Вака-така Дилан сепак одлучи да му се обрати на Нобеловиот комитет, извинувајќи му се што не може да биде на свеченоста на доделувањето „главом и брадом“. А баш сакавме да го видиме со тоа орденот на гради, како одликуван генерал на поетско-музичарската војска.
Дјук Елингтон во неговата автобиографија „Музиката ми е љубовница“ се пофалил дека е најдобриот слушател на музика на свет. И во ова има нешто - како што за да бидеш добар писател прво треба да научиш да читаш туѓи дела, така и за да создаваш музика треба да ги отвориш ушите. Така таа полесно стигнува и до срцето.
Не, претставувањево на книгава нема, или барем нема намерна врска со претстојните избори. Едноставно, по претставувањето на првата книга во серијава текстови, за тоа како да раководиш со нарко-картел, оваа ни изгледаше како логично продолжение.
Започнуваме серија во десет продолженија во која ќе ви ги претставиме најиновативните, најинтересните и најзначајните книги од различни жанрови и области во годината која полека изминува. Започнуваме со една прилично практична тема - како, ако баш решите, да создадете нарко-картел.
Никогаш не доби Нобел за нив, но Кеш освен снимените песни во тек на неговата петдецениска кариера напишал и куп стихови кои не доживеале (или не ни требало) да бидат придружени со музика. Сега се објавени во нова книга.
Болничарот Крис Порс (Chris Porsz) олабавувајќи се од стресот на работа во 70-тите и 80-тите киснел на улиците на Петерборо, Англија, сликајќи ги панкерите, полицајците, љубовниците и тинејџерите. Скоро четири децении подоцна тој се враќа во градот и ги слика истите луѓе. Ефектот на „пред“ и „потоа“ е одличен.
Човечката коса е чудна материја, истовремено и отпад и скапоцен производ. На местото каде паднало само едно влакно од главата на Буда е изградена златна пагода - ама ако најдете едно влакно во јадењето, тоа е грозно. Перчиња коса се чуваат и како спомен од бебиња, и како реликвија од умрени. Без оглед дали е фетиш или суровина, косата раскажува многу приказни.
Човекот кој гастрономски го прошета цел свет, од пустини, воени зони до забутани села и маалски кафани, конечно се скраси дома. Неговата нова книга е посветена на рецепти кои ги подготвува за неговата 9-годишна ќерка.
На роденденска забава ден пред доделувањето некој ме праша кој ќе го добие Нобелот за книжевност оваа година. Претпоставката, која и не беше моја туку собрана по некое интернет сокаче, е дека ќе биде Американец, бидејќи последен пат кај нив „се паднала“ пред 23 години. „Можеби Дилан?“, праша некој. „Ааа не“, реков, „нема шанси“.
Статистиката на блогот на Нeнад на порталот Аll About Jazz вели дека тој до сега има објавено 197 осврти за албуми и 124 други статии, од рецензии на книги и филмови, преку интервјуа, до репортажи од живи настапи. Конечно дел од сето тоа е достапно на македонски, во форма на книга.
Не дека и порано луѓето немале тајни, но мобилните и интернетот ја искомплицираа работата. Добронамерен совет: не го гледајте филмов со партнерот/ката ако имате што да скриете. А имате.
Една од Иг наградите оваа година отиде кај луѓе кои за истражувачки цели се обидоа да живеат како животни. За едниот, човекот-прч пишувавме тука. Но не знаевме дека има уште еден кој живеел не како едно, туку како пет животни. Неговата книга се вика „Живеејќи како ѕвер“.
Ако напишеш книга во која твој здрав и жив колега треба да биде убиен, можеш да очекуваш дека тоа нема да биде сфатено како добра финта. Особено ако претходно сте се р’чкале.
Прво мислевме дека е зафрканција, ама излезе стварно - пред скоро 150 години анонимен автор ја објавил „Чудниот Трамп“ (The Odd Trump), роман чиј главен јунак се вика Трампли Вејлс (скратено - Трамп). А најинтересно е името на ликот со кого тој постојано се расправа.
Дали кога сте се обиделе нешто да напишете сте се почувствувале како мазга што влече невлидлив товар, обидувајќи се со сите сили да извадите од себе нешто што никако не сака да излезе? За сите оние кои потклекнале пред овој напор, има решение - да знаеш дека сето тоа не зависи (само) од тебе.
Ден Вокер, познатиот презентер на БиБиСи се јави од Копакабана во Рио де Жанеиро да известува за тековните настани на Олимписките Игри. Во еден момент забележа дека зад него некој пар „само чита книга“ или „се гушка“.
Во книга под истоимениот наслов Маргарет Хефернан ги истражува менталните и емоционалните механизми преку кои одбираме, понекогаш свесно а понекогаш не, да замижиме во ситуации во кои „сме можеле да знаеме, и сме требале да знаеме, но не знаеме, затоа што тоа незнаење нè прави да се чувствуваме подобро“. Знаете за што зборуваме, нели?
Нова книга ветува дека може да им помогне на сите родители „да ги пораснат најсреќните, најприлагодените деца на светот“, онакви какви што се малите Данчиња. Спојлер: успехот на потфатот подразбира и да се преселиш во Данска.
На Кикстартер во моментов е во тек кампања за донирање средства за една интересна книга, која за само дваесет дена собра четири пати повеќе пари од планираната сума.
Стивен Коутс десет години свирел низ Русија со неговиот бенд, а пред четири на бувљак во Санкт Петерсбург наишол на нешто што изгледало како музички албум изрежан на рентгенска плоча. Така почнал неговиот интерес за историјата на овој феномен - пиратирани плочи под име „коски“ или „ребра“ од времето на Студената војна, кои содржеле забранувана западна музика.
Наводно вистинската приказна за сопственик на хотел, кој водел детални белешки за она што го гледал низ отворите на собите, предизвика скандал во САД. Но дури и да не е документарна, таа е вознемирувачка. Затоа што го буди воајерот во секој од нас.