Од Брус Спрингстин до Били Холидеј, уметниците реагирале и реагираат на она што сметаат дека е неправда, за да го привлечат јавното внимание и да придонесат за одредена кауза. Не се секогаш успешни во тоа, но барем се трудат.

Годината е 2002, кога од печат излегува македонскиот превод на „Теорија на праведноста", книга која претставува пресврт во најновата историја на филозофијата на правото.

„По долго и тешко боледување" во нашите последни поздрави обично значи дека починатиот умрел од рак. „Ненадејно" дека го стрефило инфаркт. Важно е и кој е потпишан, па дури и по кој редослед. Но во некролозите, во овој случај оние кои се објавуваат во Русија, има и посложени „кодови".

Универзитетот Саутхемптон има посебна референтна библиотека за она што со векови се сметално за женски марифет и обврска. Книги, каталози, шеми, списанија, можеби и понекоја Бурда. Сè што треба денес е прстите навикнати на типкање на тастатура, или на ракување со моторцангла, да се превоспитаат така за да држат чингелаке.

Пред некој ден на телевизија го изгледавме филмот од 1998 на Робин Вилијамс за човек кој во момент кога е на работ на самоубиство одлучува дека наместо да си го одземе животот, подобро е да го посвети на еден револуционерен потфат - духовна реформа на здравството. Тој човек денес има 70 години, и уште шета низ светот промовирајќи ја идејата за таква медицина базирана на академско знаење, но и на човечност.

Филмскиот јазик кој некогаш зборуваше против капитализмот, сега стана негово отелотворување. Но таквото преземање на дискурси од полето на протестните движења за цели на естаблишментот не е нова.

Вербализираните описи на секс како да се однапред осудени на неуспех. Или се преапстрактни, или се вулгарни. Или се емоционално испразни, или се патетични. Затоа и до сега имаше награда за најлош, но не и за најдобар опис на секс во книги. 

Ако веќе се перчат со тоа која книга ја читаат, луѓето обично тоа го прават за да изгледаат (по)интелектуално, или за да делуваат како да се способни да се концентрираат на тежок наслов дури и возејќи се во автобус. Но овој „читател" е поинаков.

Пилотот за нова серија под наслов „Граѓанинот" во кој се појавува Вејтс ќе биде режиран од Алфонсо Гомез-Рехон, добитник на главната награда од жирито на Санденс 2015 за „Јас, Ерл и девојката што умира".

Група како оваа можела да се состави само во Њујорк од шеесетите на дваесетиот век. Но 50 години по снимањето на нивниот прв албум, Велвет Андергрануд е тема на голема мултимедијална изложба, не во Големото јаболко, туку во концертната сала на Париската филхармонија.

Ова е хедонистичкото тројство кое на многумина им го скрати животот. Но познатата изрека има своја историска позадина и локални варијанти во различни јазици, кои звучат не загрозувачки, туку животно продолжувачки.

„Џентлмен е оној што знае да свири хармоника, ама не свири". Вака гласеше антологиската дефиниција на Том Вејтс. Но тој заборавил една работа, дека хармоникашот може да биде и - жена.

„Никој од Гaри Купер наваму нема речено 'Да т'ибам' на екран со поголема убедливост од Грегори Пек, којшто понекогаш, заради неговиот едноставен изглед, е нарекуван Линколн од Беверли Хилс".

Во македонските писателски и издавачки кругови до скоро важеше поделбата на проза, поезија и драма, а сè друго беше „стручна литература". Но со зголемениот број преводи на теориски дела од англиското говорно подрачје, полека се наметна потреба од ново катче во книжарниците и во нашите глави - категоријата „нефикција". Зошто ова звучи погрешно?

Викендов, како што пренесоа и нашите медиуми, на 87 години почина Галиено Фери, цртач на стрипот со којшто израснаа бројни генерации.

Неколкуте зборови на почетокот на книгата „за тој и тој/таа и таа/тие и тие.." откриваат многу за оној кој ја напишал и неговите семејни, љубовни и социјални врски. Посветите можат да бидат трогателни, забавни, но и мистериозни, и да кријат некаква тајна порака.

Рејмонд Томлинсон, човекот кој го измисли и-мејлот, почина пред околу еден месец. Тој е истовремено и човекот кој го воведе @ во електронската комуникација. Во различни јазици асоцијациите за неговата форма, па оттаму и неговото име, се различни.

Писателите и онака професионално „лажат", но кога на нивните зафрканции ќе наседнат други писатели, е тогаш е вистински априлилили.

Светски познатата архитектка со иранско потекло, со титула „Дама“ од британската кралица, почина на 65 години од инфаркт.

Ништо против пародизирањето наука и вицкасто играње со филозофски идеи. Ама каде е невидливата граница после која обидот интелектуалецот да подаде рака кон масовната култура всушност станува тривијализација и вулгаризација на интелектуалноста?

Човекот се вика Шахријар Малик, а неговиот „проект" е - оставање купчиња книги од сопствената библиотека на прометни места низ Њујорк.

„Куратор" освен на безобразно, асоцира на човек со куп дипломи и долго искуство со организирање изложби. Но една нова поставка во Националниот музеј во Варшава покажува дека за да составиш изложба доволно е да си - дете.

Автопатиштата нам ни асоцираат само на една работа - досада. Возиш брзо и едвај чекаш да стигнеш од точка А до точка Б, без многу-многу да те интересира пејсажот или стоењето по бензински. Ама властите од Албукерки, Њу Мексико, се досетиле како да му дадат шмек на ваквото патување.