Звучи како клетва упатена во афект од гневен родител („што те родив“), или како нешто што во моменти на очај човек си го кажува самиот на себе („камо среќа да не се родев“). Но чисто филозофски, дали постојат аргументи за тоа дека е подобро човек никогаш да не дошол на овој свет?

Местото на Марија Кири во историјата ѝ припаѓа заради истражувањето на радиоактивноста, но еден поглед во нејзината биографија открива уште една област во која била пионер - јавното собирање средства, или денес познато како „краудфандинг“.

Светот е огромно, физички и ментално несовладливо пространство, кое често нè фрустрира. Оттаму, не е ни чудо што од време-на време сакаме да се утешиме со негова „минијатуризација“.

Нова книга е посветена на чадорот како практичен, но и симболички предмет во животот и во литературата. Таков кој денес ќе ви треба.

Приказна за дечко од Автокоманда и неговиот татко болен од рак, кои можат да бидат кои било татко и син, од која и да е земја, во која луѓето од маргините се препуштени сами на себе. Топла и хумана, како тукушто испечен домашен колач. 

Веднаш ни текна колку добро оправдување би било ова - те немало цела ноќ дома, ама не си пиел туку си читал. И после, логично, ти се приспало.

Масовните движења на население логично предизвикуваат демографски, но и културолошки промени. Во случајов се работи за еволуција на англискиот јазик на местата каде се концентрираат бегалци, на пример во пренаселениот камп Морија, на островот Лезбос.

Ангелхаха е првата уметничка авио компанија која ќе лета патници директно до битни изложби и уметнички настани низ светот. Првиот лет е закажан за 6 декември. Иако тешко дека повеќето уметници би можеле да го платат.

„Дали солзите на Ратко Младиќ се со ист состав како солзите на таткото на малата Медиса, или со солзите на Хусо Силајџиќ од Горажде?“, прашува Дежуловиќ, ризикувајќи да го претстави крвникот речиси како човек. 

Малку поинаков курс наменет за будење на креативецот во секого. Со мала помош на „зелено“.

За „вистинските“ театрофили ова може да звучи ко богохулие. Но да можеш да гледаш снимки од славни претстави, па и преноси во живо од актуелни изведби некаде низ светот, каде инаку тешко дека би патувал само за да појдеш на театар, тоа нам ни звучи како одлична идеја.

Kуп претходни филмови кокетирале со верска сатира, Го замислувале и Го карикирале, и низ смеа поставувале заебани животни прашања. Ама заборавете го Брус Олмајти, за него семожниот Бог од овој филм е - Господ!

Подзаборавената приказна за Сабина Шпилрајн, пионер во областа на психоанализата, жртва на антисемитизмот, нацизмот, но и на нејзините машки колеги кои „зајмеле“ од нејзината креативност и оригиналност.

Доколку по некое чудо повторно оживеат средовековните практики на посрамотување со носење на вакви метални маски, ќе се изнагледаме „Дарт Вејдери“ по нашите улици. A не дека срамотењето не се прави сега на други начини, и кога е заслужено, и кога е само за сеир. 

Модерната верзија на нашето утринско кафе се појавила во 15-тиот век и ги заменила дотогашните полу-блуткави пијалоци направени од нешто што личи на кафе, ама не е кафе туку е, на пример, цикорија. Но во 1905 во Бремен, Германија, извесен Лудвиг Розелиус, открил метод на производство на вкусна безкофеинска верзија на она што нè држи будни во ваков тмурен ден.

Името на источната римска империја, во форма на придавка, најчесто означува комплициран општествен систем кој функционира преку интриги, корупција и предавства. Тоа е неправедно за една култура која на светот му дала многу повеќе од тоа.

Зошто токму оваа година не ни е сосема јасно, но 35-годишен Британец живее како да е уште во првата половина на минатиот век. И, за чудо, не изгледа ич лошо.

Уште еден одличен филм на Звјагинцев по „Враќање“ и „Левијатан“, после кој не можете веднаш да одлучите како се чувствувате, и дали и што сте научиле од неговата морничава приказна. Отприлика исто како и сите ликови во него, кои никако да излезат од лимбото на нељубов, и одлучно да пресечат - или вистински и пожртвувано да сакаат, или барем активно да му се спротивстават на она што го мразат.

Како се чувствувате во врска со отсуството на визуелна дразба во текстов во форма на фотографија или цртеж? Искрено, нам ни е некако шубе. 

Западната книжевна традиција не може да се замисли без „Илијада“ и „Одисеја“, а секако и без нејзините преведувачи. Ново издание на „Одисеја“ на англиски е прво во долгата англо-саксонска традиција на преводи на ова дело започната во 17 век, препеано од жена. 

Во мај објавивме дека Рокенрол халата на славните во Кливленд, Охајо, бара библиотекар, за да раководи со големата архива од 20.000 книги, списанија, предмети, како и 500 академски дисертации во врска со рок и поп музика. Па, кој го доби местото?

„Сеќавање на ова“, „да не се заборави она“... Нашиот вообичаен став кон заборавањето е негативен - се плашиме од секојдневна расеаност, а спомнувањето на Алцхајмер нè ужаснува. Но што ако една пристојна мерка на колективен заборав е нужен предуслов за мирно и толерантно општество, а постојаното потсетување е политички, општествен и морален ризик?

Се смета за добро однесување, па дури и обврска, да се покаже почит за актуелни култури и начини на живот кои се поинакви од нашите. Но што е со оние на луѓето од минатото, кои имале различни стандарди за тоа што претставува прифатливо општествено поведение? Дали е исправно, па дури и фер, да ги оценуваме нивните постапки според денешните норми, за кои тие не ни можеле да знаат дека некогаш ќе постојат?