Она што ни недостига е „ситуациона еротика“ – чувство што не е нужно поврзано со траума, категорија, фетиш или сексуална ориентација. За да дојдеме до таму, мора да го „убиеме паноптиконот“ во нашите глави – тој внатрешен глас што секогаш нè набљудува. А за да го направиме тоа, треба да престанеме да ги набљудуваме и другите, да ги експонираме, да ги влечеме низ интернет за „казна“. Не секоја порака е за објава. Не секоја лична приказна е за анализа. Мора да престанеме да ги мешаме осудата со правда, и „постирањето“ со политика.