Не стивнуваат позитивните зборови за нашата најголема фудбалска легенда од сите страни на светот. За Гоче пред Евро 2020 пофално се пишува од Австралија до Америка.

Сигурно сте ги сретнале, а можеби сте и едни од нив - луѓе кои развиваат непријателски чувства кон некого само затоа што тој или таа им оди на нерви. И тука не се работи за обична антипатија, туку за активна „ничим изазвана“ омраза, која стои на патот на соработката, добрата волја и пријателството.

Својот фудбалски и животен пат Калиду Кулибали го раскажа за реномираниот The Players’ Tribune за кого своите кариери ги раскажаа најголемите фудбалски и општо спортски ѕвезди.

Да пишуваш рубрика за култура во турбулентни времиња е привилегија. Додека околу тебе „племето“ си ги вади очите, ти се бавиш со фини нешта - годишнини од раѓање на омилени музичари, опскурни изложби, патеписи од далечни земји (колку подалечни, толку подобро), стрипови, исчезнати панкери и умрени готвачи.

Вардар е убедливо најконстантен клуб во Лигата на Шампионите, а одбраната е толку проклето добра да на 10 натпревари во ЛШ прими само 224 голови. Не треба да се грижиме за тоа што ќе биде утре, туку треба да им ја дадеме целата поддршка на момците да го направат тоа што никој друг до сега не го направил. Да ја извезат таа втора златна ѕвездичка на дресот.

Ова е една од оние колумни коишто цел живот сонуваш да ги напишеш, а кога ќе седнеш на тастатура ти се тресат руки и ти течат солзи радосници од возбуда.

Јас ќе ѝ се вратам на репрезентацијата! За инат. Проклетието нема да трае вечно, а и играта ми дава надеж. Погледнете хајлајтс од трите текми. Можеби ќе ве натераат и вас да дојдете на стадион. Не за ФФМ, не за Илчо, не за Мрме…за тие момци што изгинаа три утакмици, а не ги сака…упорно не ги сака.

Пред пар месеци, бескомпромисниот критичар Борис Дежуловиќ напиша колумна во која подвлече паралела меѓу ЕП 1995 во Атина кога хрватските кошаркари го напуштија подиумот и ОИ во Рио 2016. Колумната е поактуелна деновиве отколку тогаш.

Неоспорен факт е дека и играчите сносат голем дел од вината, ама менаџментот на ФФМ со својата индијанска политика на селекција на фудбалери според мене е најголемиот кривец за овој шамар.

Факат долго ме немаше. Знам, знам што мислите: овој го немаше, ама чим се отвори шанса за јадење гомна прв е да се јави. Искрено причините се скроз други, ама после недела дена фрустрација која ми ја приреди кошаркарската репка, а од која недела дел поминав и во Загреб, не издржа срце да не седне пред тастатура и да се отвори.

Имаше деновиве човечки убави и искрени испраќања од починатиот Арсен; Раде Шербеџија и  Зоран Предин, Миљенко Јерговиќ, Ѓорѓе Балашевиќ....Одбираме да ви го пренесеме сеќавањето на Анте Томиќ за епизодата кога му земал интервју за Плејбој. За контроверзите во самиот Арсен, за простаклукот и аристократската рафинираност кои истовремено ги поседувал. Му кажал еднаш Томиќ: "Се имате повлечено во себе". Арсен одговорил: "Е, не, во тебе ќе се повлекувам".

Лисабон ми беше трето финале, ама неколку месеци уназад, уште пред да се знаат финалистите имав некој осеќај дека ќе биде посебно.

Се надевам дека политичарите ќе сфатат дека спортот е не најдобриот, туку единствениот амбасадор на една земја и парите наместо во статуи од бронза и бродови во непловни реки, ќе ги инвестираме во спортски достигнувања на генерациите што доаѓаат.

Очигледно е дека има многу лоша крв во таа репрезентација. Време е да се исчисти за да тргнат обединети во новите предизвици кои се пред нив. Треба мушки да излезат пред јавноста и да кажат све што ги мачи. Све што им лежи на срце. Ама баш све!

Неодамнешните настани околу Сирија ме натераа да му се обратам директно на американскиот народ и неговите политички лидери. Ова е важно да се стори во време на недоволна комуникација меѓу нашите две општества.

Кога ќе стигнете на Вембли, одма се осеќа духот кој овој стадион го има. Како да знаеш дека влагаш на место кое има историја од 100 години неверојатни утакмици. Сум акал по многу стадиони у светов, ама ретко да осетиш таква енергија како овде.

Ми се јавува пред некој ден во два по полноќ Кожо, да ми каже виц. Има тој таков обичај, да ѕвони во глуво доба на ноќта од кафана, да каже виц. Елем, разговараат во Бјелина двајца млади богослови: „Знаеше дека Качавенда е геј?", прашува првиот. „Не ме заебавај?!", се изненадува другиот. „А мене синоќа ми се фалеше дека е владика!"

Осоколени после добрите игри претходно у циклусот, а и после две пива пред утакмица се лупавме у груди како идеме на победа и освета за оние неправедни 0:2 у Скопје. После 15 минути ни беше јасно дека Белгија е класа изнад нас а после пола саат дека бункерот мора да издржи пошто гол не даваме.

Кога си тренер на Вардар, прагот на толеранција е многу понизок. Целава работа мора да се сопре пред да биде премногу касно. Неуспех или не дај Боже пораз против Пелистер значи дека можеш слободно да ја прифатиш работата во Манчестер.

Треба да се оди на гости и да се примаат гости. На тоа се држи ова малку од нашиот живот.

Базична лекција по демократско уредување и регулирачки усул на Теофил Панчиќ, по повод паѓањето на Уставен на забраната за ноќно купување алкохол во Белград. Се препорачува за морални паничари кои сакаат да дознаат во што е разликата меѓу државата како рационално организиран сервис на граѓаните и државата како посесивна Семајка која гуши во името на љубовта.

Она што и врапците по рефлекторите на Максимир и Хемпден можеа да видат, а што сум убеден дека Јаневски успеал да го постигне, е дека односот и пристапот кон репрезентативниот дрес е апсолутно променет. Ваков пристап немало од времето кога Дончо Национале ги тераше репрезентативците да љубат икони на Илинденци пред утакмица.

Ако некој пред само една година ми кажеше дека оваа недела Вардар ќе прославува шампионска титула стварно ќе му се насмеев у фаца.

Денес, може МЗТ ги има Далман, Чековски и Гечевски, ама само еден играч е најзаслужен за разбивањето на дваесет годишното проклетство. А тој играч игра не игра на терен... игра на трибина