Што се однесува на годинешната Национална климатска проценка изработена од американската администрација, ставот на првиот човек на таа администрација е „не му верувам“ на извештајот.

На страна од глобалната стереотипна дебата околу Џорџ Сорос во која тој е или ангел чувар на вредностите на демократијата или демон кој стои зад сите денешни зла, конзервативниот магазин на еврејската заедница во САД нуди еден понијансиран поглед на неговата улога. Дека секој критика не е баш без основа, на линија на она што ние еднаш му го пишавме на Владимир Милчин, да знае Карл Попер што сè во негово име се финансира, ќе се превртува во гроб.

Прашањето и размислувањето е поттикнато од растечкиот јавен активизам на поранешни вработени на ЦИА, што се смета за најнеочекуваната последица од претседателството на Трамп.

Европа и централната левица општо мора да има поцврст пристап кон феноменот кој доведе до Трамп и Брегзит, порачува поранешната американска министерка за надворешни работи и претседателски кандидат, Хилари Клинтон.

Овој цитат на еден советник на американскиот претседател го пренесоа речиси сите американски медиуми, кршејќи ги сопствените правила за забрана на пцости. Велат дека за само десет дена, од победник, Трамп се има претворено во губитник и дека ако досега сме го виделе збеснат, допрва претстои вистинското шоу.

Логиката е отприлика ваква: на луѓето им е потребно да веруваат дека постои нешто што раководи со нивните животи и им дава смисла. Оддалечувањето од доминантните религии не значи дека оваа потреба згаснала, туку само дека таа ќе си најде нови патишта.

Луѓето задолжени за пишување на законите објаснуваат дека не постои природен притисок од гласачите за регулирање на Фејсбук, Амазон, Елп, Нетфликс, Гугл и слични, никој не им кенка за наметнување на повеќе правила и ограничување на истите.

Како што се движеше караванот од Латинска Америка кон САД така еволуираа и заговорите што Трамп ги ширеше околу него. Зовриената само-создадена паника на крај кулминираше со распоредување на 6.000 американски војници (повеќе отколку што моментално имаат во Ирак) на границата со Мексико.

ОПЕК ја загуби и онаа контрола врз пазарот на нафта што ја имаше. Постапките (или твитовите) на тројца мажи - претседателите Доналд Трамп и Владимир Путин, и принцот престолонаследник Мухамед бин Салман - ќе го утврдат курсот на цената на нафтата во 2019 и понатаму. Но сите сакаат различни работи од него.

По година и кусур конкурси, разгледувања, кандидатури и слично, Амазон неделава објави дека новото седиште на компанијата ќе го отвори во Њујорк и во северна Вирџинија, и за овој потег ќе добие државни субвенции во износ од 4,6 милијарди долари. Или: компанијата која чува 8,6 милијарди долари во кеш на оф-шор сметки за да не плати данок во САД и чиј сопственик е најбогатиот човек во светот, од американските даночни обврзници ќе добие на поклон 4,6 милијарди долари затоа што ќе отвори нови канцеларии.

„Ако противотров за Трамп е Клинтон, тогаш противотров за ракот е инфарктот“, пишува за една од последните гротескни комбинации во кои Хилари повторно се враќа во игра колумнистот на Индипендент, Хаф и РТ, Џон Вајт.

Останувајќи на својот (здрав) став содржински да не коментираат твитови на Трамп француската влада по повод последната тирада на американскиот претседател, само порача дека Трамп нема „основна пристојност“.

Додека во нашиот галоп кон НАТО не остана дно што не го допревме (се молат надлежните ова да не го сфатат како предизвик), прво Макрон, па сега и Меркел откриваат сепаратистичка наклоност и се амбициираат околу формирање на сопствена европска армија.

Не само што однесувањето на британските елити ја признава важноста на САД, туку тие и коленичат пред нејзе. Длабоко во себе, тие изгледа изразуваат пост-империјална британска зажеленост дел од големината на САД да се отслика и на нив. Би можело да се каже дека, барем ментално, Британија веќе е вазал, ама не на ЕУ, туку на САД, пишува Мартин Кетл во текстот за Гардијан.

Кинескиот економски развој и нивните сè помасовни инвестиции во други држави полека го стишуваат некогаш гласниот глобален критицизам за состојбата на човековите права во таа земја. 

Малку таков им е системот, малку инженеринг околу цртањето на границите на изборните единици, а има и класични формално-правни сопки правото на глас да го остварат оние за кои знаеш дека нема да гласаат за тебе.

Нема тука многу за кого да навиваш. Вообичаено секојдневно шакетање во Белата куќа, во случајов во врска со мигрантскиот карван од централна Америка. Боите на телевизијата ги брани Џим Акоста, а за Трамп игра Доналд. Од политичка тема брзо се доаѓа до: „Вие сте груб, ужасен човек.“

На изборите во Невада победи мртов човек. Денис Хоф почина пред неколку недели но тоа не им пречеше на Републиканците масовно да гласаат за него и да му донесат изборна победа.

Последен пат кога беа потребни повеќе од 7 кинески јуани за да се купи еден американски долар беше мај 2008, првите чекори на светот кон финансиска криза. Деновиве јуанот повторно оди накај бројот 7.

Идејата „Трамп 2020“ за втор претседателски мандат на актуелниот претседател има сериозен противник: женски противкандидат, кој и да е. Според моменталното расположение Трамп би изгубил од секоја жена која - макар и на зезање - била спомната како негов противкандидат. 

Болсонаро не е бразилскиот Трамп, како што тоа често прелесно се врзува. Не е тој од новиот алт-десен бран во САД и Европа. Тој е опасен старомоден екстремен десничар за кого гласаат обични Бразилци, сиромаштија, црнци па дури и ЛГБТ. Луѓе кои до вчера гласаа за левицата. Небањатите. Сите очајници кои сфаќаат дека стандардната политичка елита пет пари не дава за нивните проблеми.

Земјите кои за време на Студената војна беа на линијата на фронтот помеѓу САД и СССР,  сега се потполно небитни и заборавени a деновиве им се случува тотален општествен колапс и масовен егзодус на населението. Чисто да се доежиме од онаа оценка на американскиот секретар Џон Кери дека Македонија е на „линијата на огнот“ меѓу Вашингтон и Москва.

Она што ги спојува двата спротивставени политички табора во САД е што имаат сексуални фантазии со ист интензитет. Ама кога станува збор за содржината, тука веќе сериозно се разликуваат и тој избор изгледа има врска со нивните партиски и иделошки вредности. Не сме особено љубопитни да ги откриваме локалните сдсм-вмро специфики бидејќи некако е јасно кој во нивните глави е ебаната страна.

На 30-ти ноември во Вермонт ќе биде промовирана „Прогресивната интернационала“ на Варуфакис и Берни Сандерс, движење замислено како контра-тежа на „подемот на култот на ултра-националистички апсолутистички групи“.