Хју Хефнер, кој на 91 година замина по својата награда, беше порнограф и шовинист кој се збогати од мастурбaција, конзумеризам и искористување на жените. Остаре претворен во гротеска со капетанска капа, а почина како стаорец во вила која се распаѓа, со порно кое татни за време на неговите патетични оргии, пишува Рос Дутхат во колумната за Њујорк Тајмс.
Утехата на демократите е дека веќе е крајот на 2017 и се ближат меѓу-изборите за Конгресот во 2018, па за не така долго време "се додека успееме да избегнеме нуклеарна војна" претседателските избори во 2020 ќе бидат крајот на Трамп, пишува Пол Волдман во Вик.
Дали затоа што во секој момент може да твитне нешто што ќе заврши со смрт на десетици илјади луѓе, дали затоа што редовно игра по живци на јавноста со гранично расистички твитови или затоа што народ не сака да си легнува во паника од тоа што ќе твитне американскиот претседател во 4 и 20 сабајле, очекувањата на јавноста се дека Твитер ќе ја блокира и затвори сметката на Трамп. Е па, нема.
Левицата во 60-тите ја прифати политиката на идентитети (човекови права на црнците, правата на ЛГБТ итн). Истовремено се оддалечи од работничките движења и стана технократска, идеолошки неутрална (види: Тони Блер). Со тоа левицата ја изгуби универзалноста и доведе до атомизација и фрагментација на самата себеси. Денес ѝ е потребна обединувачка тема, да се најде себеси со глобална визија.
И покрај критиките за стереотипната слика за Балканот од автори како Марија Тодорова, Западот сè уште го гледа Балканот со предрасуди, од сликите за „српските влакнести мажишта“, па до Меланија како „невеста по нарачка“ и нејзиното „советско (?) југословенско“ потекло. Можеби нема уште долго да трае таквиот однос. Не затоа што Балканот се „прозападни“, туку затоа што Западот се „побалканчи“.
Ако продолжи како што е тргнато од Еми наградите 2017 ќе остане запаметено само тоа дека Шон Спајсер излегол на бина и кажал 17 зборови, кои излегоа дека се 17 зборови повеќе отколку прагот на толеранција на борците за сечии слободи и права на изразување.
Човекот е типичен анти-естаблишмент кандидат, колку што е анти-левичарскиот естаблишмент, толку е и анти-десничарскиот, и моментално најголемиот краткорочен проблем за републиканците е што мислат дека тие победиле на претседателските избори, објаснува во интервју за Лос Анџелес Тајмс, довчерашниот советник на Трамп, Себастијан Горка.
Успешно играјќи на подемот на крајната десница и резултати како брегзит и Трамп, Макрон низ целата претседателска трка против Ле Пен прилично добро успеа да ги камуфлира своите намери и планови за намалување на работничките права во Франција. Како што обично бива со нова власт, уште во првите денови од доаѓање на функција тој неповикано се фати да ги решава темите што никој не побара од него да ги решава.
Зошто јавните простори во САД треба да бидат исчистени од водачите на Конфедерацијата, додека во Британија и понатаму би останале исправени статуите на адмиралот Нелсон и Сесил Роудс, прашува уредникот на Њујорк ривју оф букс и професор по демократија, човекови права и новинарство на Бард колеџот, Иан Бурума.
Поранешниот мексикански претседател од раатот на пензионерскиот живот го дрибла Трамп уште пред американскиот претседател да стапне во Белата куќа. И како што минува време, Висенте станува само подобар во тролањето.
Победата на Макрон на француските претседателски избори беше дочекана како пресвртницата што ќе доведе до големото враќање на левицата и доказ дека политиката од лева ориентација и понатаму може да победува на гласачките кутии. По само 100 дена од неговото владеење, ова звучи како присетување на некои дамнешни златни времиња.
Владетелот на Америка на заминување во последните денови од својот мандат напиша писмо до својот наследник, го превитка и го запечати во коверт адресиран до „Господинот Претседател“. Кратко по инаугурацијата Трамп изјави дека Обама му оставил писмо, ама дека содржината нема да ја сподели со медиумите. Ја сподели.
Трамп може нема да го освои мнозинството од гласачите, ама како што сега стојат работите сигурно ќе го освои мнозинството гласови од изборниот колеџ, порачува истиот човек кој уште во јули 2016 беше меѓу првите луѓе од меинстрим левицата кој предвиде пораз на Хилари.
Форбс пишува дека САД треба да почнат да размислуваат во поконкретни термини за можноста од напад од Северна Кореја. Би било тоа класично ширење милитантна параноја додека не ви текне дека на едната страна на клацкалката седи некој како Ким а на другата некој како Трамп.
По логиката на до неодамна неприкосновено доминантната идеологија, неолиберализмот, пазарот и конкуренцијата се единствените чесни судии во животните битки. Но, кога тие битки создаваат армии губитници, прашање е на ден кога тие ќе го одберат својот Трамп или Брегзит.
Без разлика како изгледа лудилото на кој и да управува со Северна Кореја, на секој тамошен владетел му е кристално јасно дека напаѓање на САД со нуклеарки без сомнеж ќе резултира со одговор кој неизбежно ќе ја претвори земјата во еден џиновски кратер.
Во Америка е, кај ќе биде :) Сè уште не може да го поднесе Трамп но деновиве мора по медиуми да чита како токму неговите гласачи биле клучни за победата на цепаницата.
ФОМО (страв од пропуштање / fear of missing out) е кратенката што без да трепнеме им ја налепивме на тинејџерите и приближно младите, затоа што се неспособни да остават тоа смартфонот и да престанат да проверуваат што прават другите по Инстаграм и Фејсбук. Сега ФОМО тропна на врата и кај овие разумниве и способни генерации.
Американската амбасада во Авганистан го смета 5-минутното возење од своите канцеларии до аеродромот во Кабул како премногу ризично, заради што целиот свој персонал од точка А до точка Б го префрла со хеликоптер.
Авторот на текстот за Вајс предлага уште од сега да им бидат скратени маките на сите Американци што стравуваат дека рушењето споменици на историски ликови од конфедерацијата утре ќе се претвори во рушење споменици на Вашингтон или на Џеферсон (инаку и двајцата сопственици на робови).