Иако крајно го упростува наративниот стил на Хелер, серијата успева да ги пренесе главните пораки: дека војната е срање. И дека ненормалното, во сулуди околности, станува нормално.

Клучот за разбирање на овој крајно необичен филм е токму во насловот. Тој ги замаглува жанровските граници, се одвива на вистинска државна граница, но испитува и други видови „сиви зони“ - оние помеѓу луѓето и животните, помеѓу доброто и злото.

Во ноември 2016 излезе Нетфликс серијата Master of None. На Ансари таа му донесе Златен глобус за најдобар актер во ТВ комедија, со што тој стана првиот Американец со азијско потекло кој ја добива оваа награда. И сите го сакаа.

19 април 1989. Петмина црни тинејџери од Харлем го прават она што главно го прават секој ден - учат, јадат бургери, се шмекаат со симпатиите, се дружат. Никогаш претходно немале работа со полиција, ниту пак западнале во некакви неволји. Немаат никакво животно искуство вон рамките на нивниот мал и навидум нормален свет. А светот и голем, и суров кон малите и ранливите.

Краткиот одговор на прашањето од насловот е дека измислени работи во филмот има многу. Ама тоа не е причина да не слушате два и кусур саати одлична музика.

Еден од оние филмови кои се истовремено ужасни и одлични. А ужасни се само затоа што е таква реалноста која ја прикажуваат.

Многу нешта во овој филм не се како што треба од кинематографска гледна точна. Но добрата вест е што преку него многумина ќе слушнат за една од првите жени-диригенти од почетокот на минатиот век.

Во 2016 пишувавме за книгата со истоимен наслов, која ја раскажува приказната за правењето на Оксфордскиот речник на англиски јазик. Тогаш најавивме дека ќе се снима филм со Шон Пен и Мел Гибсон во главните улоги. Повеќе од дваесет години по откупувањето на правата, филмот конечно пристигна.

Филм чиишто големи амбиции го прават помал отколку што можел да биде. Затоа што основната идеја му е одлична, а таа уште еднаш потврдува: дека не е сè во величината.

Доколку сте ја следеле еволуцијата на Рики Џервејс како комичар, во најмала рака ќе ви биде необично што во оваа мини-серија од шест епизоди тој се занимава со смртно сериозна тема. И што пораката која ја праќа е контрадикторна со неговиот генерален став - дека секој (а особено тој) треба да има право да се шали и на табу теми.

Има занаетски квалитетно направени документарци, кои третираат интересна приказна или значаен проблем, но кои не го преминуваат прагот на информативното. Она што ја прави разликата меѓу еден таков, и еден исклучителен филм, е важната одлука која треба да ја донесат нивните автори: дали ќе го соберат сиот мед за себе, или ќе остават половина за луѓето чија приказна ја раскажуваат.

На 1 февруари - ден пред Денот на мрмотот - на Нетфликс излезе серија која само на прв поглед изгледа како верзија на истоимениот филм. Да, главниот лик поминува низ истиот ден, одново и одново. Ама целата работа е малку покомплицирана.

Писателка која лажира ракописи на други, многу пославни писатели. И која тешко дека би можеле да ја наречеме криминалец, особено откако ја видовме отелотворена од Мелиса МекКарти.

Ли Морган е веројатно еден од најзначајните џез трубачи во историјата, иако далеку од популарноста на еден Луис Армстронг или Мајлс Дејвис. Една од причините за ова е што умрел прерано. Поточно, бил убиен од неговата сопствена невенчана сопруга, на само 33 години.

Драма на англискиот писател Џ. Б. Присли од 1945, класика на британскиот театар на 20 век, која има доживеано бројни адаптации за сцена. Ова е нејзина одлична ТВ верзија.

Eден од оние „фил гуд“ филмови кој спојува ликови за кои во реалниот живот никогаш не би се обложиле дека би можеле да завршат во иста приказна. А тие се токму такви, базирани на вистински и необични луѓе, кои прават, барем за време на празнициве, да се чувствуваме дека има надеж за разбирачка и пријателство помеѓу различните.

Серијата, која ја прогласивме за едно од најдобрите нешта што ѝ се случиле на популарната култура во последнава деценија, со овој филм преоѓа во долгометражни проекти. Но премиерата на првиот, кој на Нетфликс се емитуваше вчера, 28.12, не ветува.

Одамна немаме гледано толку концептуално издржан, а истовремено презабавен филм. И ова не е само затоа што во него глуми Том Вејтс.

„Зад секој успешен маж стои жена“ можеби звучи како излитена и стереотипна изрека. Но во овој филм таа е доведена до екстрем.

Адаптација на истоимениот мемоар на цртачот Џон Калахан од 1989, ова е приказна за зависноста, физичкиот хендикеп и патот до смислата во 12 и повеќе чекори. Кои треба да се изодат пешки.

„Ова не е бaзирано на вистинска приказна“, пишува на почетокот на филмот. За потоа неколку зборови да исчезнат, и да остане - „ова е вистинска приказна“.

Француска сатирична комедија во која мизогиничниот свет на денешнината е заменет со таков во кој мажите се оние потиснатите и искористените. Но овој поинаков поредок всушност и не е толку различен. 

Во овој филм не се случува (речиси) ништо. На моменти e и досаден. Но сепак вреди да се погледне, и тоа заради две нешта - Џефри Раш, и приказот на тоа колку е проклето тешко да создаваш уметност.

Филм за една од оние историски „невидливи“ хероини, која незнаејќи повлијаела на борбата на човештвото со различни болести. И тука на ниво на приказна има многу штоф, кој за жал не е искористен како што треба. Добра вест е што тој поттикнува интерес за темата кај помалку упатените, кои ако бидат доволно пост-филмски упорни, ќе научат нешто за развојот на генетиката и бесмртните ХеЛА клетки.