Еден од универзалните мотиви во бајките од целиот свет е претворањето на човек во друго суштество, за тој да постигне некаква цел, некого да измами, да се спаси. Колку што е помоќен непријателот, толку измамата треба да биде поуверлива. А оваа е токму таква.
На 4.10 (петок) почнува четвртото издание на фестивалот Киненова, со богата програма, која вклучува и еден интересен филм од таканаречениот „грчки откачен бран“ (Greek weird wave), кој ја замаглува стереотипната граница меѓу комедија и трагедија.
Се вели дека за да се вовлечете во гледањето на некој филм или серија треба да се поврзете со главниот лик, да дозволите тој да ви влезе под кожа. Во случајов тој е толку гаден, што не сакате да ве опседне. Па сепак, не можете да престанете да го гледате. Не за друго, туку за да го дочекате моментот кога ќе го стигне некаква казна.
Вечерва (петок, 6.9), на програмата на фестивалот Скопје синема сити, Кинотека, 19 часот, документарец за еден од најмеланхоличните трубадури во историјата на музиката, прерано починатиот „Ники“ Дрејк.
Во најморничавата сцена од овој филм двајца „танатопрактичари“ (оние кои ги подготвуваат мртвите за кремирање или закоп) распоруваат мртовец и сфаќаат дека во него нема органи. „Што му се случило?“, прашува мрзоволно нивен колега. „Денес се чувствува некако празно“, со шеретска насмевка му одговара едниот.
Филм за екстремен талент комбиниран со ранлива психичка структура, на личност која се обидува да преживее правејќи го она што најдобро го умее - свирејќи пијано, па макар и само со фокусирано тропање со прстите на маса, додека ги минува деновите во психијатриска болница.
Замислете мешавина од Big Bang Theory и Breaking Bad, aма со Италијанци. Комедија, иако препознавајќи некои од ситуациите и ликовите човек не знае дали да се смее, или да плаче.
Иако крајно го упростува наративниот стил на Хелер, серијата успева да ги пренесе главните пораки: дека војната е срање. И дека ненормалното, во сулуди околности, станува нормално.
Клучот за разбирање на овој крајно необичен филм е токму во насловот. Тој ги замаглува жанровските граници, се одвива на вистинска државна граница, но испитува и други видови „сиви зони“ - оние помеѓу луѓето и животните, помеѓу доброто и злото.
Во ноември 2016 излезе Нетфликс серијата Master of None. На Ансари таа му донесе Златен глобус за најдобар актер во ТВ комедија, со што тој стана првиот Американец со азијско потекло кој ја добива оваа награда. И сите го сакаа.
19 април 1989. Петмина црни тинејџери од Харлем го прават она што главно го прават секој ден - учат, јадат бургери, се шмекаат со симпатиите, се дружат. Никогаш претходно немале работа со полиција, ниту пак западнале во некакви неволји. Немаат никакво животно искуство вон рамките на нивниот мал и навидум нормален свет. А светот и голем, и суров кон малите и ранливите.
Краткиот одговор на прашањето од насловот е дека измислени работи во филмот има многу. Ама тоа не е причина да не слушате два и кусур саати одлична музика.
Многу нешта во овој филм не се како што треба од кинематографска гледна точна. Но добрата вест е што преку него многумина ќе слушнат за една од првите жени-диригенти од почетокот на минатиот век.
Во 2016 пишувавме за книгата со истоимен наслов, која ја раскажува приказната за правењето на Оксфордскиот речник на англиски јазик. Тогаш најавивме дека ќе се снима филм со Шон Пен и Мел Гибсон во главните улоги. Повеќе од дваесет години по откупувањето на правата, филмот конечно пристигна.
Филм чиишто големи амбиции го прават помал отколку што можел да биде. Затоа што основната идеја му е одлична, а таа уште еднаш потврдува: дека не е сè во величината.
Доколку сте ја следеле еволуцијата на Рики Џервејс како комичар, во најмала рака ќе ви биде необично што во оваа мини-серија од шест епизоди тој се занимава со смртно сериозна тема. И што пораката која ја праќа е контрадикторна со неговиот генерален став - дека секој (а особено тој) треба да има право да се шали и на табу теми.
Има занаетски квалитетно направени документарци, кои третираат интересна приказна или значаен проблем, но кои не го преминуваат прагот на информативното. Она што ја прави разликата меѓу еден таков, и еден исклучителен филм, е важната одлука која треба да ја донесат нивните автори: дали ќе го соберат сиот мед за себе, или ќе остават половина за луѓето чија приказна ја раскажуваат.
На 1 февруари - ден пред Денот на мрмотот - на Нетфликс излезе серија која само на прв поглед изгледа како верзија на истоимениот филм. Да, главниот лик поминува низ истиот ден, одново и одново. Ама целата работа е малку покомплицирана.
Писателка која лажира ракописи на други, многу пославни писатели. И која тешко дека би можеле да ја наречеме криминалец, особено откако ја видовме отелотворена од Мелиса МекКарти.
Ли Морган е веројатно еден од најзначајните џез трубачи во историјата, иако далеку од популарноста на еден Луис Армстронг или Мајлс Дејвис. Една од причините за ова е што умрел прерано. Поточно, бил убиен од неговата сопствена невенчана сопруга, на само 33 години.
Драма на англискиот писател Џ. Б. Присли од 1945, класика на британскиот театар на 20 век, која има доживеано бројни адаптации за сцена. Ова е нејзина одлична ТВ верзија.
