Кога гугламе, не сме само оние кои пребаруваат, туку сме и пребарувани. Кога оставаме дигитални траги на Фејсбук или Твитер, на овие компании им нудиме куп податоци, кои се дел од затскриена економска шема. Во неа овие податоци се „само месо дома дошло“ - бесплатен ресурс за предвидување на нашите однесувања и за нивно манипулирање.

Наместо да се трудиме по секоја цена да си ги потиснеме негативните чувства и со сила да му се радуваме на животот, како би било да си кажеме што ни лежи на срце? Нова книга со активности го овозможува токму тоа. 

Прашањето околу тоа кога се развил јазикот е прилично тешко да се одговори, меѓу другото и бидејќи не е баш јасно што се мисли под „јазик“. Пред граматиките и синтаксите, хоминидите како и другите цицачи денес, и добар дел од нецицачите, имале невербален јазик со кои се комуницирало подиректно и...почесно.

Дали сценаријата треба да се оценуваат врз основа на нивната веќе екранизирана верзија, или треба да се читаат независно од конкретната продуција? Како што стихови од пеена песна може да звучат многу поинаку кога се рецитираат, така и сценаријата често откриваат аспекти кои филмовите ги пресокнуваат или ги „поклопуваат“ со визуелното.

Нова книга на Кал Њујпорт повикува на фокусиран живот во бучен свет. Фино, ама како?

Еден од колумнистите кои често ги читаме во Њујоркер се вика Адам Гопник. Презимето звучи некако фино, и некако руски. Второто е точно, но првото не е.

Еден од фаворитите за Оскарот од неанглиско говорно подрачје за оваа година е филмот на Хироказу Коре-еда, кој ја доби и Златната палма во Кан. Иако и критиката и публиката е едногласна во пофалбите на приказната за сиромашно семејство кое посвојува девојче, јапонските политичари повеќе би сакале тој никогаш да не бил снимен.

Начинот на којшто нацијата жали вклучува откажување културни и спортски настани, спуштање на знамињата на половина копје и пуштање соодветна музика на јавни места (кафичи, супер маркети) и по медиумите. Но случајното бирање плејлиста со „класична“ музика од јутјуб знае да биде погрешен избор.

Утрински сурфајќи по телевизиските канали за расонување, во кадар ни прелета Дејвид Атенборо и неколку интересни клучни зборови: биолог, жаби, самоубиство. Не бевме раат дур не прочепкавме за што станува збор. 

Дури и во далечната 1948, еден филмски критичар се заморил од повторливите филмски заплети, за кои не знаел веќе што да напише. Ама за еден филм самото му се кажало. Тој антологиски осврт сега е влезен во Гинисовата книга на рекорди, поради својата краткост.

Центри за заштита на животни и зоолошки градини низ светот овозможуваат за одреден надомест луѓето да именуваат животни по своите бивши. А потоа тие животни им се даваат како храна на други. Кај им текнуваат бе вакви работи?

Симболот го гледаме насекаде - во форма на емотикони, балони, перничиња, торти. Но до толку знаеме, дека вистинското срце не изгледа така. Тогаш, како анатомскиот орган станал ?

Во октомври 1853 група луѓе се собрала во Лин, Масачусетс, и почнала да работи на мистериозна машина. Навидум обична метална конструкција, таа била наречена Нов мотор, на кого му се припишувале божествени својства.

За Скопје тоа е бројот 2014. За голем број други е „несреќната“ 13-ка. Но еден град во Швајцарија повеќе од пет века има необична врска со бројот 11.

Маргините на средовековните ракописи често содржат многу поинтересни приказни отколку нивниот формален текст. Една од нив се однесува на извесна Џоан, или по нашки Јованка од Лидс, калуѓерка која очајно сакала да ја отфрли мантијата.

Mинатата година излегоа ни помалку ни повеќе туку три книги на англиски, поврзани со еден подзаборавен полски уметник и дипломат, Јозеф Чапски (1896-1993). Неговиот живот е одлична илустрација за екстремите на европскиот 20 век.

Прво што помисливме читајќи го насловот е дека дел Торо инкогнито бил во Македонија, и дека ова е неговата пост-фестум порака, со која сака да ни даде сила. Ама изгледа оптимизмот е насушна потреба на светов воопшто.

На 1 февруари - ден пред Денот на мрмотот - на Нетфликс излезе серија која само на прв поглед изгледа како верзија на истоимениот филм. Да, главниот лик поминува низ истиот ден, одново и одново. Ама целата работа е малку покомплицирана.

Кога прв пат прочитавме дека текст на Орвел неодамна е изваден од бункер, си помисливме дека човекот на времето рекол нешто против кралицата, можеби опцул некој сојузник или го најавил брегзит. Ама не, причината за цензура е многу побанална - „варварските“ прехранбени навики на Британците.

„Црн хоризонт“, која се отвара утре, 9.02 во Шарлероа, Белгија, е дело на двајца Руси - Ерик Булатов и Андреј Молодкин, кои на овој начин протестираат против пропагандните машинерии од која и да е земја. 

Дисклејмер: текстов е пишуван во состојба на афект по завршување на најновото издание на „Вин-вин“ од 7 февруари, во кое Оливера Трајковска разговара со Горан Бреговиќ. Чуј, разговара!

Се викал Манса Муса, бил император на Мали, а еднаш ја пореметил египетската економија само затоа што поминал низ земјата.

Хорорите секогаш имале своја ниша во популарната култура, а локално слушнавме дека постои дури и неформално здружение на обожаватели на овој жанр. Но изгледа дека ова не е само прашање на вкус, туку дека желбата да се гледа страшно е дел од поширока човечка приказна.