Темата „изолација“ изгледа ќе биде актуелна уште некое време, како благослов, но истовремено и како клетва. Како начин за соочување со другиот во себе, а во случајов и со некои вон себе, многу слични на нас.

Норвешки документарец кој во јануари ја доби специјалната награда за креативно раскажување на фестивалот Санденс. Сосема заслужено.

Француска серија продуцирана од Нетфликс во шест продолженија, правена според романот на Пјер Леметр. За нечовечноста на капитализмот, корпоративната алчност, но и за финиот баланс помеѓу правичната реакција на истиот, и „слизнувањето“ во насилство.

Мини серија базирана на мемоар на Дебора Фелдман, за девојка која се обидува да го напушти својот маж и ултра-конзервативната еврејска заедница.

За љубители на „технолошкиот ноар“ жанр, ова е серија која делува како трилер, но всушност ги испитува филозофските идеи за постоењето на слободната волја наспроти детерминизмот. И тоа е добрата вест. Следуваат неколку помалку добри.

Кога би требало да изберете само еден спомен за да го чувате засекогаш, дури и после смртта, кој би бил тој? Одговорот на ова прашање може да ви открие многу за тоа што ви е важно во животот, кој на крајот е само тоа - збир спомени.

Подгответе се за вознемирувачка приказна, со френетично детско викање (кое можеби ќе треба често да го ставате на ’мјут’), агресија и солзи. Но и покрај сето ова, филмот вреди да се погледне, и тоа поради најмалку две причини.

Полициски час во нешто што би требало да биде спокојна претпразнична сабота. Но затекнати од необичната тишина, комшиите зборуваат на за нијанса повисок тон, и пуштаат гласна музика. Наместо благословена нуспојава, тишината во овие моменти за многумина станува морничаво memento mori.

Со оглед на тоа што излезе при крајот на март, кога во светот веќе на големо се воведуваа карантини и се препорачуваа изолации, „Вивариум“ како да беше осуден на толкување низ призмата на повторливоста и осаменоста. Но тука има нешто многу повеќе од обична клаустрофобија, барем на ниво на идеја.

Иако изгледа дека сè во сферата на филмот е стопирано, неодамна Епл ТВ+ го промовираше својот прв оригинален филм, базиран на вистинска приказна на двајца афро-американски бизнисмени кои успеваат да го изиграат расистичкиот систем на 1950-тите.

Се разбира, бевме разочарани што некој-си-таму филм за фабрика за автомобилски стакла во Охајо, продуциран од некои-си-таму Обамовци, ни го зема заслужениот Оскар за документарец. Но кога лутината стивна, тој сепак требаше да се погледне, не за да се види дали е подобар од „Медена земја“, туку дали е воопшто добар.

Во средината на 1960-тите, Хенри Форд Втори одлучува да го подмлади имиџот на својата компанија со тоа што ќе влезе во трката за производство на најдобра тркачка кола на светот. Тоа значи соочување со најголемиот конкурент на ова поле - Енцо Ферари и неговите дотогашни традиционални победи на светските трки.

Сигурно не е најдобриот филм што некогаш сте го гледале. Но иако е од жанр кој си бара пари за да биде убедлив, тоа што е направен со лични и мали средства на авторите не му одзема од квалитетот. Напротив, така станува добра лекција за тоа како инаетот и тимската работа можат да победат.

Филмот за кој Том Хенкс доби номинација за Оскар е приказна за човек кој реално постоел. Но неговиот карактер е толку редок и неверојатен, што исто како да е измислен.

Нов филм во продукција на Дизни+ раскажува за „серумската трка“ од 1925, кога по патека долга над 1000 километри низ ледената Аљаска бил пренесуван лек за дифтерија, на санки влечени од кучиња. Како што често се случува и со човечките херои, долго време по настанот му била оддавана почит на погрешното куче.

Базиран на истоимена книга на Шрабани Басу, филмот зборува за вистинското пријателство помеѓу британската кралица и нејзиниот индиско-муслимански слуга Абдул Карим, чие постоење наследниците на Викторија се обиделе целосно да го избришат од историјата на монархијата.

Што ако со години се мачите со симптоми кои ви оневозможуваат да извршувате и најобични секојдневни работи, а никој не знае што ви е? Оваа серија, инспирирана од колумна во Њујорк Тајмс, се обидува да дијагностицира ретки пореметувања врз основа на мислење не само на доктори, туку и на „обични“ луѓе.

Мотото на вознемирувачкиот документарец за Мајкл Џексон, Leaving Neverland, беше: „Тежок да се гледа, потежок да се игнорира, невозможно да се заборави“. Во него главно стануваше збор за сексуална злоупотреба на две некогашни деца. Е овој е за повеќе од 200, злоупотребени од ист човек.

„Врба“ го стега срцето. Но и потсетува на важните работи, оние блиску до дома.

Нов филм на Нетфликс во кој Еди Марфи го портретира Руди Реј Мур, американски комичар, пејач, актер и продуцент од шеесетите на минатиот век, нарекуван „кум на рапот“.

На 24.10 (четврток) од 20.30 часот во кино Милениум започнува неколкудневен фестивал, на кој ќе бидат прикажани шест грчки филмови. Помеѓу нив е и дебитантскиот на едно ново име во грчката кинематографија, Никос Лабот.

Еден од универзалните мотиви во бајките од целиот свет е претворањето на човек во друго суштество, за тој да постигне некаква цел, некого да измами, да се спаси. Колку што е помоќен непријателот, толку измамата треба да биде поуверлива. А оваа е токму таква.

На 4.10 (петок) почнува четвртото издание на фестивалот Киненова, со богата програма, која вклучува и еден интересен филм од таканаречениот „грчки откачен бран“ (Greek weird wave), кој ја замаглува стереотипната граница меѓу комедија и трагедија.

Се вели дека за да се вовлечете во гледањето на некој филм или серија треба да се поврзете со главниот лик, да дозволите тој да ви влезе под кожа. Во случајов тој е толку гаден, што не сакате да ве опседне. Па сепак, не можете да престанете да го гледате. Не за друго, туку за да го дочекате моментот кога ќе го стигне некаква казна.