е што тие сè уште постојат. Пастел на хартија изгледа како архаичен начин на документирање на некои од најважните правни настани на нашето време. Камерите се побрзи и попрецизни отколку човечките илустратори. Па тогаш, зошто се сè уште актуелни?

Ок, фино е да знаеме дека „во оваа куќа се родил тој и тој, таа и таа година“. Ама натписите кои го означуваат културното наследство не мора да се толку формални, полни забрани и исклучиво со историски податоци. 

Иераконполис, главниот град на Горен Египет во текот на прединастичкиот период е место на првата зоо-градина во светот. Погребани заедно со елитните членови на општеството, археолозите тука пронашле коски од бабун, слон кој бил украсен (нашминкан) со бои и дотеран со ѓердани и алки, бројни мачки и кучиња, леопард, два крокодила, истребени видови диви волови, нилски коњи, газели и други животни.

Во јуни 1909, Алис имала само 22 години, а автомобилите биле сосема нов изум, со клупи наместо седишта. Авантуристка по дух, таа поканила уште три другарки и на еден дождлив ден во јуни тие тргнале од Њујорк кон другиот крај на Америка.

Именка, машки род, со значење нејасен говор или писмен состав полн со бесмислици. Како во „текстот беше вистински галиматијас“. Интересен збор за кој етимолозите уште не можат да се договорат од каде потекнува.

Документарец на Нетфликс чија централна тема можеби не би била вредна саат и пол доколку не е нејзиниот главен лик, а кој тешко дека би можел да се опише како криминалец, иако реално она со што се занимавал спаѓа во „сивата“ зона на законот. Подеднакво интересни се неговите клиенти, oпседнати колекционери на нешто на што и ние се радувавме како мали.

Во 1963, без никакво претходно музичко искуство, со сензуален глас ја испеа песната која стана химна на бразилската музика. За жал „Девојката од Ипанема“ остана нејзин единствен хит, но обожавателите ја памтат и по соработките со Стен Гец и Чет Бејкер.