- Повеќе од 40 години по премиерата на „Историја на светот, прв дел“, најавено е дека вториот дел ќе биде продуциран од Хулу, во вид на мини-серија од осум епизоди. Шоуто ќе го следи истиот формат како и филмот, пародизирајќи периоди од светската историја.
- Неколку потсетници и помалку познати факти за првиот, генијален дел. Во почетната сцена во која ја сведочиме муграта на нашиот вид се слуша баритон кој вели: „И мајмунот се издигна и стана човек“. Тој му припаѓа на Орсон Велс, а неговиот глас се слуша и на почетокот на останатите четири главни делови. Било договорено Брукс да му плаќа 5000 долари дневно, па му ги исплатил сите 25.000 одеднаш. Велс беспрекорно снимил сè за само неколку часа но одбил да ги врати дневниците. Кога бил запрашан на што ќе ги потроши рекол - кубански цигари и кавијар.
- Главниот пештерски човек (тој во сцената со измислувањето на музиката) го играл поранешниот шеф на Мел Брукс, легендарниот Сид Сизар, кого Брукс го сметал за свој ментор. Антологиската сцена пак со Мојсие и плочките со 15...10 смртни гревови е снимена речиси случајно. Откако бил завршен предисторискиот дел, Брукс се загледал во сценографијата која требало да асоцира на камено доба и се сетил дека наместо да го скокне Светото писмо и веднаш да почне со Рим може да ја искористи позадината за библиските заповеди.
- Зрно фестивал годинава ја завршува со впечатлива изложба на двајца професори од Академијата за уметност од Нови Сад. Таа ќе се одржи во сабота, 6 декември, во 19.30 часот, во салата Империјал 2, во КИЦ-Скопје.
- Во единството на делата на Јелена Ковачевиќ Воргучин и Предраг Узелац се отвора расправа за природата на трагите што ние луѓето ги оставаме. Узелац ги фаќа лицата на секојдневието во сребро, во материја што тврдоглаво памти, како да го штити она што светот лесно би го заборавил без аплауз — лицата на привидно обични луѓе со скриени подвизи, водени од сопствена етика, скромно, претставувајќи контрапункт на јавното мислење и наметнатите, непроверени вредности на современото општество.
- Јелена, напротив, ги прилепува сликите за тревата, во ткиво што ја прима светлината како космичка храна, каде хлорофилот го чува споменот на мајката онолку долго колку што природата му дозволува да ја предизвикува судбината на сеќавањето. Во нивниот диптих се среќаваат две вистини: потребата и немоќта животите да се сочуваат од заборав…Среброто и тревата, постојаноста и исчезнувањето, човекот и сеќавањето — сè се среќава во вечното прашање: што од светлината останува, а што се враќа во нејзината тишина.
- Во среда, трети декември, од 18 часот, авторот Сашо Алушевски ќе постави изложба од циклусот „На Мајката земја“ – шума, во мобилната-монтажна галерија, во Паркот на франкофонијата во Скопје.
- Преку суптилна деконструкција на лисја, земја, камен и вода, сликите ја расплетуваат врската меѓу визуелното и физичкото. Материјата се претвора во знак, а фотографијата — иако фиксирана — упорно одбива да биде статична. Таа сведочи за својата ограниченост, нудејќи простор каде што претставата и реалноста се разидуваат.
- Во реализацијата се користени природни материјали и повеќе аналогни фотографски техники: цијанотипија, Ван Дајк, гумотипија и гумомаслена техника, колодиум, мордансаж и лумен процеси.
