„Приказни за начини и средства“ (Stories for Ways and Means) не е баш типична сликовница. Со оглед на тоа кој ја пишувал, тука има и чудни слики, и „мрсни“ зборови, и откачени приказни. Ама приходот од продажбата оди кај деца на кои им треба помош.

Eри де Лука, добитник на Европската награда за литература за 2013, фален како „писател на деценијата“ од Кориере дела Сера во 2009, сега доби уште едно престижно признание - годишната награда за најлоша секс сцена во книга.

Денот ни почна со песна на Џовани на Фејсбук, посветена на неговата глава. Не за да му контрираме, туку само да се надоврземе со друг тип на болки и можни иљачи, еве го оригиналот, и нашиот одговор.

Младиве се за греота. Затворени по дома, водејќи виртуелни животи, тие не се соочени со реалниот свет, во кој треба да покажеш издржливост, храброст и одлучност. Мислејќи дека се посебни - каква што е наводно секоја снегулка - тие се ранливи, и лесно се топат. Не дека нема такви и возрасни.

Има и позабавни. И со попознати глумци. И со интересни приказни. Ама во моментов не знаеме за друга серија која поставува антрополошки позначајни прашања од оваа. Третата сезона само го потврдува тоа.

Театарските претстави, како јавни настани, се податни за изразување политички ставови, или барем за привлекување внимание. Неодамнешните случувања околу мега-популарната претстава за создавањето на американската нација повлече дискусија за функцијата на театарот денес.

„Никому ништо во наследство не оставам“, пишуваше Борхес во една од неговите мрачни песни додека беше жив. Но други го користат тестаментот за да испратат порака од оној свет, без оглед дали е тоа благодарност, горчина или каење.

Дркање, тикнање, ма’ање..тешко дека некој може да промаши за што станува збор кога ќе се употребат овие глаголски именки во македонскиот. Но во некои други јазици заради табуто на самозадоволувањето (или од чисто поетски причини), изразите се толку метафорични што човек може да мисли дека станува збор за нешто сосема друго.

Додека Американците го слават Денот на благодарноста, една необична приказна за концерт кој се одржал токму на овој ден пред 40 години, на бенд кој се вика - Бенд.

„Целта на оваа книга е да ве запознае со сите елементи на човечката природа и да овозможи нивно читање кај сите мажи, жени и деца, во сите земји“.

Навикнати сме класичната музика, особено операта, да се занимава со метафизички теми, метафорично прикажани низ ликови и теми од историјата. Но она што денес изгледа како банална актуелност, утре ќе биде историја. Полна метафизика. 

Кога Уелбек како млад живеел во соба со само еден душек во неа, на ѕидот имал постер од Иги. Овој пак во суровиот но хуман песимизам (да, има и такво нешто) на Уелбек ги препознава и сопствените битки. Двајцата сега се протагонисти на нов филм, кој би требало да ги охрабри сите оние млади уметници кои имаат проблем со себе и со светот.

Сме чуле за хетеро-, би-, хомо-, а-, но што (по ѓаволите) би можело да биде тоа деми- или „полусексуален“?

Никогаш не доби Нобел за нив, но Кеш освен снимените песни во тек на неговата петдецениска кариера напишал и куп стихови кои не доживеале (или не ни требало) да бидат придружени со музика. Сега се објавени во нова книга.

На прв поглед само мала приказна за исти такви луѓе, кои се обидуваат да живеат едни покрај други, а само кога баш мораат и едни со други. Но кога со одјавната шпица низ салата ќе се распрскаат звуците на „Зборот кој нè навреди“ и гласот на Јосипа, сфаќате дека сте присуствувале на филм со храбра и универзална порака за љубов и почитување, толку мека, а толку проклето потребна.

Лексикографскиот гигант Лангешајд го прогласи традиционалниот „Младински збор на годината“. Победникот - англиското fly.

Од звук кој треба да ве разбуди наутро, до оној кој треба доволно да ве уплаши за да станете од столче и да ја напуштите просторијата, аудио дизајнот подразбира вештина на комбинирање на нешто што интуитивно се доживува како тревожно, но и кое многу прецизно го означува степенот на итност, за да спречи непотребна паника. И сето тоа не е баш толку едноставно колку што изгледа.

Кога на почетокот на годинава беа укинати авторските права на книгата на Хитлер, беше издадена ново, анотирано издание, кое веднаш стана бестселер. Сега тоа доби и значајна академска награда во Германија. Тајмингот, велат, не можел да биде подобар.

Италијанската винарија Мате Кореџа и дизајнерската агенција Риверс Иновејшн се здружиле во проект кој ветува „средба помеѓу одлично вино и задоволство од читањето“.

По ланскиот збор на годината, кој не ни беше класичен збор туку емотикон, оваа година Оксфордските речници изгледа решија да бидат малку поангажирани. „Пост-вистина“ не е нов термин, но беше актуелизиран во контекст на брегзит и претседателската трка во САД. Уште подетално, употребен како придавка, „пост-вистинита“ се користи со една специфична именка - политика.

Едно од нај „кафкијанските“ доживувања е кога некој итно ви треба а на неговиот телефон ви се приклучува телефонска секретарка, или кога заглавувате во лавиринт на говорни автомати со првото „за тоа и тоа притиснете 1“. Идејата за ваквата технологија можеби потекнува токму од Кафка?

И покрај купот инфраструктурни, економски и други проблеми во Албанија, нејзиниот премиер наоѓа време и за сликање. Во моментов е во тек негова изложба во една од врвните светски галерии.

Болничарот Крис Порс (Chris Porsz) олабавувајќи се од стресот на работа во 70-тите и 80-тите киснел на улиците на Петерборо, Англија, сликајќи ги панкерите, полицајците, љубовниците и тинејџерите. Скоро четири децении подоцна тој се враќа во градот и ги слика истите луѓе. Ефектот на „пред“ и „потоа“ е одличен.