Тони Луис е голем фан на момчето Калвин и неговиот замислен другар, тигарчето Хобс. И тоа го покажува со бришење на цртежите од стрипот, и правење колажи од текстот, кој така станува негова автобиографија.

Смртта на Стивен Хокинг ја актуелизираше темата на телесноста на славните личности, која кога се работи за научници и уметници често пати се става во втор план пред она што тие го напишале или кажале.

Еден од најславните физичари на светот, Хокинг почина на ден кој му доликува - на 14 март, роденденот на Ајнштајн, а според американската нотација на календарот 3/14, и денот на Пи. Имаше 76 години и, и покрај хендикепот, богата кариера, која не беше само научна.

Во 19 век во САД стапката на писменост била ниска, а книгите биле луксуз. Но серии евтини романчиња, илустрирани списанија и весници полни со авантуристички приказни, како и со интерактивни елементи, направиле ваквите изданија да станат толку популарни, што нивните фанови одржувале дури и годишни собири. 

Оние чијшто придонес на социјалните мрежи се мери во валута „збор-алтан“ често знаат да пуштаат во етер цитати од Ајнштајн. Со негови мудри изреки почнуваат мотивациски говори, се печатат маици и се почнуваат книги. А тој кутриот можеби никогаш не го кажал тоа што му го припишуваме. Од каде ни е тогаш таа потреба?

По ВР-гејмингот и ВР-порнографијата, следно ниво е преточување книги во виртуелна реалност. Може па е добар начин децата со интерес да ги „читаат“ лектирите.

„Е деца, у мое време..“. Кејн ги има и годините и харизмата за вака да ги почнува речениците. И реално да има што да раскаже. Оттаму и не е чудно што решил да сними филм на оваа тема.

Краток документарец чија премиера на Нетфликс се случи на 8 март, зборува за некогашната светска шампионка во стреличарство и нејзината неверојатно инспиративна приказна. Во која дамите немаат секогаш предност.

Не знаат да се изразат на македонски. Имаат концентрација на златни рипки. Не можат да издржат ни момент досада. Немоќни сме сосема да им забраниме, па смислуваме триста стратегии со кои ограничуваме или казнуваме. Има ли чаре, и за нив, и за нас?

Кај нас уште владее порелаксиран говор на телото, кој подразбира дека не е страшно ако држиш некого за надлактица додека му зборуваш, или ако некој те гушне а не сте нешто многу блиски. Дури и непознато дете да погалиш по глава (во присуство на родителот) може некако да пројде. Ама во други контексти сето ова предизвикува скандали. „Аман бе луѓе, допирајте се!“, советуваат психолозите, кои велат дека последиците од отсуство на човечки допир може да бидат погубни по менталното здравје.

„Голем број луѓе ме имаат прашано што да читаат за соодветно да се образуваат. Еве список книги кои имаат извршено големо влијание врз мојот интелектуален развој. Предупредување: ова се најстрашните книги кои ги имам прочитано“

Кај нас едно време беше тренди академски да се занимаваш со турбо-фолкот. Ама на странците, кои вообичаено знаат пред нос да ни „украдат“ егзотична тема, некогаш доцна им текнува. Неодамна ваква студија се појави од перо на германска новинарка.

Кога детето ти слуша музика што и тебе ти се допаѓа ти доаѓа мило, дека си завршил работа како родител. Ама па истовремено ти е и некако шубе, дека нема со кого да си направи муабет на темата, затоа што неговите врсници не се баш по Кеш и Боуви. Затоа и се израдувавме на текстов. 

Драмата која според многумина требаше да добие Оскар за најдобар филм наместо „детскиот“ „Облик на водата“ сепак има големо влијание и вон салите за доделување престижни филмски признанија. Така што билбордите станаа „тренди“ начин да се комуницираат политички и ангажирани пораки.

Досега, особено пред 8 март, МПЦ излегуваше со изјави за бракоодржувачката и репродуктивната улога на жената. Може ќе дојде ден кога некој од нив ќе треба да седи во парламентарна комисија за вештачка интелигенција, и да дава свое мислење за апликации од типот на Сири или за женски андроиди. Или да бидe заменет од робот коj место „амин“ ќе испушта само едно долго „биип!“?

Книгата се вика „Дали на ангелите им треба потстрижување?“, а стиховите во неа се однесуваат на прашања поврзани со нацијата, сексот и вискито. Напишана е во 1970, откако Рид го напушти „Велвет андерграунд“.

Претходната книга на Харари од 2011, бестселерот „Сапиенс“, се однесуваше на 70.000 години човечко минато. Новата книга се надоврзува на она што човекот бил, опишува што тој е, и предвидува што ќе стане. Притоа, сосема е сеедно дали сценариото ни се допаѓа или не - тоа едноставно е неминовно.

Славната 30.000 години стара (но држеча) Вилендрофска Венера е еден од најстарите уметнички артефакти, и културно наследство од непроценлива вредност. Сега таа може да се пофали со уште нешто - нејзина слика е цензурирана заради голите облини, кои богами ги има.

Во Британија во 18 век (и не само тогаш) жените биле обвинети дека го трошат домашниот буџет на глупости, купувајќи порцелански чајници, и организирајќи чајанки за да си оговараат со пријателките. Овие го возвратиле ударот - го претвориле вообичаениот ритуал во политички чин, борејќи се против ропството. 

Ако некој ви каже дека славниот старогрчки еп личи на „Гејм оф тронс“, тоа веднаш звучи некако попримамливо отколку „куп стихови во хексаметар“. А па ако ви го претстави преку нешто што повеќе личи на актерски перформанс отколку на професорско предавање, е тогаш можеби ќе посакате и навистина да го прочитате. Барем неколку странички.

„Американска утопија“ се случил непланирано. Брајан Ино му пратил неколку снимки со тапани, Брн почнал да експериментира, и одеднаш добил десет нови песни. Реалист, но не и циник или песимист, тој и овој пат го истражува моментот во кој живееме, велејќи во една од песните: „Ние сме туристи во овој живот/Само туристи, ама глетката е фина“.

Развиена од Рајно сту продакшнс, „Дејвид Линч подучува куцање“ е игра која ви ветува дека откако еднаш ќе ја поминете во целост ќе станете волшебник на тастатурата. Ќути што знаевме да куцаме од претходно...

Ако „бавна храна“ беше реакција на „брзата“ и нездрава храна, сега движењето кое промовира да прикочиме, да се свртиме кон себе и кон блиските, и да се задлабочиме има нова и многу поважна цел - бавност на мислењето.

„Нетикета“ или онлајн бонтон-от не се состои од правила врежани во хард диск. Дали емотикони се соодветни во формални мејлови? Дали треба баш секогаш на крајот од мејлот да ги додавате вашите податоци, иако оној од другата страна многу добро знае кој сте? Но како да има една работа што не трпи дискусија: КУЦАЊЕ СО КАПС ЛОК Е РАМНО НА ВИКАЊЕ. И НАВРЕДЛИВО Е!