Од ЈуТу (меѓу заби) како да наговестија дека ова им е последен албум во кариерата, а за подарокот Епл наводно платил 100 милиони долари. На крај сето ова за Епл заврши со издавање на официјална алатка за бришење на албумот.
Теоретски потегот на Епл со договорот со ЈуТу е крајно логичен. Ова е бенд кој до пред една деценија можеше да се нарече - најголемиот бенд во светот. Во 2000-та нивниот албум се продава во 12 милиони примероци. Нивните песни имаат епски статус.
"Ама во 2014-та тие се омразени со истиот интензитет како и што патриотски беа обожувани (и покрај ирското потекло). Причината за ова зависи од вашата перспектива. Според страната 'Why U2 Sucks,' серијата причини се движи во опсегот меѓу 'претенциозни се,' до 'веќе се истрошени' и 'едноставно не ги бива.' Гардијан има теорија дека ги мразиме ЈуТу затоа што го мразиме Боно, а Њујорк Обсервер смета дека тие се музички Гај Фиери, што значи продавање на бомбастично, невкусно ѓубре на што е можно поголема публика," пишува Нико Ланг за Дејли Дот.
На кратко неговиот заклучок е дека ЈуТу ја прави истата грешка како и секој бенд кој сака да биде најголем на светот - сакајќи да биде бендот што секој ќе го сака, тие стануваат бендот што никој не го сака, "или барем служи како мета на интернетот." (Во слична анализа, СиБиЕс во групата на вакви бендови ги додава Колдплеј, Мамфорд енд санс, Дејв Метјуз Бенд и Визер.)
Хронолошки Ланг смета дека проблемите на ЈуТу почнуваат по успехот на Ахтунг Бејби:
- Во 1993-та го издаваат Zooropa, кој добива Греми за Најдобар алтернативен албум.
- На Боно не му се допаѓа титулата алтернативен, и сака да биде омилен бенд на сите. Ова е едно објаснувањата зошто албумот Поп беше толкав ужас (надополнето со притисокот побрзо да објават албум, да организираат турнеја и сл.)
- По него следува All That You Can't Leave Behind, албум направен по менаџерска формула за да опфати што е можно поголем просек од што е можно повеќе демографии. Од овој албум бендот ја научи погрешната лекција: "Тајната на успехот е да ги присилиш сите да те сакаат."
- Токму оваа лекција им е водилка во издавањето на How to Dismantle an Atomic Bomb. Албумот беше составен од "рок за мајки," Вертиго ја искористија за реклама на Ајпод, заради што Боно го имаше на секој можен екран.
- Во 2009-та го издаваат No Line on the Horizon, "во кој Боно напиша песни за светскиот мир што може да ги пуштаат додека шеташ меѓу рафтови во супермаркет."
- Паралелно со ова почнува да се менува и перцепцијата за Боно, кој е незамисливо богат и се повеќе е во друштво на принцови и претседатели, додека во исто време само зборува за сиромашните.
"ЈуТу мислеа дека ќе го фатат возот со изненадено објавување музички албум, како што тоа го прават сите од Бијонсе до Скилрекс, ама најголемото изненадување беше колку сето ова беше неважно. Боно ги мина последните три и пол декади обидувајќи се да ги натера сите да го сакаат, а најдобриот ПиАр што можеше да го направи е веќе еднаш да престане да се грижи за тоа," завршува Ланг.
