Како реликт од камено доба, комбиниран со хај-тек дизајн - вака изгледа инструментот за чија изработка се чека со години.

Додека привршува светското во кошарка, на игралиштата низ светот скокаат деца кои можеби ќе настапат на некое од идните првенства. Има и такви кои чмаат празни, чекајќи некој да им вдахне живот. Сите тие се инспирација за серија фотографии.

Токму навреме за „најважниот оброк во денот“, текст за еден феномен кој сме го мислеле откако прв пат сме појадувале во хотел. Ние имаме добра причина зошто сега веќе го прескокнуваме - има некоја тага во едвај расонетите луѓе кои во рани зори бутаат пржени јајца и се одлучни во тоа да ви прават осмислен разговор, додека вашето асоцијално јас сè уште не е успиено од дневното, политички коректно „друго".

Концептот за едно од најпознатите дела на Штокхаузен на славниот композитор му дошол на сон. Ама лесно е да сонуваш хеликоптери, оди изнајми ги, стави по еден музичар во нив и организирај цела логистика за пренос на изведбата. И притоа расправај се со поборници за заштита на животната средина, за кои експерименталната музика е „загадување“.

На 22. септември ќе бидат реиздадени првите шест соло албуми на поранешниот Битлс. Комплетот се вика „Џорџ Харисон: 1968-75" и содржи музика од неговите денови под етикетата на славната група, Епл рекордс.

Пред неколку дена излезе долгоочекуваната книга од авторот на нашиот сакан стрип xkcd. Неговиот наслов ја најавува содржината - одговори на сложени прашања кои допираат до с'ржта на човечкото постоење. На пример, што ако секој од нас навистина има само една сродна душа?

God Help the Girl, новиот филм на лидерот на Belle&Sebastian, e виновникот за актуелизирање на една естетика на која оние растени на мрачна психоделија реагираат со благо гадење. Навидум слаткаст, „тви“ е сепак светоглед на меланхоличните, кои одбиваат да пораснат. 

Тоа што младите киснат пред мониторите играјќи компјутерски игри не мора да е толку страшно, ако истовремено индиректно учат и нешто корисно. На пример - странски јазик. Така барем се тешиме кога по стоти пат ја потсетуваме нашата млада генерација конечно да го исклучи тоа Иксбоксот и да напише домашно.

Неодамна се обидовме да почнеме книгопредизвик, кој иако беше инспириран од она што веќе се случуваше на социјалните мрежи, содржеше еден малку поинаков, но суштински детал - не правење списоци на „книги кои ви го смениле животот", туку вистинско читање. Aма...

Шахтите се неправедно предмет на потсмев и дискриминација во однос на другите архитектонски објекти, затоа што покриваат нешто што сакаме да заборавиме дека постои - нашите срања. Но за чудо тие, доколку им се даде шанса, тие можат да бидат и убави! На кого му паднало на памет ваква бизарна идеја? Нормално, на Јапонците.

На крајот од неделата во која првачињата се иницираа во школските клупи, изгледа згодно да се претстави книга - неодамна излезено првенче - која низ деконструкција на овој обред постигнува по малку морничав, но силен ефект.

Финтата на свирење кавери на овој инструмент како да се потроши по успехот на метал-челата на Апокалиптика или на хрватските 2Cellos и нивните обработки на Мајкл Џексон или AC/DC. Но освен што жена на виолончело е многу посекси, Maja Беисер (Maya Beiser) е и повеќе по стариот добар рокенрол.

Ако сте автор чие дело ќе ве надживее, не можете да знаете кој и како ќе ве чита по вашата смрт, и во тоа истовремено има и некаква возбуда и некаква тага. Но што ако отсега знаете дека вашата книга ќе биде прв пат објавена дури по 100 години? Така таа станува „порака во шише“, фрлена во бурните води на времето.

Варијации на тема „предизвици" по урнекот на кофите студена вода има многу, а некои од нив веројатно и не се многу пријатни. Ние ви нудиме еден кој е образовно-забавно-хуманитарен, и не претерано тежок.

Новинар на Дејли Бист, подготвен да си ги признае вербалните гревови и да започне со сопствената рехабилитација, ги наведува најчестите залудно или прекумерно употребувани термини во современото новинарство, на кое не е имуно и нашето.

Додека е во полн ек дискусијата околу протечените голи фотографии од холивудските ѕвезди, уште една приказна отвара прашања за приватноста на славните и кој ја одредува вредноста на оставштината на некој уметник. Запознајте го човекот кој го поседува ѓубрето на Апдајк.

Позајмувањето гласови на филмски ликови е актерска вештина за почит. Со носталгија се сеќаваме на оние на Борис Мајсторов, Таска Балабанова и Божо Софрониевски од цртаните, а новите генерации имаат прилика да следат синхронизирани турски серии. Но во земји како Германија ова е долга традиција, во која важат високи стандарди. Дитмар Вундер е еден од најбараните актери кога се во прашање блокбастерите.

Прво беа симпатичен украс на текстуалните пораки, но сега овие симболи се користат за цели реченици и пренесување сложени пораки. На нив се „преведени“ дури и цели книжевни дела.

Спортот изгледа како нешто кое не може да биде поспротивно од панкот, и како идеја и како практика. Дисциплината и физичката подготвеност која ја подразбира трчањето маратон, пак, никако не ни одат нога пред нога со ликот и делото на Џо Страмер. А можеби цело време тука некој лажел.

„Поетите реагираат" (Poets Respond) е веб рубрика на поетското списание Rattle, кое од јуни оваа година ги покани сите поетски настроени да опишат значаен настан во текот на неделата. Така се создава архива од некој вид пара-вести, односно се промовира поинаков новински дискурс, овој пат во стихови.

Додека нашиот критериум за тоа што е убава (и квалитетна) градба секојдневно се деградира до степен на сеедност, во други контексти сè уште се обидуваат, не без доза на сарказам, да ги критикуваат новооизградените објекти. Таква е оваа британска награда, за најгрда нова зграда на годината.

Италијанскиот режисер, поет, филозоф, сликар и политички активист беше убиен на 2. ноември 1975. И денес, четири децении подоцна, сè уште не се знае точно кој го сторил тоа, иако се претпоставува зошто. Еден филм на годинешново Венецијанско биенале ќе се обиде да ги реконструира последните часови од неговиот живот и да укаже на неговите можни убијци.

Свесни сме дека во рубрикава во последно време малку го претеравме со Спрингстин. Ама поводот е реален и баш фин - човекот пишува сликовница според своја песна.

Руфус Харли е познат како првиот џез музичар чиј главен инструмент биле гајдите. Неговите изведби по кој знае кој пат потсетуваат дека не е до тоа на што е нешто исвирено, туку како.