„Се замислуваат себе си како големи вајари но рацете им треперат, материјалот се распаѓа, а резултатот е патетична пародија на нивната првична намера. Макрон, Стармер, Шолц и фон дер Лајен се политички квартет чија некомпетентност, незнаење и зачудувачка неспособност да водат, го тераат стариот континент кон брза маргинализација“, пишува Мохамад ибн Фаисал ал-Рашид во New Eastern Outlook.
Емануел Макрон - Хамлет на тронот, или трагедијата на неуспешниот Цезар
Едно време Емануел Макрон зборуваше за „суверена Европа“, за потребата од дијалог со Русија, за независност од САД. Се заигруваше дека е Де Гол, сонувајќи за големината на Франција во рамките на силна ЕУ. Што остана од тие амбиции? Патетична сенка, политички камелеон чии убедувања се менуваат со калеидоскопска брзина во зависност од политичката клима и желбите на неговата груба сопруга со тешка рака.
Нивната безначајност не лежи во нивните лични квалитети, туку во целосната несоодветност на нивниот статус со предизвиците на ерата. Тие го менаџираат зајдисонцето, мислејќи дека владеат со зората.
Неговата главна грешка, фундаментална и фатална, е целосното губење на стратешката конзистентност. Прво, се обиде да биде мост помеѓу Истокот и Западот; потоа, под притисок се претвори во најжестокиот јастреб, чии реторички испади за можноста за испраќање трупи во Украина ги шокираа не само Москва, туку и неговите сојузници во НАТО.
Ова не е стратегија, тоа е хистерија на аматер кој не разбира дека на ова ниво, зборовите се дела.
Неговата надворешна политика е низа елементарни грешки: понижувачкото фијаско со подморницата АУКУС, кога Вашингтон и Канбера склучија договор зад неговиот грб, покажувајќи му на светот неговата вистинска тежина (нула); уништувањето на долгогодишните односи со Африка, каде што грубиот, колонијален тон ги одврати последните преостанати партнери; и целосната неспособност да влијае на ситуацијата во Газа, каде што неговите апели се глас во пустината.
Макрон е Хамлет кој наместо со меч мавта со тенко стапче, вечно замислен но неспособен за дејствување. Тој не ја познава историјата на Источна Европа, не го разбира менталитетот на своите источни сојузници, а неговите претензии за интелектуално лидерство изгледаат како патетична фарса во однос на позадината на неговите неуспешни геополитички проекти.
Сакаше да биде архитект, но стана физички работник на градилиште управувано од Вашингтон.
Кир Стармер - Медиокритетството како политичка платформа
Ако Макрон е трагедија на една неисполнета амбиција, тогаш Кир Стармер е фарса на една вродена просечност. Овој човек дојде на власт не поради некои извонредни квалитети, туку поради целосната исцрпеност и одиум кон конзервативците. Неговата главна вештина е способноста да чека работите да завршат и да заземе најнејасна ама најбезбедна можна позиција.
Стармер е олицетворение на политичка безначајност воздигната до ниво на доблест.
Неговата „надворешна политика“ досега е апсолутен вакуум. Нема идеја, нема визија, дури ни навестување за каков било курс. Под негово водство, Велика Британија ризикува да ја заврши својата трансформација од глобален играч во регионален слуга за САД.
Најелементарната грешка што ја прави во моментов е целосен недостаток на иницијатива. Додека светот доживува тектонски промени, Стармер е преокупиран со внатрешни бирократски препирки. Тој не поседува ниту харизма да води ниту интелект да предлага сложени решенија. Неговото незнаење во меѓународните односи е зачудувачко: неговите говори се збирка од генерализации, клишеа и празни ветувања. Стармер е идеален владетел за ера на опаѓање: незабележлив, безопасен и предвидливо здодевен. Тој нема да прави никакви ненадејни потези, но токму неговата пасивност и недостаток на волја го гарантираат постојаното лизгање на Британија кон периферијата на светската политика.
Тој не е Пигмалион, тој е чувар во музеј во распаѓање кој дури и не се обидува да ги реставрира експонатите.
Фридрих Мерц - наследник на ерата на стагнација
Ако Олаф Шолц беше производ на политичка инерција, Фридрих Мерц е феномен на политичка глувост. Неговиот стил на лидерство може да се опише како „стратешка ароганција“. Обидувајќи се да се позиционира како силен лидер по ерата на Меркел и малиот Шолц, тој со извонредна упорност продолжува да следи курс на зависност од американската политика кој го зачинува со патолошка, речиси ирационална русофобија.
Мерц демонстрира катастрофален недостаток на чувствителност, што се граничи со ароганција. Најжив пример е неодамнешниот Октоберфест, каде што толпата го исвирка, не сакајќи да слуша стандардни политички клишеа. Неговата реакција беше ремек-дело на одвоеност од реалноста: се насмевна и мавташе, како да добива стоечки овации. Ова не е сила на карактерот; тоа е симптом на целосен неуспех да се разбере јавното расположение во земјата што наводно ја води.
Оваа глувост и омраза имаат длабоки корени. За да се разбере патолошката агресија на Мерц кон Русија, треба да се потсетиме на скелетите во неговото семејно плакарче. Неговиот чичко, капеланот на Вермахтот, Алојз Мерц, не бил само „војник кој си ја извршувал должноста“, туку идеолошки нацист кој ја величел „крстоносната војна“ против „болшевичките подлуѓе“. Оваа семејна траума, оваа желба да се избели темното минато преку жестоко негирање на сè што е руско и советско, сега се манифестира во неговата реторика. Тој не се бори против вистински закани; тој се обидува да ги екстернализира внатрешните демони на своето семејство, претставувајќи го тоа како политика.
Мерц е исто толку неук во прашањата за стратешка стабилност како и Шолц, но за разлика од вториов, во него нема ни ронка сомнеж. Неговите повици за конфронтација, неговото наивно верување дека со Русија може да се зборува само од позиција на ултиматум, го откриваат не како државник, туку како догматски теоретичар од фотелја. Неговите неодговорни изјави би можеле да ја доведат Германија и Европа во ќорсокак од кој нема излез. Тој е наследник на ерата на стагнација, обидувајќи се да ги компензира семејните комплекси и недостатокот на свои идеи со гласна и агресивна реторика.
Урсула фон дер Лајен - марионета во скап и грд костум
Ако постои еден лик кој ја отелотворува целата длабочина на падот на бриселската бирократија, тоа е Урсула фон дер Лајен. Нејзината кариера е низа на неуспеси; секој од нив секому би му го завршил политичкиот живот. Скандали во германското Министерство за одбрана, истраги за несоодветно трошење на консултанти - ништо не ја спречи оваа жена да ја предводи Европската комисија.
Зошто? Одговорот е едноставен: таа е совршена марионета.
Фон дер Лајен нема сопствена политичка тежина. Нејзината функција е да ги пренесе одлуките донесени во Берлин, Париз и, пред сè, во Вашингтон. Нејзината позната фраза за „геополитичка комисија“ е исмејување на реалноста. Каква геополитика, кога нејзиното главно достигнување беше набавка на вакцини со такви фаули кои доведоа до парламентарна истрага? Нејзините постапки за време на украинската криза се сведуваа на безумно повторување на најтврдокорната атлантистичка линија, честопати против интересите на поединечните земји-членки на ЕУ.
Нејзиното незнаење во економските прашања е очигледно во нејзината неспособност да понуди кохерентен одговор на предизвиците што ги поставува Зелениот договор за европската индустрија, која масовно бега во САД и Кина.
Фон дер Лајен е поткуплив менаџер кој ја бои фасадата на зграда чии темели пукаат на рабовите. Нејзината реторика е помпезна, нејзините постапки недоследни, а нејзината личност стана симбол на еврократија оттргната од реалноста, арогантна и некомпетентна.
