Уметничката организација Creative Time, во соработка со француската концептуална уметница Софи Кал, започнува 25-годишен проект на гробишта во Бруклин. Насловот е „Тука лежат тајните на посетителите на гробиштата Грин Вуд“.

Серијата во десет продолженија за семејство кое држи бар со стогодишна традиција во Њујорк најпрвин изненадува затоа што е со Луи Ц.К. а не е комедија. Ако го надминете ова првично изневерено очекување, може да се фатите како уште некоја минута по завршувањето на секоја епизода зјапате во затемнетиот монитор, размислувајќи за смислата на животот. А признајте, од кога не ви било така?

Од објавувањето во 1966, славниот роман на Капоти има доживеано бројни фалби, но и критики. Сега, по вестите за можен ракопис чиј автор е еден од ликовите на „Ладнокрвно убиство“, приказната дополнително се комплицира.

„Овозраснив!: стикери за пораснати“ ги зема предвид сите банални, но доволно тешки секојдневни постигнувања, кои за многумина не се лесно совладливи. Нешто како книга за самопомош, таа е всушност албум со сликички, преку кои се навикнуваш на тешката задача да бидеш одговорно возрасен, и се самонаградуваш секогаш кога ќе успееш во тоа.

„Енкрипција“, „анонимизација“, „машинско учење“, „нет неутралност“...Технолошкиот жаргон знае да биде комплициран за оние вон ваквите професии, на кои тие треба да им бидат објаснети како на петгодишно дете. На пример - со аналогии.

И во 21-иот век „Марсовец“ е сè уште генеричко име за вонземјанин, бидејќи токму со оваа планета е поврзан и нашиот страв од непознатото, но и желбата за освојување нови светови. Едно лингвистичко недоразбирање ја има подгреано надежта дека таму навистина има живот.

Ова време минатата година пишувавме за тоа дека британска компанија произведе „Вантацрна“ боја и му даде ексклузивни права за нејзино користење на британско-индискиот уметник Аниш Капур. Тогаш сликарите низ светот остро реагираа на ваквото монополизирање на боја. Еден од нив сега се одмаздува, со добра смисла за хумор.

Интересна музејска идеја, која додуша може да повлече дискусии кои се прелеваат вон областа на физичката антропологија. На пример, кој повеќе личи на Аполон, просечен Бугарин или Македонец? 

На некогашниот пејач на Смитс не му е прв пат да западне во контроверзи. Во случајов на маичка што планираше да ја продава како сувенир на следната турнеја во САД тој има искомбинирано свои стихови со лик на познат црн писател и активист. А комбинацијата е отворена за толкувања.

Запролети, и само што седнавме во двор на омиленото место под јоргованот, пред нас почна нешто да трепка - билборд со подвижна реклама за некакви светилки. Не дека не можеме да го помрднеме столчето, ама како побогу некој да се заштити од тоа да му се загадува погледот? Една изложба на отворено нуди решение, иако не трајно. Ние ќе мораме подесно-полево.

Делата на најпознатите руски писатели - Толстој, Достоевски, Чехов, Гончаров, Тургењев - долго време не им биле достапни на читателите од англиското говорно подрачје. Додека една болникава и невпечатлива Британка не одлучила да ги преведе.

Историјата на книжевните л’жги и местенки е долга и богата (за што имаме пишувано тука). Но само во Русија од раниот 20 век можело да се случи поезија да биде повод двајца мажи да пукаат еден во друг.

Една оксфордска запирка, пред или после некој збор, значи многу кога е во прашање законот. Вака внимателно да беше пишуван уставот на РМ, каде ќе ни беше крајот?

Нова книга под наслов „Трувajн: двајца браќа, киднапирање и потрагата на една мајка“ на Бет Мејси е посветена на животната приказна на двајца албино браќа со афро-американско потекло, кои биле грабнати и присилени да настапуваат во циркус во 1920-тите.

Вознемирувачка, ама издржана лекција по историја: нова книга тврди дека ретките случаи на еднаквост од глобални размери била постигнувана исклучиво во времиња на големи кризи, кога на Земјата шетале четирите јавачи на апокалипсата (кои додуша ширеле несреќи главно во женски род): глад, смрт, војна и освојување. Зарем до ова дереџе дојдовме, да се надеваме на апокалипса?

Колку и да ја сакаме серијата, не можеме а да не забележиме дека по 225 епизоди во неа почнува да се случува нешто чудно. Последната, 18-та епизода од десетата сезона е повеќе депресивна психо-драма отколку комедија. Ова, како и најавата за сосема нова серија посветена на детството на еден од ликовите, е можна најава за нејзиниот крај.

Нова биографија на Клара Петачи, ќерка на личниот доктор на Папата, која на 20-годишна возраст ја остварила својата опсесија, да му биде љубовница на 49-годишниот Дуче. 

Не се работи за метафорично „труење“ со пропаганда или со погрешни политички одлуки. 12 млади мажи во 1902 волонтирале за истражување на американската влада, согласувајќи се таа полека да ги труе, за научни цели.

Во хотелот Челси свои дела напишале Боб Дилан, Коен, Џек Керуак, Вилијам Бероуз. Имало и помалку познати уметници кои со години живееле тука како потстанари под „спонзорство“ на хотелскиот менаџер. Тој деновиве почина, на 82 години, носејќи ги со себе и бројните приказни кои се граничат со митови. 

Добитник на Нобелова за книжевност кој пред 40 години заминал од родната аргентинска провинција за да живее во пософистицираната Барселона, одеднаш одлучува да ја прифати поканата на тамошните локалци, кои сакаат да го прогласат за почесен граѓанин. Работите бргу излегуваат од контрола.

Нејзината книга интервјуа која ќе се промовира вечерва (петок) во 20,30 во „Подрум“ во Буњаковец е со пребогат кастинг: перјаници на балканската литература (Басара, Луциќ, Перишиќ, Рудан, Буриќ), музичари (Бреговиќ, Чолиќ), актери (Шербеџија) и светски познати готвачи. Има дури и еден владика и една Нобеловка за литература! И сето тоа затоа што една паметна и упорна жена одлучила да го засука новинарскиот ракав, давајќи им активен отпор на медиокритетството и мрзата.

„Ама така пишуваше на интернет, професорке!“ - стандардното објаснување за некаква глупост во семинарските на генерациите растени онлајн барем за оние американските има антидот во форма на систем за проверка на вистинитоста на она што се цитира. Тој сега има и нов начин на датирање - пред, за време и (кој знае) по Трамп.

9 март во Франција е националниот ден на слухот, посветен на зголемувањето на свесноста за проблемите на 6-те милиони луѓе со нарушен слух во оваа земја. По тој повод излезе стрип кој го прикажува секојдневниот живот на едно семејство со глуво дете. 

Нушу е слоговно писмо, многу поразлично од традиционалните кинески идеограми. Од 19-тиот век се користел за пишување на специфичниот дијалект кој го зборуваат луѓето од провинцијата Хунан во јужна Кина. Но го знаеле само жените.