Нова книга ја раскажува приказната за Плени Винго, обичен Американец, кој како и голем број други негови сограѓани за време на Големата депресија морал да смисли креативен начин да заработи некој долар. Неговиот бил - да оди наназад.

„Новата академија“, основана откако доделувањето на Нобеловата за литература за оваа година беше откажано како резултат на сексуален скандал, ги објави своите финалисти.

Дебиси некогаш изјавил дека музиката е „тишина помеѓу нотите“. Но Роман Тиери се обидува таа тишина да не стане заглушувачка. Веќе десет години е во потрага по заборавени клавири покриени со прашина, кои ги минуваат своите последни денови во осама.

Разликата помеѓу културен артефакт и вселенски отпад е тешка за одредување, па дури и (или особено) стотици километри над Земјата.

Рускиот режисер Иља Кржановски, Брајан Ино, Марина Абрамовиќ и Масив Атак ќе постават огромна уметничка инсталација - реплика на Берлинскиот ѕид, симулирајќи како изгледало да живееш обиколен од него.

„Ова не е бaзирано на вистинска приказна“, пишува на почетокот на филмот. За потоа неколку зборови да исчезнат, и да остане - „ова е вистинска приказна“.

Курдско-иранскиот писател Беруз Бочани во 2013 побарал азил во Австралија, но наместо тоа бил испратен во озлогласениот центар за имигранти на островот Манус. Последниве пет години пишувал книга, и тоа преку пораки кои ги испраќал преку сервисот Whatsapp.

Обраќањето на диригент пред концерт не е нешто необично. Но диригент да се огради од изведбата, пред да биде исвирена една единствена нота е незамисливо. Па сепак, тоа се случило, во Карнеги Хол, во 1962.

Во текот на годината има момент кога ме фаќа шубе што бројот на изгледани филмови и серии (и текстови напишани за нив) е неколкукратно поголем од оној на прочитани книги. Ама затоа лете балансот во личната вселена колку-толку се воспоставува. Овој пат со книга од 866 страници.

Не сме чуле за случај уредник во наша издавачка куќа да се осмелил да му чепне во делото на домашен автор. За разлика од ваквиот нежен однос, во други контексти копи-едиторот знае да биде и продуктивен, но и многу суров соработник. Каде е границата?

Откако 35 години работел во мртовечница, Јури Шчукин собрал морничава збирка на унакажани остатоци или цели тела на „грешници“, и формирал музеј, надевајќи се дека грозните глетки ќе превенираат посетителите да западнат во истите проблеми како и некогаш живите експонати.

Онаа стереотипна слика на човек на пуст остров, опкружен само со куп книги, ни изгледа страшничка. А кафани? А други луѓе? Еве конечно варијанта која ни е сосема прифатлива.

„Инста романи“ е нова иницијатива преку која корисниците на инстаграм можат да читаат книги и на овој начин. За конзервативните како нас ова е тотално непотребно, но признаваме дека убаво изгледа - кориците, на пример, мрдаат, и има музика.

Секој ден десетици илјади „влогери“ погледнуваат во својата камера и изговараат позната фраза (главно на англиски): „Како е дечки?“ А оние кои ги следат имаат чувство дека им се лични пријатели, дека ги познаваат. Всушност, врската е еднонасочна и долгорочно непродуктивна.

Во Струга деновиве ќе престојува поет кој зад себе има интересна семејна историја и творештво кое било забранувано во неговата татковина. На младите поети им советува интелектуална љубопитност, но не и „работа“ во класичната смисла на зборот.

Имаше една наводно вистинска приказна за тоа како татко-богаташ го научил синот како треба да се однесува во бизнисот. Му рекол да скокне од високо, а дека тој ќе го дочека во раце. Потоа се тргнал на страна, а детето паднало и се повредило. „Го направив ова за твое добро. За во бизнисот да немаш доверба во никого, па ни во сопствениот татко“.

За Аниш Капур сме пишувале повеќе пати, како кога доби ексклузивно право за користење на најцрната црна на светот, која според многумина има „нереални својства“, на пример она на длабочина. Но дека реалното и нереалното се испреплетуваат сфатил неименуван Италијанец, кој паднал во два и пол метри длабока црна дупка насликана со оваа боја.

Како што има италијанска, „шпагети“ верзија на вестерн, сега има и индонезиска. Режисерка е жена, и таа е пионер на нов жанр, сатаи вестерн, според традиционалното индонезиско јадење - ражнич од месо и сос од кикирики.

Додека нивните европски колеги сината боја добиена од лапис лазули ја плаќале во суво злато, и ја штеделе само за најважните теми, Маите сами измислиле прекрасна сина нијанса, која масовно ја користеле. 

Како да се победи суровоста на времето што минува? Со тоа што ќе се биде присутен во моментот, слушајќи го сето она што се случува околу нас, фучењето на автомобилите, тропањето на нечиј чекан врз штица, далечна смеа на луѓе излезени пред дуќан на цигара.

Во Музејот на науката во Лондон се поставува изложба која се најавува како „спектакуларно интерактивно искуство“, со уникатни артефакти и визуелизации кои (буквално) фрлаат нова светлина на врската на човекот со најблиската негова ѕвезда.

На почеток изгледа дека овој филм би им се допаднал исклучиво на љубители на мачки. Но како што тече, сфаќате дека тој не е (само) за мачките на Истанбул, и не е само за неговите жители кои се грижат за нив. Тој е за сите луѓе кои сè уште веруваат во соживот со други суштества, без оглед дали тие се со крзно и опаш, и дали предат или не.

Големите полека заминуваат и не изгледа дека имаат достојни наследници. Арета била првата жена примена во Рокенрол халата на славните, а нејзината петдецениска кариера го оправдува епитетот „кралица на соулот“.

Хајнрих Карл Буковски, роден на 16 август 1920 во Андернах, Германија, тогашна Вајмарска република. Претставник на нешто што се нарекува „валкан реализам“, оној сировиот и понекогаш суровиот поглед на животот, кој и таков е сепак убав.