Постојат лоши политики, и постојат стварно лоши политики. Се прашував кога ќе се појави идејата за воведување на контроли на цените како средство за спречување на инфлацијата, и ете ја, се појави на последниот самит на Г7 лидерите.

Блоковска поделеност и Студена војна се природна атмосфера за НАТО и суштина на неговото постоење. Алијансата сега фрла око и на Кина, а на самитот во Мадрид се цртаат новите борбени линии кои ќе траат со генерации. Само што денес светот веќе не ја купува приказната дека се работи за глобална борба за слобода.

Што е следно по падот на Северодонецк, по крахот на целосната западна аналитика околу решителноста на Москва да ја добие војната, по неуспехот на Западот да ја сфати длабочината на омразата и презирот што Путин ја има кон нив?

Црниот врховен судија кој гласаше за уривање на одлуката со која абортусот беше уставно загарантиран, од прогресивците доби повеќе хејт и омраза отколку белите судии кои гласаа како него. Просто затоа што е црн, а секој црнец, мислат тие, мора да е од нивна. 

ЕУ и формално ја додаде Украина на листата кандидати за членство, ама ако внимателно погледнете под целата помпа ќе видите дека ова е далеку помала работа отколку што Брисел сака да верувате.

И покрај првичната колебливост (Путин мора / не мора да биде соборен од власт), американската реторика се заострува со тек на време: во март целта на Америка беше Украина да се одбрани себе си; до крајот на април целта беше „ослабена“ Русија. Меѓутоа една конзистентна работа е дека Америка нема да почне војна со Русија за Украина.

Ако ви пречи 5 долари за галон гориво, тогаш помислете како е на 8 долари (колку што е во Италија). Или природниот гас кој во Италија е четири пати поскап отколку во Соединетите држави.

Охрабрувачки звучат повторувањата дека Запад не смее да дозволи Русија да победи во војната но ситуацијата друго кажува: Русија има освоено територија колку Холандија и Белгија заедно, а не ја добива ни глобалната игра со санкциите. „Што поскоро треба да ставиме крај на оваа војна која не ја добиваме“, порачува германски издавач и публицист.

Според многу сондажи, Републиканците имаат одлични шанси за победа на претстојните ибори во ноември. Главата причина: Демократите со години губат гласови кај белата работничка класа. Сега тоа им се случува и со латино, црните и азијатските работници.

Прајдот е станат помпезен, гротескен и нетолерантен, пишува еден англиски сценарист кој е геј но не би да драматизира околу тоа. Знамето кое нон стоп се апдејтира, кратенката која постојано добива нови букви, изливи на солидарност од сите страни, сето тоа прави јуни да стане еден од потешките месеци за поднесување, пишува тој. 

Војните во странство обично се најпопуларни на почетокот, посебно ако на американската јавност и се рекламирани во морално апсолутни термини, меѓутоа освен ако не се завршат релативно брзо со одлучна победа, јавната поддршка и политички консензус почнуваат да се распаѓаат. И изгледа дека токму ова се случува со војната во Украина.

Комбинација од „елити“, „реформатори“, „гневни претприемачи“ плус премиерот Ли Кечијанг е наводниот состав на опозицијата со која се соочува кинескиот претседател и која му ја крои пензијата по гласањето за нов мандат закажано за есенва.

Уште еден помирувачки глас од Западот, овој пат во облик на колумна од британскиот новинар и колумнист на Гардијан, Сајмон Џенкинс, порачува дека „Далеку од тоа да ја присилат Русија да излезе од Украина, санкциите предизвикуваат големо страдање низ целиот свет како што цените на храната и  струјата нагло растат.“

Модната Библија Вог порача дека тој што не ѝ верува на Амбер Херд има кородирана емпатија. На девојка која мораше да напушти школо откако ја предизвика транс-родовата идеологија, пак, не ѝ се веруваше до толку. Зошто на еден тип жени рабудените им веруваат по автоматизам додека други се игнорираат? 

Во својот нов стенд-ап специјал на Нетфликс, Рики Џервејс кажува заебанции за транс луѓе, за СИДА, за Хитлер. Веројатно можете да погодите за што од тие теми има проблеми. Можеби кралот не е гол, можеби кралицата има пенис.

Ова е совршена војна за воено-индустрискиот комплекс со кој доминира Америка. Нема вреќи со тела на војници кои се враќаат дома, нема антивоени демонстрации. Практично не постои никаков притисок да се преговара а анти-военото движење се сведува на навивање за украинската војска.

Со најавата дека целта на САД сега е не само да ѝ се помогне на Украина туку и долгорочно да се ослаби Русија, американскиот претседател го тера Путин во ќош од кој тој ќе може или да се предаде, или двојно да нагази на воената опција. А Путин досега се нема предавано.

Тешко е да се наброи колку пати Ноам Чомски се има произнесено за Доналд Трамп и тоа никогаш, ни ронка, не било во полза на златокосиот. Сега кога е јасно дека ѓаволот ја однесе шалата, стариот порачува дека среде оваа воена бучава, постои еден глас на разумот на Запад. Трамп. What a time to be alive!   

Прави ли Америка терен за мала нуклеарка, некаде во Донбас, за која со павлов рефлекс ќе биде обвинета Русија? За да се дознае вистината од каде била лансирана веројатно ќе бидат потребни неколку дена. Но, вистината и онака не е важна. Важна е перцепцијата.

Пиење солзи од лицемерните факт-чекери кои одеднаш ги открија опасностите од приватизирање на просторот за јавен говор. Небаре пред Маск, Твитер беше во раце на работничко самоуправување. „Морони, уживајте во ролеркостерот, вие го имате изградено,“ им порачува сега Мат Таиби.

Кога товар руски дизел не е товар руски дизел? Одговорот е кога Шел, најголемата европска нафтена компанија, ќе го претвори товарот во она што трговците го нарекуваат „Латвиска мешавина“.

Гледано низ европски леќи, се чини дека континентот никогаш не бил толку цврсто на вистинската страна на историјата. Гледано без тие леќи, над половина од светското население живее во земји кои не се проклучија на санкциите кон Русија. А како да им веруваат на земји на кои „диктаторот“ Мадуро преку ноќ им стана респектабилен трговски партнер? 

За 42 години, Американците срушиле или пробале да срушат 72 странски влади. Онаму каде што успеале, често настапувала нестабилност, помалку демократија, опасност од граѓански војни. За на крај, на власт да дојдат некои кои се 1.000 пати понепријателски настроени кон Америка. „Сакаме тоа пак да го пробаме со непријател кој има нуклеарки?“

Првиот текст против воена агресија, Ноам Чомски го има напишано на 10 годишна возраст, по паѓањето на Барселона во 1939 година. Првпат е уапсен во 1967 година, на протестите против виетнамската војна, после што дели ќелија со Норман Мајлер. Ако тој на свои 93 години вика дека ова што сега се случува е зезнато, тогаш - зезнато е.