Eден од оние „фил гуд“ филмови кој спојува ликови за кои во реалниот живот никогаш не би се обложиле дека би можеле да завршат во иста приказна. А тие се токму такви, базирани на вистински и необични луѓе, кои прават, барем за време на празнициве, да се чувствуваме дека има надеж за разбирачка и пријателство помеѓу различните.

Серијата, која ја прогласивме за едно од најдобрите нешта што ѝ се случиле на популарната култура во последнава деценија, со овој филм преоѓа во долгометражни проекти. Но премиерата на првиот, кој на Нетфликс се емитуваше вчера, 28.12, не ветува.

Одамна немаме гледано толку концептуално издржан, а истовремено презабавен филм. И ова не е само затоа што во него глуми Том Вејтс.

„Зад секој успешен маж стои жена“ можеби звучи како излитена и стереотипна изрека. Но во овој филм таа е доведена до екстрем.

Адаптација на истоимениот мемоар на цртачот Џон Калахан од 1989, ова е приказна за зависноста, физичкиот хендикеп и патот до смислата во 12 и повеќе чекори. Кои треба да се изодат пешки.

„Ова не е бaзирано на вистинска приказна“, пишува на почетокот на филмот. За потоа неколку зборови да исчезнат, и да остане - „ова е вистинска приказна“.

Француска сатирична комедија во која мизогиничниот свет на денешнината е заменет со таков во кој мажите се оние потиснатите и искористените. Но овој поинаков поредок всушност и не е толку различен. 

Во овој филм не се случува (речиси) ништо. На моменти e и досаден. Но сепак вреди да се погледне, и тоа заради две нешта - Џефри Раш, и приказот на тоа колку е проклето тешко да создаваш уметност.

Филм за една од оние историски „невидливи“ хероини, која незнаејќи повлијаела на борбата на човештвото со различни болести. И тука на ниво на приказна има многу штоф, кој за жал не е искористен како што треба. Добра вест е што тој поттикнува интерес за темата кај помалку упатените, кои ако бидат доволно пост-филмски упорни, ќе научат нешто за развојот на генетиката и бесмртните ХеЛА клетки.

Веројатно немаше подобар начин да се отвори премиерата на новиот филм на Милчо со двете девојчиња од првиот дел на претходниот, „Мајки“. И не само затоа што на тој начин го видовме времето што поминало отелотворено во нив, туку и затоа што „Мајки“ во голема мерка беше предвесник на прашањата кои „Бикини мун“ доследно продолжува да ги истражува.

Краток документарец чија премиера на Нетфликс се случи на 8 март, зборува за некогашната светска шампионка во стреличарство и нејзината неверојатно инспиративна приказна. Во која дамите немаат секогаш предност.

Филм во кој од сите ликови, вие - гледачот - сте единствениот што знае што навистина се случува и на тој начин му давате смисла. И таков кој треба да се гледа најмалку два пати, еднаш со титл, и еднаш без него. За да се сфати немоќта на зборовите, а моќта на неизговореното.

Oд моментот кога Спилберг го прочитал сценариото, до премиерата, поминало помалку од една година. Итноста на темата, за републикански претседател кој води војна со медиумите, ги мотивирало сите во екипата не само да побрзаат, туку и одлично да ја завршат работата. 

Дел Торо навистина има супер-моќи, да ве заведе и нурне во друг свет, во кој единствените важни облици се оние на љубовта. 

Филмот кој од нејасни причини беше номиниран за Златен глобус во категоријата „најдобар мјузикл или комедија“, жанровски е веројатно најблиску до социјален трилер или хорор сатира на расизмот. Но според режисерот Пил, кому ова му е дебитантски филм, „Бегај“ (двосмислено, и како предупредување, и како навреда) е - документарец.

Веројатно најдобриот опис на „мајка!“ има дадено Кол Нидхем, основач и извршен директор на IMDb: „Ова е како Шредингеров филм. Во кутијата има дело кое е истовремено и многу добро и многу лошо“. Работата е да се осмелиш да ја отвориш кутијата и да процениш со свои очи.

Грчки филм, кој неправедно е класифициран како комедија. Во него нема речиси ништо смешно - се работи за мрачна драма, која иако почнува лефтерно, полека но сигурно преминува во мачнина. И тоа не затоа што филмот е лош, напротив, затоа што е многу добар.

Приказна за дечко од Автокоманда и неговиот татко болен од рак, кои можат да бидат кои било татко и син, од која и да е земја, во која луѓето од маргините се препуштени сами на себе. Топла и хумана, како тукушто испечен домашен колач. 

Kуп претходни филмови кокетирале со верска сатира, Го замислувале и Го карикирале, и низ смеа поставувале заебани животни прашања. Ама заборавете го Брус Олмајти, за него семожниот Бог од овој филм е - Господ!

Уште еден одличен филм на Звјагинцев по „Враќање“ и „Левијатан“, после кој не можете веднаш да одлучите како се чувствувате, и дали и што сте научиле од неговата морничава приказна. Отприлика исто како и сите ликови во него, кои никако да излезат од лимбото на нељубов, и одлучно да пресечат - или вистински и пожртвувано да сакаат, или барем активно да му се спротивстават на она што го мразат.

Документарен филм за Џоан Дидион, денес 82 годишна, сè уште луцидна старица, некогаш тигрица во светот на „новото новинарство“, која своите животни премрежја ги претвори во инспиративна приказна.  

Има еден момент во овој тежок но убав документарец, снимен откако Кејв го загуби синот Артур, во кој тој зборува за „еластичноста“ на времето по доживеана траума. Како да си врзан со гумена лента за трауматичното искуство, ја влечеш како што Сизиф го туркал каменот, но колку и да успеваш да се оддалечиш од него, во еден миг снеможуваш и лентата те катапултира назад. И потоа, од почеток. Филмот, и албумот на чиешто снимање е посветен, е такво ризично играње со катапултот на емоциите, при што секој си ја влече својата лента.

Нов документарец за човекот кого го памтиме од „Големото синило“ на Бесон - нуркачот Жак Мајол, кој наскоро ќе биде прикажан во рамки на Македокс и во Македонија. 

Документарец кој го следи животот и делото на шимпанзо по име Ним Чимпски, кој заради научен проект е растен како човечко дете. На крајот од мачната приказна излегува дека таа е повеќе за луѓето околу него, кои се вистинските „мајмуни“.