Има едно непишано правило во општествените науки кое подразбира дека за нешто упатено да се коментира е потребна барем мала историска, а со тоа и критичка дистанца. Особено ако станува збор за нешто толку сеобземачко и омниопседнувачко како тековната пандемија. И особено ако амбицијата е да се пишува не фејсбук пост, не колумна или статија, туку книга. Но ова „правило“ не важи и за Жижек.

Новата иницијатива вклучува поголем број уметници чија цел е да ги инспирираат американските гласачи да го направат вистинскиот потег во ноември - да не гласаат за Трамп.

Да, луѓето лажат, некои и лажат-сушат. Но ние не сме единствените во животинското царство што го прават тоа. И главно мотивите се исти.

Легендата на „Однесено со виорот“, која почина неодамна на 104 години, не беше само убаво лице во филмовите од „златното холивудско доба“ од 1930-тите и 1940-тите. Нејзиното влијание врз историјата не е запишано само на целулоид, туку и во законите на Калифорнија.

Долго време го одложувавме гледањето на филмов затоа што ни кажаа дека човек треба да има „стомак“ за да го издржи. Ова е сосема точно, па сепак, опишаниот хорор не е далеку од реалниот живот.

Велат дека ако прашате некој во Индија дали го гледале „Дилваге дуланиа ле џајенге“ или ДДЛЏ, голема е веројатноста дека ќе ви одговорат со „да“. Филмот е значаен дел од историјата на индиската кинематографија. И е толку популарен што се прикажува секој ден, во последните 24 години, во кино сала во Мумбаи.

Кога ќе направиме нешто добро за човек кого го знаеме, ретко помислуваме на сите оние луѓе на кои истовремено не сме им помогнале, а уште помалку на оние кои страдале како резултат на нашата првична помош. Дали фаворитизмот е всушност зло?

Има смисла дека ако си поминал низ некакво искуство, или си во некаква посебна душевна состојба, веројатноста да ги забележиш знаците за истото кај другите е поголема. Но што ако илјадници луѓе реагираат со крајна емпатија на сторија за осамен кит, кој реално можеби и воопшто не е осамен? Дали тоа значи дека тие самите се такви?

„Земја“ можеби и не е најточната одредница. Станува збор за нешто што на американскиот југ го нарекуваат „бела прашина“ - мека глина (каолин) која е примарно наменета за правење порцелан, хартија и боја. Ама ете, можело и се јаде.

Се вика Марк Доусон а неговиот трилер „Чистачот“ до скоро беше на топ-10 листата на Сандеј Тајмс. Односно до моментот кога беше откриено дека работата, наспроти насловот, не е баш чиста.

Пол Робсон бил афро-американски пејач, актер и активист за граѓански права кој се нашол на црната листа на владата на САД. Неговата животна приказна е тема на нова книга.

Пиењето чај во медитативна атмосфера е обред за почит сам по себе. Но во провинцијата Сичуан во Кина постои еден „театарски“ начин на уживање во овој пијалок кој вклучува стилизирани движења од боречките вештини.

Знаете она кога не ви текнува на име на актер, или наслов на книга, или име на песна? Лесно е, внесувате нешто асоцирано со нив во Гугл и обично машината ви го исфрла резултатот. Обично. 

Можеби оваа комедија и немаше да биде толку забележана да не се два елемента. Едниот е што наративот за бесконечното повторување на еден ист ден недвојбено асоцира на „Денот на мрмотот“ (а по малку и на „Руска кукла“). Вториот е уште позначаен - што освен на некој претходен филм, личи и на животот кој во моментов го водиме.

Поради пандемијата, опседнатоста со миењето раце и зголемената хигиена е нагласена. Но и без тоа, дел сме од „дезодорирана“ епоха, во која стереотипно сметаме дека нечистотијата и опојниот мирис на немиени мишки не им пречеле на нашите предци. Што и не е баш така.

Германски истражувачи повикале 4.000 волонтери да присуствуваат на поп-музички концерт, за да им помогнат да ги проценат ризиците од заразување со коронавирус на масовни собири.

„Светот на спокојството“ ќе понуди приказни и слики кои ќе се обидат да го намалат стресот и хаосот на времињата во кои живееме. Богами, потребни ни се.

Се вика „Никогаш“ и е на помалку познат шпански надреалист, кој си го одзел животот на 51 година. Претставува грамофон во авто-еротска женска поза, а до скоро чмаел во париски магацин. 

Меѓународен колектив на ди-џеи и композитори на електронска музика прави мешавина на денс ритми, звуци од шумата и џунглата и песна на птици. Приходот од продажбата оди за спасување на најзагрозените видови.

Срамот е емоција која стои во темелите на човечкиот поредок. На почетокот, Адам и Ева не се срамеле. Потоа каснале од дрвото на знаењето, очите им се отвориле, сфатиле дека се голи и се покриле со смоквини лисја. Токму нивниот срам е она што ги направило луѓе. И обратно, отсуството на срам се толкува како знак на нечовечност.

Откако пандемијата го врзала дома, музичарот почнал да се занимава со нешто што го нарекува „изведбена терапија“.

Ликовите кои ги толкувал на големите екрани имале турбулентни животи. Но и приватниот живот на Чарли Чаплин не бил без возбуди. Во една прилика, на пример, тој за малку ѝ избегал на смртта за време на воен удар во Јапонија, во 1930-тите. И ич не било смешно.

Пред да има вакцинација во денешната смисла на зборот, во 15 век во Кина почнала да се спроведува „вариолација“ - прв метод со кој луѓето се имунизирале против големи сипаници. Начинот е малку гаден, но резултатот бил крајно успешни. Секако, и тогаш имало анти-ваксери.

Некако не ни се верува дека поминале толку години. И тогаш, на 13 јули 1985, ни беше јасно дека станува збор за голем настан. Триесет и пет години подоцна, делува како нешто што никогаш повеќе нема да се повтори - 16 часа врвна музика, која преку 13 сателити и голем број ТВ приемници (во нешто што денес изгледа како „камено доба на телевизијата“) поврза скоро 2 милијарди луѓе.