Повеќекратниот Оскаровец зборува за тоа колку долго време го окупира темата на класните разлики и како не е оптимист дека наспроти сите смартфони што сите ги имаме, клучните разлики и јазови меѓу луѓето ќе останат да важат и во генерацијата на неговиот син. За работата со актерите вели дека им ги поедноставува ситуациите, за да можат тие од прва емотивно да ги уловат.

Неодамна напиша мемоари а во интервјуто зборува како сфатил дека му недостига мајка му дури откако му станало јасно дека ја бара кај девојките. И за очувот кој бил и проклетство и благослов.

Победничкиот капитализам ја отфрли шминката и ги рашири своите смртоносни крилја во источна Европа каде луѓето наивно веруваа во евангелието на ослободувањето преку идеологијата на примитивното уживање и конзумеризам.

Гад Саад е професор по еволутивна психологија и трн во окото на оние што се нарекуваат воини за социјална правда. Како човек што со семејството има избегано од Либан поради своето еврејско потекло, тешко му паѓа сериозно да ги сфати оние што кенкаат како да се живее во ера на Трамп, а дебатите им се сведуваат на тоа кој е најголемата жртва.

Долгогодишниот претседател на Боливија предвремено го заврши својот мандат со егзил во Мексико. Германски Шпигел разговара со него и што довело до неговото заминување, од лажни извештаи на набљудувачи, до залихите на литиум во земјата.

Во последниото издание на Енциклопедија Британика има листа на сто најважни филозофи и мислители на сите времиња, од антиката до денес. Листата започнува со Херодот а завршува со Стивен Пинкер. Херодот е оправдано отсутен па затоа, муабет со вториов.  

„Permanent Record“ е насловот на автобиографијата на најпознатиот свиркач на светот, Едвард Сноуден чие излегување е најавено за 17-ти септември. За својата земја тој е државен непријател кој живее во егзил во Москва. Сноуден нема намера да ги брани Русите ама многу знае за тоа што прават Американците.

Бидејќи немаме интервју со Фросина Ременски, Тимоние или Сотир Костов, спремивме еден краток муабет со Том Веитс. Нема лутиш?

Пред Снуп и Вуди Харелсон беше Вили. Многу пред нив. Вика дека тревата го има спасено и неговиот живот и животот на многумина кои би му дошло да ги убие ако продолжел со алкохол.  Напафкан од сабајле до вечер („Јас бар чекам 10 минути откако ќе се разбудам“, признава Кит Ричардс), Вили Нелсон денес има 85 години, создава музика, снима албуми и настапува околу 100 пати годишно. И во неговата компанија за производи од канабис ја има најјаката функција која можете да ја замислите.

Сарајлија од татко Хрват и мајка Србинка, во француски хотел, на новинар на британски Гардијан му ја објаснува магијата на ромската музика. Може ли тоа? Може, што не би можело?

На младите им е неподносливо дека овде цел живот ќе треба работат само за да можат да преживеат додека родителите не им цркнат и после да ја добијат недвижноста што родителите им ја стекнале во социјализмот.

Горан Бреговиќ конечно има луксуз да не е во тек и да може да седи во тишина. Вели дека да не мора, не би ни излегувал од дома. Освен до продавница. По пижами.

Нашата природна состојба е состојба на инертен хедонизам и оттука парадоксот: колку подолго живееме слободни, толку повеќе биваме неслободни, заробени во постоечките рамки на можностите, вели Слaвој Жижек. Затоа, во нашата сопствена слобода треба да нè подбутне некој од надвор.

Очекувавме рокерите да бидат некаква свест и совест во тешките времиња. Напротив, повеќе од нив се покажаа како бедни малограѓани и конформисти а оние кои нејќеа да одат во табори реагираа смотано и незграпно. Од друга страна, народњаците од својата „ниска“ култура изреагираа подобро и поболно дури и од некои нагласено урбаните автори.

Без да навлегуваме која од нив е јајцето а која кокошката, две работи, факат, одат рака под рака. Едната е дека темата за транс-луѓето станува сè поприсутна во јавноста, другата дека во последно време, бројот на оние кои се чувствуват заробени во погрешно тело драстично се зголемува. Изминатите 9 години, во Британија, бројот на вакви случаи пораснал за фрапантни 2.500 проценти.

Еден од највлијателните писатели на балканските простори открива која книга би сакал тој да ја има напишано, зошто ги сака првите филмови на Кустурица и кого не би викнал на вечера. Јерговиќ е мрзоволен, пцуе редовно, навива за Железничар а ги симпатизира Ливерпул и Барселона.

"Грција е една од најубавите земји што сум ги видел, но за жал, окупирана е со Грци. Уште го имаат тој глуп комплекс на супериорност, со своите моќни антички предци и 2000 години старата цивилизација. Кога сето тоа ќе се помеша со недостатокот на образование, добиваме неподнослив народ што заморува..."

Не постои реален компромис. Не може да постои. Размислете. Доколку ви дојде крадец и ви впери пиштол во глава, велејќи “Дај ми ги парите”, дали вие ќе му речете: “Ќе ти дадам половина” и тоа ќе го наречете компромис? Тоа е Грција. Тие се обидуваат да го уништат македонскиот идентитет, просто и јасно.

„Станав режисер само за да бидам сигурен дека некој режисер нема да ми го зезне сценариото,“ вели човекот кој во филмовите сака да си игра со времето и кој би се убил од досада да треба да прави конфекциски филм. Признава дека со текот на времето, сè поважна му станува добрината на човека, а сè помалку дали е некој паметен, талентиран или успешен. За уплавот на Холивуд (oд различното), за смртта на Дебар Маало (од Мирослав Грчев), за тоа како би изгледал Ајрон Мен кога тој би го режирал, за тоа како е можно во време во кое е толку лесно да се провери вистината, толку да се лаже на ангро. И за разнимити други работи, Милчо Манчевски, изволте.

„Ах, Тања Бошковиќ“ гласеше некогаш консензуалната реакција на спомнувањето на нејзиното име. Денес е во пензија но глуми со полн здив, силна и самосвесна каква што отсекогаш била. Сјајот во нејзините очи кој некогаш доаѓаше од младоста, денес се раѓа во пронајдениот мир во душата. Горда е на своите деца, се грижи за родителите чија меѓусебна љубов никогаш не успеала да ја преслика во својот живот, пасионирано прати спорт и навива, готви, прави забави, пуши и... и одамна ѝ е јасно дека на луѓе секогаш ќе им биде полесно да воздивнуваат по некоја своја Тања Бошковиќ отколку да се свртат и вистински да сакаат некого покрај себе.

Се разбира, најбитно е да имате некој како Квинси. Плус тој да е спремен да се отвори како него. Но интервју има и втора страна, онаа на новинарот кој го прави. А тој дел некаде не е онаков како што е овде обичај: „Ќе ти пратам прашања на Фејсбук а ти одбери слики кои ти се свиѓаат“. Муабет со Дејвид Марчезе, човекот кој го издејствува фасцинантното интервју кое и најмрзливите ги натера да читаат.

Од кај па сега Мишо Ковач на Офф.нет? Знаете, има луѓе кои и за време на животот станале поголеми од себе, од збирот на сите свои плусеви и минуси. Дали и колку нивните дела ви биле битни, што мислите за нивниот стил и слични, во други случаи обично важни работи, за таквите калибри не важат. Таквите се баждарени поинаку и не се судат со овоземни мерки. Од таквите Хајлендери, ние го имавме Гоце Арнаудов, а Далмација го има Мишо Ковач. Повеќекратен шампион во областа на музиката и повеќекратен губитник во областа на животот, Мишо е некој за кој ви е јасно дека колку и да мислите дека грешел, за тоа можат да судат само виши инстанци.

Точно е дека вакви наслови не се ставаат. Точно е тоа и за поднасловов што го пишуваме. Ама, најточно во оваа ситуација е дека вакво нешто одамна немате читано.

Најдобриот опис за Зоран Костиќ –Цане (1964), водачот на еден од најжестоките српски рокенрол бендови „Партибрејкерси“, го дава тој самиот, во своите стихови. Да се биде ист, посебен, слободен, и само свој. И затоа, кога во ова време на завист, кукавичлук, празни зборови и фолирање, Цане во интервјуто за нас ќе каже „ќе се спасат само оние кои имат љубов во себе“, сфаќаш дека тоа не е знак дека човекот омекнал, туку напротив, дека останал вистински панкер.