Со речиси секој изминат ден, Британија прогресивно го прифаќа сопственото уништување со тоа што се поклонува пред своите смртни непријатели и им се нафрла на своите најлојални пријатели. Лабуристичката влада на премиерот Кир Стармер сè повеќе се предава на исламизацијата и нелегалната миграција, додека води отровна култура на антисемитизам која е надвор од контрола.

„Инклузивните“ сириски џихадисти кои ги слави Западот се соучесници во погромите против Друзите и Алавитите. За малцинствата во Сирија, промената на режимот значеше промена на костумите на владетелите, а не на нивниот карактер. Шара вели дека се стреми да ја „обедини“ Сирија. Во пракса, неговото владеење е секташко средување сметки и прекршени ветувања.

Повикувајќи се на извори во Вашингтон, упатениот пулицеровец Сејмор Херш пишува дека смената на Зеленски е прашање на месеци. Ако нејќе доброволно да си оди, ќе си оди со сила, велат неговите информатори кои се надеваат дека нема да мора ЦИА да биде вклучена во тој проект. Во меѓувреме Херш добил проценки за руските жртви досега. Страшно. Два милиона луѓе.

Фон дер Лајен можеби преживеа, но нејзиниот режим се напрега под притисок од популистите и само е прашање на време е уште едно гласање за недоверба. Ако на крајот биде принудена да се повлече, тоа нема да биде затоа што демократијата одеднаш пристигнала во Брисел. Ќе биде затоа што нејзините колеги-членови на картелот го изгубиле трпението со нејзиното управување со режимот.

Западот (во политичка смисла) сака да му веруваат дека почитува правила и вредности а цело време истите тие ги крши. Западот сака да се убеди дека води битки против брутални диктатори а брутални диктатори му се најдобрите сојузници (додека одат по ќеиф). Запад мисли дека со санкции ќе ја скрши Русија, а со една Куба не успеа во тоа. Запад се колне во суверенитетот и територијалниот интегритет на Украина, додека не го прашаш: А Косово?  

Ако не победат европските вредности туку, да речеме, американскиот супремацистички лидер Трамп, нема повеќе да ги има ни Словенија ни Хрватска. Односно, нема да ги има ако тргнат по победниците. Нивен избор е во отсутен момент, кога Хитлер ќе ги повика назад во битката за Сталинград, да кажат дека имаат корона. Кога си доволно мал, имаш можност да се правиш и глупав.

За трошоците за поддршка на Државата Израел некои Американци ќе кажат дека се 3,8 милијарди долари годишно - износот на воената помош што САД се обврзаа да ја дадат според десетгодишниот Mеморандум за разбирање. Тој одговор масовно ја потценува вистинската цена на односите, која не ги опфаќа скриените трошоци, па ни најголемата, која не може да се изрази во долари.

Прифаќањето на обврската за издвојување од 5% за одбрана е резултат на намерата на европските сојузници да го смират Трамп за да не се откажат САД целосно од НАТО. Зошто Трамп инсистираше на ова зголемување ако навистина не е заинтересиран за таков вид сојуз? За да ги охрабри европските земји да купуваат пософистицирано и неверојатно скапо американско оружје.

Истите оние кои ни ги продаваа лагите за да ни ги продадат минатите војни, сега се враќаат со истите лаги со кои го преплавуваат медиумскиот простор. Не е важен идиотизмот на нивните аргументи. Мегафоните им се обезбедени. Послушни марионети на воената индустрија, неоконзервативци со мртов мозок и геноцидни ционисти, кои веруваат во магична регенерација на светот преку насилство.

Во магазинот Интелиџенсер се појави ретроспектива на настаните во Газа кои недвосмислено укажуваат дека Израел, со поддршка од САД, не само што го распарчи појасот и луѓето кои живеат таму, туку покрај објектите, целосно го урниса и меѓународното хуманитарно право. Ако за ужасите на Холкаустот се дозна дури отпосле, ова во Газа му се случува пред очи на сиот свет.  

Западот е цел во тактики. Истокот е претежно стратегија. Само погледнете ја историјата на американските воени интервенции после Втората светска војна. Секоја од нив имаше своја краткорочна логика, дури и Ирак. Но, дали тоа ги направи САД побезбедни? Дали го направи светот побезбеден? Дали донесе демократија? Дали некој стана поцивилизиран како резултат на тоа?

Катја Адлер, до неодамна пратеничка во Бундестагот и една од најистакнатите членови на германската либерална партија ФДП, неодамна на платформата Икс ја објави својата дијагноза за денешното германско општество. Нејзиниот текст предизвика многу реакции, и позитивни и негативни, но интересен е бидејќи бидејќи не ја опишува само Германија, туку и ситуацијата во која се наоѓа цела Западна Европа.

Ако луѓето од Израел и нивните пријатели ширум светот не издејствуваат владата на Нетанјаху да ги сопре ѕверствата во појасот Газа, Евреите треба да се подготват себе, своите деца и внуци на нешто што досега го немаат искусено: да ги поврзуваат со земја која станала извор на срам а не на гордост.  А еден ден новинари и фотографи ќе влезат таму и ќе го видат ужасот. „Не сакаме да станеме како најлошите од нашите непријатели,“пишува Томас Фридман во Њујорк Тајмс.

Лиз Трас, која беше британска премиерка само 49 дена, на гостување кај Стив Бенон (сè уште влијателен во МАГА круговите), му призна дека кога станала прв човек на Даунинг стрит број 10, верувала дека како премиерка ќе биде капетан на бродот и ќе може да спроведува политики. Набргу сфатила дека полугите на власта не се во нејзини раце туку во рацете на Банката на Англија.

Како одговорија лидерите на Европската Унија на антидемократските махинации на романската држава? Дали кренаа глас за да ги осудат? Како да не. Тие гледаа на друга страна, уште полошо, тие ги поддржаа правните маневри за задушување на волјата на гласачите како тактика што треба да се користи против други бунтовнички популистички политичари и партии во Европа.

Кога американскиот потпретседател ја обвинува Европа дека не ја штити слободата на говорот, првата реакција е дека е тоа лицемерно. Актуелната Бела куќа е брутален непријател на мислења што не ѝ се допаѓаат, депортира студенти поради нивни политички ставови, ги ремети критичките медиуми и ги малтретира универзитетите. Но, само затоа што е лицемер, не значи дека Џеј Ди Венс греши.

Гласините за „смртта“ на ПКК се претерани. Софистицираното, распространето курдско револуционерно движење е хидра со многу глави. Дали ПКК навистина ќе го отфрли оружјето останува отворено прашање. Што и да се случи следно, Курдистан останува геополитичко бојно поле, а движењето ќе продолжи да игра клучна улога во конфликтот од Газа до Техеран и пошироко.

"Симион и Георгеску ти се исто. Број еден!"му рекол таксист на колумнистот на Unherd и поранешен воен репортер, Арис Русинос, во вообичаена такси анализа. Зборува за десничарскиот претседателски кандидат кој неодамна убедливо победи во првиот круг и оној кому претходно му ја поништија победата. Ваквата увереност на таксистот од Букурешт е токму она од што уплав имаат и Брисел и романските политички елити.   

Пред осумдесет години на денешен ден, монструозната машинерија на Третиот Рајх конечно беше уништена во прашина. Свастиката беше откорната од Рајхстагот, логорите на смртта беа ослободени, а Европа - крвава, трауматизирана, но непотклекната - излезе од најтемната ноќ во историјата.

Од 2016 до 2025 година, Силициумската долина се дистанцираше од нивната „воук“ филантропија која во суштина беше ПР параван додека на големо избегнуваа даноци и блокираа вистински системски реформи. Зависноста на непрофитниот сектор од приватни донации дополнително ја ослаби вистинската критика а заедницата изгуби милијарди долари. „Разбуденоста“ повеќе беше за ќар на донаторите отколку за вистински промени.  

„Историски локални избори“ се три збора што често не ги гледате еден до друг. Но, гласањето во Британија на 1 мај е исклучок. Гласовите не се преброени, но сликата е веќе кристално јасна: двопартискиот картел кој сто години клечеше над британската политика се распаѓа - а бунтовничките реформисти на Најџел Фараж се издигнуват од урнатините.

Постои надеж дека ова „бунтовништво на средната класа на тинејџерски хормони“, конечно ќе престане да се восхитува на својата големина и бројност и ќе влезе во политиката, пишува универзитетскиот професор по историја Чедомир Антиќ, некогашен водач на студентските протести против Милошевиќ и ја рецензира програмата која српските блокадерите неодамна ја извадија. Општи места, јалов анархизам, незнаење, Црвени Кмери....

Трамп силно го почна вториот мандат со бран наредби што ги урнаа политиките на режимот на Бајден за цензура, регулатива, родова идеологија и гранична контрола. Оваа фаза на брз оган, шок и стравопочит остави впечаток на власт со чувство за цел и динамика. Но по серијата погрешни чекори, хиперактивниот пристап на Трамп сега изгледа повеќе несовесно отколку стратешки.

Основната причина за затемнувањето во Шпанија не беа временските услови. Тоа беше структурната ранливост од претераното потпирање на обновлива енергија базирана на инвертери, без доволно резервна моќ, инерција или стабилизација, што ја даваат тешките машини. Ова можеше да се спречи ако политичките лидери ги слушаа предупредувањата наместо да ги ингорираат.